Καλώς ήρθατε και πάλι στη νέα, ολοδική μου γωνίτσα μέσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω και κατατάσσω με σειρά προτίμησης ό,τι βλέπω κάθε μήνα. Ο απολογισμός του Μαρτίου ήταν μια μόλις ταινία, τέσσερις ολοκληρωμένοι κύκλοι σειρών (και κάποια σκόρπια επεισόδια από τις τρέχουσες) και -για πρώτη φορά- μια θεατρική παράσταση. Πάμε να σας τα σχολιάσω ένα-ένα, μήπως σας δώσω καμιά ιδέα και για τη δική σας Watchlist!
Οι κριτικές που ακολουθούν ΔΕΝ περιέχουν spoilers
#7 See How They Run (ταινία)
Η ταινία αυτή φιλοδοξεί να μας δείξει πώς θα ήταν το Knives Out αν είχε ως σκηνοθέτη τον Wes Anderson. Όμως, δεν έχει τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες του Knives Out, ούτε την αυθεντικά εκκεντρική ματιά του Anderson. Στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο σκηνοθέτης Tom George δείχνει κουμπωμένος και απρόθυμος να πάρει πραγματικά ρίσκα. Παρωδεί εύστοχα τα κλασικά “whodunnit” της Agatha Christie και μας δίνει μια ευχάριστη κωμωδία μυστηρίου, αλλά δεν τη θεωρώ μια ταινία ικανή να χαραχτεί στη μνήμη των οπαδών του είδους…
#6 Poker Face (σειρά/1ος κύκλος)
Να κι άλλο ένα μπριόζικο murder mystery που φιλοδοξεί να γίνει το τηλεοπτικό Knives Out, αυτή τη φορά από τον ίδιο το δημιουργό του Knives Out! O Rian Johnson περνάει στη μικρή οθόνη το πάθος του για τα “whodunnit” και τους ιδιοσυγκρασιακούς χαρακτήρες. Στα χαρτιά, το Poker Face είναι η ιδανική ιδέα για μαύρη κωμωδία: μια ερασιτέχνης ντετέκτιβ, που έχει το χάρισμα να ξέρει με απόλυτη βεβαιότητα πότε κάποιος λέει ψέματα, βρίσκει τον εαυτό της καταδιωκώμενο από τη Μαφία, παρόλα αυτά, σε κάθε νέο επεισόδιο ρισκάρει την ασφάλειά της για να επιλύσει κι ένα διαφορετικό έγκλημα. Αυτό το τελευταίο είναι που χάλασε τη σειρά για εμένα, αφού τραβάει από τα μαλλιά τον σουρεαλισμό της κεντρικής ιδέας της, και ρίχνει την κεντρική ηρωίδα σε διαφόρων λογιών περίεργες καταστάσεις από τις οποίες πάντα τη σκαπουλάρει σαν κυρία την τελευταία στιγμή χάρη σε κάποιο σεναριακό θαύμα. Σε συνδυασμό, λοιπόν, με το ότι η σειρά αφαιρεί εντελώς το “mystery” από το “murder”, αποκαλύπτοντάς μας εξαρχής τον ένοχο του κάθε εγκλήματος, εναποτίθεται στις πλάτες της Natasha Lyonne η ευθύνη να μας κρατήσει με την σήμα-κατατεθέν ερμηνεία της. Ξέρω ότι η σειρά έχει πολλούς λάτρεις (γι’αυτό και τσίμπησε πρώιμη ανανέωση), αλλά προσωπικά δεν τη βρήκα τόσο έξυπνη όσο περίμενα πως θα είναι, ούτε τον χαρακτήρα της Lyonne τόσο ενδιαφέροντα. Για να μην είμαι άδικη, τα 3 τελευταία επεισόδια ήταν πραγματικά καλή τηλεόραση, αλλά γενικά αμφιταλαντεύομαι αν θα ακολουθήσω τη σειρά στη 2η σεζόν. Αν πρέπει οπωσδήποτε να δω κάτι με την Natasha Lyonne, έχω περισσότερη διάθεση να δω ξανά (και ξανά, και ξανά) το Russian Doll, παρά να περιμένω για τη συνέχεια του Poker Face…
#5 The Winchesters (σειρά/1ος κύκλος)
Μπορεί να σας φαίνεται αδιανόητα υψηλή η 5η θέση για αυτή τη σειρά (ειδικά πάνω από το Poker Face), και εν μέρει σας κατανοώ. Ήταν η απόλυτη μετριότητα, και το έγραφα σε κάθε κριτική μου μέσα στη σεζόν, αλλά -όπως ξέρετε- είμαι φαν του Supernatural μέχρι το μεδούλι, και το fan-service του τελευταίου επεισοδίου ήταν πολύ καλό για να το παραβλέψω! Το The Winchesters, όχι μόνο φρόντισε να δώσει έναν όμορφο επίλογο στο Supernatural (κυρίως σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα του Dean), αλλά έδωσε και στον εαυτό του το ιδανικό τέλος, καθιστώντας ταυτόχρονα σαφές ότι μπορεί και να μην είναι αυτό το οριστικό τέλος. Θα ήθελα να ανανεωθεί, όχι επειδή είναι το καλύτερο πράγμα που έχω δει ποτέ, αλλά γιατί, τώρα που η ιστορία τέθηκε επιτέλους υπό τη σωστή βάση (όποιος είδε φινάλε, ξέρει τι εννοώ), θα έχουν χώρο οι χαρακτήρες να ανθίσουν και να μας κάνουν να τους αγαπήσουμε για αυτό που είναι (κι όχι για αυτό που νομίζαμε ότι θα είναι). Και, ναι, τον Carlos έχω κυρίως στο μυαλό μου!
#4 The Nevers (σειρά/1ος κύκλος)
Μια σειρά που θα μπορούσε να έχει γίνει το νέο μεγάλο hit του ΗΒΟ, θα μείνει στην τηλεοπτική ιστορία ως η πιο οδυνηρή παράπλευρη απώλεια του σκανδάλου που ξέσπασε γύρω από το όνομα του δημιουργού της, Joss Whedon, που τον κατέστησε -δικαίως- παρία στο Hollywood. Η απομάκρυνσή του από την παραγωγή δεν βοήθησε καθόλου, αφού η διαφημιστική καμπάνια για τη σειρά ήταν ανύπαρκτη, έτσι κι αλλιώς. Το κοινό δεν την έμαθε ποτέ και είναι πραγματικό κρίμα, αφού τουλάχιστον το πρώτο μισό της μοναδικής σεζόν της ήταν εξαιρετικό από όλες τις απόψεις. Μια μίξη period drama και sci-fi, κι ένα καταπληκτικό ρόστερ χαρακτήρων, ο ένας πιο ενδιαφέρων από τον άλλο! Τον Μάιο του ’21 η σεζόν σταμάτησε για το mid-season διάλειμμά της και τελικά επανήλθε 2 ολόκληρα χρόνια μετά — σε άλλο κανάλι! Μια πανάγνωστη πλατφόρμα streaming αγόρασε κοψοχρονιά τα δικαιώματα προβολής της σειράς, και έτσι καταφέραμε να δούμε επιτέλους το δεύτερο μισό της σεζόν που δεν εδέησε ποτέ να προβάλλει το ΗΒΟ. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο και η απογοήτευση της ακύρωσης, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένη από τα τελευταία 6 επεισόδια. Η ομάδα που είχε αφήσει πίσω του ο Whedon είναι ικανότατη, αλλά κακά τα ψέματα, οι άνθρωποι ήξεραν ότι γυρνάνε μια κομμένη σειρά και αυτό σίγουρα δεν βοήθησε το ηθικό τους. Έκαναν υπεράνθρωπη προσπάθεια να χτίσουν το υπόλοιπο της ιστορίας για να έχει μια αίσθηση ολοκλήρωσης, αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να στριμώξουν, σε λιγότερο από 6 ώρες, γεγονότα και subplots που χρειάζονταν τουλάχιστον άλλα τόσα για να αναπτυχθούν ομαλά, και να ισορροπήσουν στην πλοκή δυο ντουζίνες χαρακτήρες για να μην μείνουν όλοι στον αέρα με το απότομο τέλος. Οι ηθοποιοί έβαλαν τα δυνατά τους, αλλά έλειπε η σπίθα από τους χαρακτήρες, γιατί έτρεχαν να προλάβουν την βεβιασμένη πλοκή. Η επίγευση από το κλείσιμο είναι μέτρια τελικά. Παρέμειναν πολλά, εξοργιστικά ερωτήματα, ενώ οι θάνατοι κάποιων σημαντικών χαρακτήρων ήταν τόσο αχρείαστοι που είναι φανερό ότι συνέβησαν μόνο για το shock value, επειδή “η σειρά τελειώνει κακήν-κακώς και δεν έχουμε κάτι να χάσουμε”. Θεωρώ άδικο να κρίνω τη σειρά για αυτά τα 6 τελευταία επεισόδια, λοιπόν, γιατί δεν ήταν αυτά που θα μας έδιναν οι συντελεστές αν τους είχε δοθεί κανονική ευκαιρία να αποδείξουν πόσο καλό υλικό είχαν στα χέρια τους, και πάντα θα τη συγκαταλέγω στις πιο αδικοχαμένες που έχουν υπάρξει ποτέ…
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/72081346/Shadow_and_Bone_S2_E1_00_49_23_15R.0.jpg)
#3 Shadow & Bone (σειρά/2ος κύκλος)
Αυτή η σειρά, σαν επίπεδο παραγωγής, είναι ίσως το καλύτερο fantasy του Netflix αυτή τη στιγμή (σίγουρα καλύτερο από το The Witcher, ίσως και από το The Sandman). Έχει ένα χαρισματικό καστ και τα σκηνικά/κοστούμια είναι εξαιρετικά, όπως και το CGI. Αυτό που τη βαραίνει είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν συχνότερα οι προσαρμογές βιβλίων: είναι τόσο πλούσια η μυθολογία των βιβλίων που πολλά σημαντικά χάνονται κατά τη μεταφορά στην οθόνη και δημιουργούνται τεράστια σεναριακά κενά και πολλοί χαρακτήρες μένουν υποανεπτυγμένοι. Με τα δυο παράλληλα subplots που ανέπτυξε φέτος, όμως, έφερε στην επιφάνεια τη μεγαλύτερη “αδυναμία” της: η Alina κι ο Mal είναι ένα βαρετό πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Είδα εντελώς διαδικαστικά το -υποτίθεται- κεντρικό storyline με την προσπάθεια του ζεύγους να νικήσει τον “Darkling”, ενώ αντίθετα μου κράτησε αμέριστο το ενδιαφέρον μου οτιδήποτε είχε να κάνει με τα “Κοράκια”. Ο Freddy Carter ως Kaz Brekker κουβαλάει τη σεζόν πραγματικά και όλοι οι χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν έχουν μια λάμψη και βάθος που απλά δεν έχουν οι υπόλοιποι. Κατά έναν περίεργο τρόπο (υποπτεύομαι ότι έχει να κάνει με το source material και το γεγονός ότι οι σεναριογράφοι έκοψαν κι έραψαν δυο διαφορετικά βιβλία για να στήσουν αυτή τη σεζόν), η μισή σειρά είναι καλογραμμένη και οι χαρακτήρες είναι πολυεπίπεδοι, ενώ η άλλη μισή σειρά αμφιταλαντεύεται και οι χαρακτήρες δεν βγάζουν εύκολα νόημα σε κάποια σημεία. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι, παρόλες τις σεναριακές αδυναμίες της, αυτή η σεζόν ήταν μακράν καλύτερη της 1ης. Κάπως έτσι, λοιπόν, έχω φτάσει να ελπίζω σε μια γρήγορη ανανέωση, όπως είχε συμβεί πρόπερσι, γιατί είναι ένα σύμπαν πολύ ενδιαφέρον και, με λίγο πιο προσεγμένο γράψιμο, είναι μια σειρά που μπορεί να απογειωθεί! Όμως, αυτό που περιμένω με αληθινή ανυπομονησία είναι η έγκριση του φημολογούμενου spin-off με πρωταγωνιστές τα Κοράκια!
#2 The Last of Us (σειρά/1ος κύκλος)
Οπλισμένη με την σαρωτική δημοφιλία του βιντεοπαιχνιδιού στο οποίο βασίζεται, και με δυο εξαιρετικά ταλαντούχους ηθοποιούς στο τιμόνι, αυτή η σειρά πήρε την πιο απλοϊκή και χιλιοπαιγμένη κεντρική ιδέα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς (ένας κακότροπος τυχοδιώκτης αναλαμβάνει να προστατέψει ένα παιδί-θαύμα σε έναν επικίνδυνο μετα-αποκαλυπτικό κόσμο) και τη μετέτρεψε στο χιτ της χρονιάς! Ως μη-gamer, δεν με άγγιξε το hype που τη συνόδευε για μήνες πριν κάνει πρεμιέρα, και γενικά δεν πολυσυμπαθώ τις ζομποσειρές ως είδος, οπότε την ξεκίνησα σχεδόν με αδιαφορία, απλά για να δω προς τι ο ντόρος. Ακόμη και τώρα που την έχω βάλει στη δεύτερη θέση των προτιμήσεών για το μήνα που πέρασε, δεν ενστερνίζομαι τον χειμαρρώδη ενθουσιασμό των φανς. Είναι μια καλοστημένη σειρά, αλλά καμία περίπτωση δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο έχω δει στη ζωή μου. Οι ομοιότητες με το The Walking Dead είναι ενοχλητικά πολλές, και αν συγκρίνουμε μεμονωμένα τις πρώτες σεζόν τους, για εμένα τουλάχιστον, η σειρά του Frank Darabont κερδίζει το TLOU στα σημεία. Ωστόσο, αναγνωρίζω τη δύναμή του δεύτερου ως καθαρόαιμο ψυχόδραμα που εστιάζει αποκλειστικά στους χαρακτήρες του και αγνοεί επιδεικτικά τα ζόμπι (παρόλο που έχει το πιο ενδιαφέρον υποείδος που έχω συναντήσει ποτέ σε παρόμοιες ιστορίες). Φλέρταρε με το μελοδραματισμό σε αρκετά σημεία, και σίγουρα της έλειπε δράση, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι οι Pedro Pascal και Bella Ramsey δεν εναπόθεσαν την ψυχή τους για να μας δώσουν δυο αξιομνημόνευτους τηλεοπτικούς χαρακτήρες που μας βάζουν να αναρωτηθούμε τι είναι ευτυχία και μέχρι που δικαιολογείται κάποιος να την κυνηγήσει. Και χάρη σε αυτούς τους δυο περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη -ευτυχώς ήδη ανακοινωμένη- σεζόν!
#1 Αίας (θεατρικό)
Αυτές τις μέρες είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο θέατρο την ιδιαίτερη, μεταμοντέρνα προσαρμογή της διάσημης τραγωδίας του Ευριπίδη, που ήταν ουσιαστικά ένα one-man-show του ηθοποιού Μιχάλη Σαράντη. Ο “σολίστας” ερμήνευσε και τους 9 διαφορετικούς ρόλους της ιστορίας και με τις εκφράσεις του προσώπου του, την πλαστικότητα του σώματός του, και την χαμελαιώντια φωνή του, κατάφερε να μεταμορφωθεί επιτυχώς σε κάθε έναν από αυτούς. Βοηθούς στον ερμηνευτικό άθλο του είχε τον υπέροχα ζοφερό φωτισμό και την… ταιριαστά αταίριαστη μουσική υπόκρουση. Η δωρική σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη αναδεικνύουν το υποβλητικό κείμενο, ενώ τα λιτά ζωγραφικά έργα του Απόστολου Χαντζαρά υπογραμμίζουν την τραγικότητα της ιστορίας του Αίαντα του Τελαμώνιου. Βαριά παράσταση, αλλά αξίζει κάποιος να κυνηγήσει να τη δει!
***
Τα υπόλοιπα του μήνα:
► The Mandalorian (3ος κύκλος): Πιο μεστή αφηγηματικά και πιο άρρηκτα συνδεδεμένη πια με το υπόλοιπο franchise, αυτή η σεζόν ξεκίνησε πολύ δυνατά και μέχρι το τέλος προβλέπω ότι θα μας κάνει να παραληρούμε από τον ενθουσιασμό!
► Superman & Lois (3ος κύκλος): Αυτή τη χρονιά οι παραγωγοί έβαλαν σκοπό να μας χτυπήσουν κατευθείαν στο συναίσθημα, βάζοντας τους Kents και το άμεσο περιβάλλον τους σε μια τρομακτική δοκιμασία. Το οικογενειακό δράμα ήταν πάντα στο επίκεντρο της ιστορίας που θέλει να πει η σειρά και -προς το παρόν- φαίνεται να το διαχειρίζονται καλύτερα από κάθε άλλη φορά.
► School Spirits (1ος κύκλος): Ξεκινώντας τη σειρά έχοντας διαβάσει μόνο την περίληψη, περίμενα ένα φιάσκο αντίστοιχο του Boo, Bitch, αλλά τελικά με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Δεν θέλω να προτρέχω, αφού δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμη, αλλά νομίζω ότι θα είναι η έκπληξη της χρονιάς σε ό,τι αφορά τις εφηβικές σειρές φαντασίας!
► Gotham Knights (1ος κύκλος): Οι περισσότεροι φανς της DC είχαν ξεγράψει τη σειρά πολύ πριν την πρεμιέρα της, δεδομένης της έκρυθμης κατάστασης στο CW, που προοικονομεί ότι αυτή η πρώτη σεζόν θα είναι πιθανώς και η τελευταία. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η σειρά υπερασπίζεται τον εαυτό της και προσπαθεί να μας αποδείξει ότι αξίζει να της δώσουμε μια ευκαιρία. Όμως, προς το παρόν τουλάχιστον, δείχνει να είναι μια άνευρη, άνοστη προσαρμογή της ιστορίας του Batman, που φαίνεται ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ανακυκλώνει όλα εκείνα τα κλισέ που οδήγησαν στη σταδιακή κατάρρευση του Arrowverse στο ίδιο κανάλι. Σε αυτό που διαφέρει είναι οι αξιοπρεπείς ερμηνείες των πρωταγωνιστών, και χάρη σε αυτές θα της δώσω λίγο περισσότερο χρόνο, μήπως καταφέρει να βρει πατήματα στη συνέχεια για να με κερδίσει.
► Star Wars – prequel τριλογία (ταινίες): Συνεχίζοντας την επανάληψη του franchise που είχα ξεκινήσει το Γενάρη, είδα ξανά μέσα σ’αυτό το μήνα τα The Phantom Menace, Attack of the Clones και Revenge of the Sith. Η πρώτη προβολή ήταν κάπου γύρω στο 2005 κι από τότε τα είχα βάλει στη μαύρη λίστα στο μυαλό μου. Τώρα ανακάλυψα ότι δεν ήταν πια και *τόσο* χάλια όσο τα θυμόμουν. Όπως η πρώτη τριλογία, και η δεύτερη έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Στα πλεονεκτήματα συγκαταλέγω το εντυπωσιακό world-building και τα ριζοσπαστικά οπτικά εφέ. Στα μειονεκτήματα, οι αφελείς διάλογοι και οι άθλιες ερμηνείες (ναι, Hayden Christensen, εσένα κοιτάω). Ακόμη και καλοί ηθοποιοί όπως ο Ewan McGregor και η Natalie Portman δεν μπορούν να υποστηρίξουν το κακό γράψιμο. Πάντως, θα επαναλάβω πάλι αυτό που είχα γράψει και την περασμένη φορά, στο σχολιασμό της πρώτης τριλογίας: δεν είναι οι μέτριες ταινίες αυτές που έχουν δώσει δύναμη σε αυτή την ιστορία και την έχουν καταστήσει παγκόσμιο φαινόμενο της ποπ-κουλτούρας. Είναι το αχανές σύμπαν που απεικονίζουν και οι άπειρες προοπτικές αυτο-βελτίωσης του franchise, την οποία βλέπουμε σε project σαν αυτό που ακολουθεί…
► Star Wars: The Clone Wars (ταινία & σειρά): Ταυτόχρονα με την επανάληψη των ταινιών, αποφάσισα να καταπιαστώ για πρώτη φορά και με τις σειρές κινουμένων σχεδίων του franchise, οπότε ξεκίνησα από το πολυθρύλητο The Clone Wars (και θα πιάσω στη συνέχεια τα Rebels και The Bad Batch). Ακολούθησα τις συμβουλές των φανς και δεν ξεκίνησα τα επεισόδια με βάση της ημερομηνία πρώτης προβολής τους, αλλά με βάση τη χρονολογική σειρά των γεγονότων, κάτι που μπορώ να πώ ότι με βοηθά πολύ στο να ακολουθώ την αφήγηση. Συνήθισα γρήγορα το -ομολογουμένως φτωχό- animation, και μέχρι στιγμής έχω δει γύρω στα 25 επεισόδια — συμπεριλαμβανομένης και της ταινίας που ουσιαστικά είναι κι αυτή ένα μεγάλο επεισόδιο. Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες τόσο νωρίς (έχω πάνω από 100 επεισόδια να δω ακόμη), αλλά νομίζω ότι εύκολα θα τη συγκατελέγω σύντομα ανάμεσα “στα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο franchise του Star Wars“, μαζί με τα Andor και The Mandalorian. Όχι μόνο σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του Anakin Skywalker, που ήταν κακογραμμένος στις ταινίες, αλλά εισάγει και πολλούς νέους, εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όπως η Ahsoka Tano — η οποία, μάλιστα, θα αποκτήσει δική της live-action σειρά οσονούπω και θέλω να είμαι… διαβασμένη!
Για το The Winchesters νιώθω ότι θέλω κάποια στιγμη να γράψω κάποιο άρθρο αλλά δυστυχώς δεν έχω και τον χρόνο. Ίσως και να μην αξίζει κιόλας. Ωστόσο τώρα που κόπασαν τα έντονα συναισθήματα από το φινάλε, τολμώ να πω ότι δεν θέλω 2η σεζόν. Δεν αξίζει συνέχεια, άρα γιατί να την πάρει;
Για το The Last of Us, θα ήθελα αρχικά να αναφέρω ότι το παιχνίδι ποτέ δεν με εντυπωσίασε. Το στόρι ήταν αυτό που σουκέντριζε το ενδιαφέρον, ενώ το gameplay μου φαινόταν πάντα μονότονο μιας και το exploring δεν πρόσφερε και πολλά. Άρα ποτέ δεν είχα καταλάβει γιατί τόσος ντόρος για το παιχνίδι. Φυσικά και είναι πολύ καλό, αλλά όχι στον βαθμό που παρουσιαζόταν (προσωπική άποψη πάντα). Το να μεταφέρεις όμως ένα παιχνίδι σε σειρά/ταινία, από μόνο του το καθιστά πάρα πολύ δύσκολο. Για να φτάσεις πχ σε μια περιοχή μπορεί να σου βγει η Παναγία. Να βρεις πως θα πας, να βρεις υλικά και πυρομαχικά, να νικήσεις του δύσκολους clickers κτλ κτλ. Με αυτόν τον τρόπο νιώθεις ότι το ζεις διαφορετικά, ότι εσύ τα έχεις καταφέρει και δένεσαι περισσότερο και με τον κόσμο αλλά και με τους χαρακτήρες.
Ωστόσο η μεταφορά του παιχνιδιού τα πήγε περίφημα. Είναι μια πραγματικά υπερπαραγωγή του ΗΒΟ με καλύτερα επεισόδια -για μένα- τα 1,3,5. Ειδικά το 3ο με άγγιξε και θεωρώ ένα από τα καλύτερα filler επεισόδια που έχω δει ποτέ. Οι 2 ηθοποιοί ταίριαξαν αρκετά μεταξύ τους (αν και η Ramsay με δυσκόλεψε λίγο στην αρχή). Το φινάλε μου φάνηκε αρκετά βεβιασμένο με μόλις 40 λεπτά τηλεοπτικού χρόνου. Τα ζόμπι περιθεωροποιήθηκαν και ευτυχώς μαθαίνουμε ότι θα τα δούμε περισσότερο στην 2η σεζόν.
Πολλοί αναφέρονται στην 2η σεζόν και προετοιμάζουν τον κόσμο για κάτι χαώδες. Το 2ο παιχνίδι το τελείωσα πρόσφατα και ενώ έχω εντοπίσει τα αρνητικά του, δεν καταλαβαίνω τον λόγο για τον οποίο έφαγε τόσο πολύ κράξιμο από το κοινό. Το φινάλε του GoT μου φαίνεται είχε φάει λιγότερο κράξιμο. Ναι έχω δει τα λάθη, ωστόσο δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Ίσως και γι’αυτό να είμαι από αυτούς που τους έχει φάση θετική γεύση.
Αμαλία κατα την ταπεινή μου πάντα γνώμη….
Η μαγεία του Franchise Star Wars που οι 40δες+ ηταν προνομιούχοι να τη δουν τη διαστημικη σαπουνοπερα αναποδα: τα επεισοδια 4-6 πρώτα και ύστερα τα 1-3 διχως τη παραμικρη δοση spoiler, διχως το ιντερνετ οπως ειναι τωρα και χωρις την τοξικοτητα που υπάρχει στους σχολιασμους απο καποιους τα τελευταια χρονια…διαμαντι το Star Wars και εντελως υποτιμημενη η prequel τριλογία.
Οι αρχικοι τίτλοι της prequel τριλογίας ηταν:Balance of the force, rise of the empire, fall of the jedi με βαση τα σποιλερ καπου στο μακρινο 1995-1997. Οταν είδαμε το Phantom Menace το 1999 με τη σπαθομαχια Qui Gon Jinn, Obi Wan Kenobi Vs Darth Maul υπο τους ήχους του John Williams-Duel of the Fates ηταν οτι καλύτερο έχουμε ζησει στις κινηματογραφικες αίθουσες!To 2002 βγήκε το Attack of the clones (κατα πολλούς το πιο αδύναμο μέρος της prequel τριλογίας) με αδύναμο σενάριο, ντισνεικούς διαλογους λες και απευθυνεται σε 10χρονα+ και μηδαμινη χημεια Πορτμαν και Χαιντεν Κριστενσεν αλλα με νεο κακό που τον υποδύθηκε ο Κρίστοφερ Λη(μακάρι ο Σερ Κριστοφερ Λη να ηταν 20 χρόνια νεοτερος και να μην χρησιμοποιουσε stunt Double) και στη κινηματογραφικη εκδοση να χρησιμοποιουσανε τις sequence που ο Λη πολεμουμε τον Γιοντα με 2 φωτοσπαθα(το δικό του και του Όμπι Γουαν το μπλε).
Μπορει η ταινια να μην ηταν πορωτικη, αλλα εδωσε τις βασεις για το Video game Clone Wars στο Playstation 2 να μας εθισει(έτσι δεν είναι Ορέστη;)
Και πάμε στο καλύτερο μέρος της Prequel Τριλογιας….
εαν αφαιρεσεις καποιους χαζες στιγμες(οπως αυτη με τα ρομποτ στη διαστημικη μαχη) και στον χαρακτηρα General Grevious, πιστευω πως εαν αξιοποιουσανε καλυτερα τον χαρακτηρα του Κρίστοφερ Λη που ειχε υποβαθρο(πρωην Τζεντάϊ και αυθεντια στις σπαθομαχιες) θα ηταν ακομα καλυτερη η ταινια…τελος πάντων…
μένουμε στις ατακες που έγραψαν ιστορια
OBI-WAN: Let her go anakin
ANAKIN: You turned her against me!
OBI-WAN: You have DONE THAT YOURSELF.
ANAKIN: You will not take her from me!
OBI-WAN: Your ANGER and your lust for power have already done that. You have allowed this Dark Lord to twist your mind until now . . . until now you have become the very thing you swore to destroy.
ANAKIN: Don’t lecture me, Obi-Wan. I see through the lies of the Jedi. I do not FEAR the dark side as you do. I have brought peace, justice, freedom, and security to my new Empire.
OBI-WAN: YOUR. NEW. EMPIRE?
ANAKIN: DON’T MAKE ME KILLL YOOUU
OBI-WAN: Anakin, my allegiance is to the Republic … TO DEMOCRACY!
ANAKIN: If you’re not with me, you’re my ENEMY.
Τα λόγια περιτευουν!!!