My Super-Watchlist | Ιούνιος '22: Στο πολυσύμπαν της καλοκαιρινής τρέλας

Μπορεί να μύρισε καλοκαιράκι, αλλά η Super-Watchlist δεν κάνει διακοπές! Χωρίς τις συνήθεις πολυλογίες, πάμε να σας… ξεναγήσω σε όσα μου τράβηξαν το ενδιαφέρον μέσα στις τελευταίες 30 μέρες. Ακολουθούν σε σειρά προτίμησης οι σειρές και οι ταινίες που είδα, ξεκινώντας από αυτή που μου άρεσε λιγότερο -συγκριτικά με τις υπόλοιπες πάντα- και ανεβαίνοντας σταδιακά προς το highlight του Ιούνη μου. Οι μίνι-κριτικές μου δεν περιέχουν spoilers, οπότε προχωρείστε άφοβα!

#10 Love, Victor

Αν και θεαματικά βελτιωμένη σε σχέση με την επιεικώς μέτρια 2η, η τελευταία σεζόν του Love, Victor δεν είναι σωστά εστιασμένη και απλά αναμοχλεύει όλα όσα έκαναν τη σειρά ενδιαφέρουσα στο ξεκίνημά της. Κανένα από τα πολλά subplots δεν κατάφερε να αγγίξει όσο θα ήθελα τις ευαίσθητες χορδές μου (ίσως επειδή είμαι μια κυνική ενήλικη και δεν ανήκω στο target group της σειράς) και νοιώθω ότι έφτασε σχεδόν διαδικαστικά στο φινάλε. Παρόλα αυτά, τώρα που ολοκληρώθηκε και μπορώ να την κρίνω συνολικά, συνεχίζω να τη θεωρώ μια αξιοπρεπή dramedy ενηλικίωσης, με feel-good αύρα και χαριτωμένους χαρακτήρες (ακόμη κι ο νερόβραστος πρωταγωνιστής έχει κάποιες καλές στιγμές, αλλά αγαπημένοι μου θα είναι πάντα o Felix κι ο Rahim). Η αξιαγάπητη παρέα του Victor πέρασε πολλά σε αυτά τα 28 επεισόδια και η σειρά τους αποχαιρέτησε όπως τους αξίζει: με ένα όμορφο (όσο πρέπει γλυκερό) φινάλε. Μακάρι να ήταν λίγο πιο καλογραμμένη η πορεία τους μέχρι εκεί, για να μην αναγκαστώ να βάλω τόσο χαμηλά τη σεζόν στη σημερινή λίστα…

#9 Night Sky

Να ξεκινήσω δηλώνοντας πως οτιδήποτε έχει μέσα τον JK Simmons θεωρώ ότι αξίζει de facto έστω μια ευκαιρία. Αυτός και η Sissy Spacek κουβαλάνε τη σειρά. Δεν είναι το κλασικό sci-fi που έχει σκηνές δράσης και εντυπωσιακά CGI. Το Night Sky είναι ένα αργόσυρτο δράμα χαρακτήρων με φόντο ένα μυστήριο με κάτι δωμάτια που οδηγούν σε άλλα μέρη του πλανήτη, αλλά και σε άλλα σύμπαντα! Είναι εκεί που το Stargate συναντά το Cocoon.

Στα 8 επεισόδια της 1ης σεζόν δεν έγινε σαφές πως λειτουργεί το όλο σύστημα κι αυτό είναι ένα από τα μείον της. Ήταν αρκετά φλύαρη (εν μέρει αναγκαστικά για να μας γνωρίσει όλους τους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους) και άφησε τις περισσότερες εξελίξεις για το τελευταίο επεισόδιο. Ένα άλλο μείον της είναι ότι δεν φρόντισε σωστά την αφηγηματική συνοχή της. Κάποιες αποφάσεις των χαρακτήρων δεν έβγαζαν νόημα και ερωτήματα που έπρεπε να τεθούν από τους ίδιους μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας δεν τέθηκαν ποτέ και έμειναν να αιωρούνται. Το φινάλε, όμως, ηταν αρκετά δυνατό, και ικανό να μου κρατήσει το ενδιαφέρον και να με κάνει να ελπίζω σε ανανέωση της σειράς!

#8 Obi-Wan Kenobi

Στην κατάταξη των προβολών του Μαίου είχα δώσει στη ( μίνι; ) σειρά μια αρκετά υψηλή θέση, έχοντας δει μόνο 2 επεισόδια τότε, γιατί φαινόταν ότι έχει πολλές προοπτικές. Δυστυχώς, η πορεία της σειράς δεν με δικαίωσε. Η κακή σκηνοθεσία, οι νερόβραστες ερμηνείες (ναι, κυρίως εσένα κοιτάω, Moses Ingram) και κάμποσες σεναριακές τρύπες, που δεν μπορούσες να αγνοήσεις με τίποτα, δημιούργησαν μια κοιλιά, η οποία, σε σεζόν μόλις 6 επεισοδίων, είναι απλά ανεπίτρεπτη κι έκαναν τη θέαση σχεδόν καταναγκαστική. Και εκεί που είχα αρχίσει να απογοητεύομαι που μας βγήκε άνθρακας ο θησαυρός, ήρθε το φινάλε για να σώσει λίγο την κατάσταση! Ήταν ό,τι ακριβώς θέλει ένας fan του Star Wars από μια σειρά που διαδραματίζεται σε αυτό το μακρινό γαλαξία! Δεν είναι The Mandalorian σε καμία περίπτωση, αλλά τουλάχιστον μου άφησε καλούτσικη επίγευση. Όχι τόσο καλή ώστε να θέλω διακαώς να ανανεωθεί, αλλά αρκετά ικανοποιητική ώστε να μην με χαλάσει αν βγουν αληθινές οι φήμες περί 2ης σεζόν, που οργιάζουν τις τελευταίες μέρες…

#7 Cargo

Βασισμένο στην ομώνυμη μικρού μήκους ταινία, το Cargo του Netflix είναι μια ιδιόμορφη ζομποταινία που δεν δίνει έμφαση στα ζόμπι, στο αίμα και στον τρόμο, αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις, τη φύση και την ανιδιοτελή αγάπη ενός γονέα για το παιδί του. Η κεντρική ιδέα και το τέλος των δυο ταινιών παραμένουν ίδια, απλώς εδώ οι δημιουργοί έπρεπε να βάλουν περισσότερες σάλτσες, κάτι που δε λειτούργησε υπέρ τους. Δεν εννοώ ότι πρόκειται για κακή ταινία, το αντίθετο, έχει αξιοπρεπείς ερμηνείες, και κάνει ειλικρινή προσπάθεια να περάσει κοινωνικά μηνύματα για την Αυστραλιανή ήπειρο και τους ιθαγενείς κατοίκους της. Το πρόβλημά της είναι ότι είναι αργόσυρτη και κάνει τέτοια κοιλιά λίγο πριν το κλείσιμο, που η κλιμάκωση του φινάλε, ενώ είναι συγκινητική, δεν έρχεται με τόση δύναμη όσο έπρεπε, για να μας αγγίξει όσο θα μπορούσε.

#6 Q-Force

Ένας κατάσκοπος και η ομάδα του, όλοι τους ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, πασχίζουν να δείξουν την αξία τους στους ανωτέρους τους που τους υποτιμούν. Ενήλικο animation με αρκετά ενδιαφέρον concept, πλήρως εναρμονισμένο με την σύγχρονη εποχή. Ουσιαστικά πρόκειται για μια πιο… light εκδοχή του Archer, αλλά -τι έκπληξη- χαντακώθηκε από το ίδιο το Netflix. Το trailer της σειράς ήταν απαράδεκτο και δημιουργούσε εντελώς λάθος εντυπώσεις τόσο για το χιούμορ όσο και για τους χαρακτήρες της. Είναι το τέλειο παράδειγμα του πως ένα άθλιο promo μπορεί να κρύβει πίσω του κάτι πολύ διασκεδαστικό. Παραλίγο να μην της δώσω καν ευκαιρία, αλλά τελικά η σειρά αποδείχτηκε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που περίμενα. Το χιούμορ της το βρήκα αρκετά σπιρτόζικο, ιερόσυλα αστείο και γεμάτο αναφορές στην ποπ-κουλτούρα (που ξέρετε πόσο μου αρέσουν), αλλά και στην queer κουλτούρα. Παρόλο που οι χαρακτήρες ενσαρκώνουν κλασικά στερεότυπα (είτε queer, είτε cis straight), γρήγορα αναπτύσσονται σε πολυεπίπεδους ήρωες. Κρίμα που η σειρά κόπηκε και δεν θα έχουν τη ευκαιρία να εξελιχθούν παραπάνω…

#5 Stranger Things

Δεν καιγόμουν ποτέ ιδιαίτερα με το Stranger Things, απλά το βλέπω πάντα στο χαλαρό, γιατί μου αρέσει η φαντασία και η όλη χαριτωμένη φάση “80’s nostalgia”. Δεν δυσκολεύτηκα, λοιπόν, να περιμένω σχεδόν 3 χρόνια για την 4η σεζόν. Δεν μπορώ ότι είναι θεαματικά καλύτερη από τις προηγούμενες για να μου άλλαζε ριζικά τη γνώμη που έχω για τη σειρά ως σύνολο, αλλά έχει ένα τεράστιο ατού: ΑΥΤΟ το επεισόδιο και ΑΥΤΗ τη σκηνή. Όσοι το είδατε ξέρετε ακριβώς σε τι αναφέρομαι, έτσι δεν είναι; (Αν όχι, δείτε εδώ σκηνάρα, με υπόκρουση τραγουδάρα). Η διακριτική αλλαγή του ύφους, ενσωματώνοντας περισσότερα στοιχεία horror, δίνει πολλούς πόντους στην 4η σεζόν.

Παραβλέποντας τη διαφορά ηλικίας που έχουν αποκτήσει πια οι νεαροί ηθοποιοί με τους χαρακτήρες που υποδύονται, η οποία αγγίζει τα όρια του γελοίου σε κάποια σημεία, το καστ δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Θα κάνω τη διαφορά και δεν θα ξεχωρίσω τη Millie Bobby Brown (τη βρίσκω πολύ στημένη πια, νομίζω την ψώνισε ελαφρώς), αντίθετα, θα δώσω τον τίτλο του MVP στην Sadie Sink. Το είχα καταλάβει από την εισαγωγή της στη 2η σεζόν ότι είναι ταλεντάρα η μικρή, κι εύχομαι να κρατήσει γερά η καριέρα της μετά τη σειρά, γιατί το αξίζει!

Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσουν και τα εναπομείναντα επεισόδια της σεζόν, οπότε τον άλλο μήνα εδώ θα είμαστε πάλι για να σχολιάσουμε το κλείσιμό της, το οποίο προβλέπεται δυνατό!

#4 The Umbrella Academy

Το The Umbrella Academy έχει γίνει συνώνυμο πια των ιδιοσυγκρασιακών χαρακτήρων και της αλλοπρόσαλλης δράσης. Η 3η σεζόν μένει πιστή στα επιτυχημένα συστατικά της σειράς, και παρόλο που χάνει κάποιους πόντους από την έλλειψη σεναριακής συνοχής και ξεκάθαρου στόχου, είναι γεμάτη διασκεδαστικές στιγμές που εξισορροπούν τα όποια προβληματάκια.

Αναπάντεχο ατού της σεζόν ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκαν τη φυλομετάβαση του Elliot Page και του χαρακτήρα του. Χωρίς πολλές φανφάρες ή διδακτισμούς, το πέρασμα από τη Vanya στο Viktor ήταν ομαλό. “Εισαι τρανς, οκ, πάμε να σώσουμε τον κόσμο τώρα”.

Θα ήθελα να έχουμε γνωρίσει λίγο καλύτερα τα Σπουργίτια, αλλά -κακά τα ψέματα- η σειρά είναι στα καλύτερά της όταν ρίχνει τον προβολέα στα μέλη της original οικογένειας Hargreeves (και δυσλειτουργικότητά της). Γι’αυτό τα τρια τελευταία επεισόδια της σεζόν ξεχωρίζουν. Χαοτική πλοκή και ανάπτυξη χαρακτήρων έρχονται σε ισορροπία και κλιμακώνονται σε ένα δυνατούτσικο φινάλε που μας αφήνει με ένα ιντιγκαδόρικο cliffhanger.

#3 Doctor Strange in the Multiverse of Madness

Παρόλο που το τηλεοπτικό κομμάτι της 4ης Φάσης με έχει αφήσει πάνω-κάτω ικανοποιημένη, είχα κάποια παράπονα από το κινηματογραφικό, και ειδικά από το πρόσφατο Spider-Man: No Way Home, το οποίο παίζει και να ενθουσίασε όλο το μαρβελοσύμπαν εκτός από την υποφαινόμενη. Έβαλα, λοιπόν, να δω το δεύτερο Doctor Strange με πολύ συγκρατημένη αισιοδοξία και με εξέπληξε ευχάριστα! Η σαρωτική Elizabeth Olsen ως Scarlet Witch και η σπιρτόζικη σκηνοθεσία του Sam Raimi, με τη χαρακτηριστική comedy-horror αισθητική, σε… μαγεύουν! Η ταινία προσφέρει στο θεατή την ιλιγγιώδη δράση, τα απολαυστικά cameos και τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ που περιμένει από μια ταινία Marvel, οδηγώντας το franchise σε σκοτεινά μονοπάτια που δεν έχει ξαναπάει. Τα σενάρια του MCU είναι πάντα απλοϊκά, και η συγκεκριμένη ταινία δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό αν περνάς ευχάριστα την ώρα σου.

(**Ακολουθεί spoiler**) Η Xochitl Gomez ως America Chavez δεν είναι και η αγαπημένη μου προσθήκη στο “νέο αίμα” της Marvel, αλλά ως χαρακτήρας έχει αρκετό ενδιαφέρον και φαντάζομαι θα τη δούμε ξανά (ελπίζω σύντομα). Ένα πλάσμα μοναδικό στο πολυσύμπαν είναι… big news, που λένε και στο χωριό μου, και μου φάνηκε ότι η ταινία το αποσιώπησε τεχνηέντως αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της. Και με αφορμή αυτό ακριβώς, θέλω να εκφράσω έναν γενικότερο προβληματισμό μου, που είναι έμμεσα αρνητικό της ταινίας. Νοιώθω ότι η αφήγηση του MCU έχει βάλει τροχοπέδη στον ίδιο της τον εαυτό, προσπαθώντας να υλοποιήσει επιτέλους το πάλαι ποτέ tagline του “it’s all connected”. Μη με παρεξηγήσετε, θαυμάζω το εντυπωσιακό εγχείρημα της δημιουργίας ενός τόσο τεράστιου -και βιώσιμου- franchise, αλλά περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, είναι εμφανές πια ότι κάθε ταινία τη διαχειρίζονται σαν ένα επεισόδιο μιας ευρύτερης αφήγησης. Δεν υπάρχει πια αυτοτέλεια στις μεμονομένες ιστορίες. Δεν με πειράζει που για να δω αυτό το Doctor Strange ήταν προαπαιτουμενο να έχω δει WandaVision, What If…? και Loki — έτσι κι αλλιώς θα τα έβλεπα. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι επίτηδες αφήνουν τα μισά plotlines εντελώς στον αέρα, για να τα πιάσουν κάααααποια στιγμή σε κάποια άλλη ταινία ή σειρά. Θα μου πείτε, έτσι είναι τα franchises. Ναι, το δέχομαι — και αυτή η μακροπρόθεσμη εξέλιξη των ιστοριών και η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι που με κάνει να δείχνω εύνοια στο format των σειρών κι όχι των ταινιών που αυτοπεριορίζονται στο “αρχή-μέση-τέλος” — με τη διαφορά, όμως, ότι στις κλασικές σειρές ξέρεις πότε θα είναι το επόμενο επεισόδιο και (συνήθως) δεν χρειάζεται να περιμένεις 1-2 χρόνια για να δεις τη συνέχεια ενός subplot. Με πιο απλά λόγια: έχουν φτιάξει πολλές “γωνίτσες” στο MCU, και δεν υπάρχουν πια ιστορίες που στέκονται μόνες τους. Από τη μία, αυτό είναι καλό για τη συνοχή του κινηματογραφικού σύμπαντος ως σύνολο, αλλά από την άλλη, δεν ενδείκνυται για τους ανυπόμονους (*γκουχ*) και, το σημαντικότερο, τραυματίζει κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις, γιατί σε κάνει να νοιώθεις ότι κάτι τους λείπει.

#2 Ms. Marvel

Μια από τις προαναφερθείσες νέες γωνίτσες του MCU είναι και το τηλεοπτικό Ms. Marvel, και εδώ έχουμε ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα σωστής διαχείρισης και της ιστορίας και των νέων χαρακτήρων. Πρόκειται για την πρώτη αμιγώς εφηβική σειρά μέσα στο μαρβελοσύμπαν — κι αυτό από μόνο του ήταν ένα τεράστιο στοίχημα για τους παραγωγούς που έχουν να κάνουν με ένα αρκετά γκρινιάρικο fandom. Με 4 επεισόδια να έχουν ήδη παίξει τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, μπορώ να σας πω ότι το στοίχημα κερδήθηκε! Πρόκειται για μια ολόφρεσκη, υπερχαριτωμένη ιστορία ενηλικίωσης, που απλά τυχαίνει να ανήκει σε μια υπερηρωίδα. Δυσκολεύομαι να φανταστώ κάποια νεαρή ηθοποιό ιδανικότερη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο από την Iman Vellani, αλλά δεν γίνεται να μην πω καλά λόγια και για το υπόλοιπο καστ. Ο Bruno του Matt Lintz είναι ό,τι πιο… adorkable μας έχει δώσει η Marvel και περιμένω να τον δούμε στο μέλλον σε πιο ενεργό ρόλο ως tech-genius, που ίσως γεμίσει την θέση που άφησε κενή ο Tony Stark ( too soon, ε; ).

Πέρα από τον ειλικρινή τρόπο που διαχειρίζεται την εφηβική ψυχολογία, η σειρά ξεχωρίζει και για την προώθηση της πακιστανικής κουλτούρας και την εξερεύνηση της ιστορίας της χώρας, μέσα από τα μάτια μιας οικογένειας μεταναστών. Στην καρδιά της αφήγησης είναι ο διαμελισμός της Ινδίας το ’47 κι ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια τους, τραύμα το οποίο κουβαλούν και οι νεότερες γενιές. Συγκρινόμενο με το Moon Knight που άγγιξε μόνο επιφανειακά την αιγυπτιακή κουλτούρα, το Ms. Marvel έχει κάνει ε-ξαι-ρε-τι-κή δουλειά στο να εξερευνήσει μια ξένη κουλτούρα — και μάλιστα μία τόσο παρεξηγημένη όσο αυτή των Μουσουλμάνων.

Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα στη σειρά, το οποίο σίγουρα γεννήθηκε από το ότι πρέπει να χωθεί το origin story μιας ολόκληρης φυλής πλασμάτων σε 6 επεισόδια, είναι ότι κάποια κομβικά σημεία της αφήγησης (όπως, για παράδειγμα, η αποκάλυψη των “κακών” στο 3ο επεισόδιο) είναι άγαρμπα δοσμένα, και γενικά, το superhero κομμάτι της σειράς είναι, όλως περιέργως, το πιο αδύναμο από τα συστατικά της.

#1 The Boys

Αν ακολουθείτε τις κριτικές μου για όλα τα επεισόδια απο την αρχή της σεζόν, σίγουρα θα ξέρατε εξαρχής ότι αυτή η σειρά θα ήταν η επιλογή μου για την πρώτη θέση στη Super-Watchlist αυτού του μήνα. Η πολυαναμενόμενη 3η σεζόν ξεκίνησε δυνατά και συνεχίζει στους ίδιους ρυθμούς επί 6 επεισόδια. Το πιο πρόσφατο ήταν το διαβόητο Herogasm, που μπορεί να μην ήταν τόσο έκφυλο όσο μας το διαφήμιζαν, αλλά ήταν το καλύτερο της σεζόν μέχρι στιγμής! Δυο επεισόδια έμειναν μέχρι το φινάλε και, αν η σειρά συνεχίσει έτσι, τα ίδια θα σας λέω στο Νο1 του επόμενου μήνα.

Ποτέ δεν έλειπε το κοινωνικό σχόλιο από τη σειρά, αλλά νομίζω η φετινή αφήγηση το έχει κάνει σημαία. Κεντρική θεματική είναι η τοξική αρρενωπότητα, σε όλες της τις εκφάνσεις. Ενσάρκωσή της ο νεοφερμένος Soldier Boy, που είναι και το μοναδικό παράπονο που έχω από τη σειρά μέχρι τώρα (όχι γιατί είναι κακογραμμένος, αλλά γιατί περίμενα περισσότερα). Ενώ είναι το επίκεντρο της αφήγησης, ως το εν δυνάμει αντίπαλο δέος του Homelander, οι σκηνές που τον έχουμε δει είναι ελάχιστες και η ανάπτυξη του χαρακτήρα σχεδόν μηδαμινή. Αν ολοκληρωθεί το arc του στο season finale, τότε οι παραγωγοί θα έχουν “χαραμίσει” τον Jensen Ackles σε έναν ρόλο ενδιαφέροντα στο χαρτί, αλλά μονοδιάστατο στην εκτέλεση.

***

Προβολές εκτός συναγωνισμού
(aka “πείτε μου ότι το πάθατε κι εσείς”)

Είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω συνδρομή στο Disney+ για να βλέπω όλα τα μαρβελοτέτοια και τα πολεμοαστροτέτοια με την ησυχία μου, αλλά τελικά έχω λιώσει όλα τα κινούμενα της Disney και της Pixar! Μέχρι στιγμής, έχω κάνει επανάληψη τα δυο The Incredibles (μαζί με κάτι μικρού μήκους ταινιάκια που έχουν βγει), το Princess and the Frog, το Hercules (πολύ χειρότερο από ότι το θυμόμουν), το πολυαγαπημένο Tangled, το ακόμη πιο αγαπημένο Mulan, και το σκανδαλωδώς υποτιμημένο Big Hero 6! Επίσης, είδα για πρώτη φορά το διακριτικό διαμαντάκι Zootopia, το μετριούτσικο Lilo & Stitch και το χαζούλικο, αλλά πολύ αστείο The Emperor’s New Groove. Τα βγάζω όλα εκτός λίστας γιατί, καταρχάς, σε πολλά από αυτά παίζει πολύ ο παράγοντας νοσταλγία (και σε άλλα ο παράγοντας “ολόκληρη γομάρα που βλέπει παιδικά και θέλει να τα κριτικάρει κιόλας”), οπότε δεν θα ήμουν αντικειμενική, και κατά δεύτερον, γιατί σίγουρα δεν θα θέλατε να ξημερώσετε διαβάζοντας αυτό το άρθρο!