My Super-Watchlist | Μάιος 2024: Τραγουδιστές, ακτιβιστές και (ξανά) πυροσβέστες

Καλύτερα Επεισόδια του Supernatural

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Καλώς ήρθατε και πάλι στη στήλη “My Super-Watchlist”, την ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece, όπου σχολιάζω όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ μέσα σε έναν μήνα. Μετριοπαθείς οι εντυπώσεις από τις προβολές του Μαίου και πάμε κατευθείαν στο σχολιασμό τους! (Όπως πάντα, χωρίς spoilers.)

#9 The Idea of You (ταινία)

Εδώ έχουμε την Anne Hathaway, με τον ανερχόμενο Nicholas Galitzine, σε μια πολλά υποσχόμενη ρομαντική ταινία, που τελικά δεν με έπεισε — όχι επειδή το πρωταγωνιστικό ζεύγος δεν είχε επαρκή χημεία, αλλά γιατί αποδείχθηκε άνευρη και διαδικαστική. Tην περιέγραφαν ως μια σύγχρονη, πιο ανάλαφρη εκδοχή του κλασικού All That Heaven Allows, αλλά δεν κατάφερα να αντλήσω κανένα συναίσθημα από την ταινία, παρόλο που έχω αδυναμία στις rom-coms και θα καταναλώσω ακόμη και τα σκουπίδια που θα βρω στο δρόμο μου. Παραδέχομαι ότι μπορεί να φταίει η αντιπαθειά μου στο πρόσωπο της Hathaway, αλλά εδώ εντοπίζω το ξενέρωμά μου στο γεγονός ότι η ταινία πασχίζει να μας πείσει -εις μάτην- ότι αυτή η κουκλάρα χολιγουντιανή σταρ είναι μια relatable 40άρα. Ταυτόχρονα, δείχνει να μην μπορεί να σχηματίσει σαφή άποψη για τα ζευγάρια με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Από τη μία, καταδικάζει την ηλικιακή διαφορά ζευγαριών όπου ο άνδρας είναι μεγαλύτερος, αλλά υποκριτικά μας ζητά να υποστηρίξουμε το ζευγάρι όπου μεγαλύτερη είναι η γυναίκα, χωρίς να κάνει και πολλά για να εξερευνήσει τους λόγους που θεωρεί αυτά τα δυο άτομα συμβατά και τρελά ερωτευμένα. Υπάρχουν κάποιες μεμονωμένες στιγμές επιτυχημένου κοινωνικου σχολίου, αλλά είναι πολύ λίγες για να δικαιολογήσουν ολόκληρη την ύπαρξη της ταινίας. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, αλλά στοιχηματίζω ότι θα είναι πιο καλογραμμένο!

Rebel Moon: Part 2 review — Zack Snyder is better than this - Dexerto

#8 Rebel Moon: The Scargiver (ταινία)

Το δεύτερο κεφάλαιο της διαστημικής εποποιίας του Zack Snyder είναι όσο κοινότυπο όσο και το πρώτο, με την τελική μάχη να είναι οριακά το μοναδικό πράγμα που το κάνει να αξίζει τον κόπο. Πρόκειται για μια αφηγηματική μετριότητα, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα. Η κλασική υπερ-στιλιζαρισμένη σκηνοθετική ματιά του Snyder δίνει πνοή ζωής στο άψυχο σενάριο που έγραψε μαζί με τους Kurt Johnstad & Shay Hatten. Όσο κι αν σοκάρω τον ίδιο μου τον εαυτό, δηλώνω φαν της τεχνοτροπίας του (ακόμη κι αν έχει κατακλέψει τους πάντες με τα “hommages” του) – – και πραγματικά εύχομαι να είχε γράψει κάποιος άλλος αυτό το καημένο σενάριο που δεν χωράει άλλες τρύπες έτσι όπως είναι τώρα. Αν είχαμε αυτήν την κινηματογράφηση σε ένα πιο αξιοπρεπές σενάριο, θα μιλούσαμε δικαίως για το “νέο Star Wars“! Το πρώτο μέρος είχε τελειώσει με την αναπάντεχη αναγέννηση ενός χαρακτήρα που καλό θα ήταν να έχει μείνει νεκρός, ενώ το δευτερο μέρος τελείωσε με την αποκάλυψη ότι ένας χαρακτήρας που νομίζαμε νεκρό, τελικά δεν είναι. Ε, ίσως το τρίτο μέρος ολοκληρωθεί με όλους τους χαρακτήρες νεκρούς, μπας και ησυχάσουμε. Κακιούλα. (Να είστε σίγουροι, πάντως, ότι θα το δω και το επόμενο άμεσα μόλις βγει!)

#7 9-1-1 (σειρά, 6ος κύκλος)

Έμελλε να είναι ο τελευταίος κύκλος που θα έπαιζε στο Fox και παραλίγο να είναι κι ο τελευταίος κύκλος της σειράς γενικώς. Νομίζω το ήξεραν αυτό οι σεναριογράφοι και υπερέβαλαν σε κάποια storylines για να προλάβουν να δώσουν μια ικανοποιητική αποχαιρετιστήρια ιστορία σε όλους τους πρωταγωνιστές τους. Το κακό είναι ότι η έξτρα υπερβολή σε μια ήδη παρατραβηγμένη σειρά, αναπόφευκτα φέρνει ένα αποτέλεσμα που κάπου χάνει. Η αφήγηση πάει με ταχύτητα Formula 1, όποτε, ούτε οι χαρακτήρες ούτε ο θεατής προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα. Μην παρεξηγηθώ, αυτή η σεζόν είχε κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές της σειράς (το επεισόδιο 11 είναι σίγουρα ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα). Όμως, κατά τη γνώμη μου, οι σεναριογράφοι δεν φρόντισαν να έχουν το αντίστοιχο συναισθηματικό αντίκτυπο όλες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό του season finale, το οποίο είχε μια συγκλονιστική ανατροπή που θα μπορούσε να μας κρατήσει σε αγωνία για τουλάχιστον 2-3 επεισόδια και να αφήσει αφηγηματική παρακαταθήκη μακροπρόθεσμα, αντ’αυτού επιλύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε μισό. Το 9-1-1 ήταν εξαρχής μια character-driven σειρά, οπότε έπρεπε να έχουν φροντίσει λίγο καλύτερα τους χαρακτήρες τους. Ο Chimney έχει εδραιωθεί πια ως ο πιο αγαπημένος μου εκεί μέσα, με την Maddie να τον συνοδεύει επάξια. Η ιστορία αγάπης τους είναι πολύ καλογραμμένη και δεν μου φαίνεται βεβιασμένη. Το φαβορί Buck μέχρι αυτό το σημείο είναι μια αμφιλεγόμενη περίπτωση για εμένα: από τη μια του δίνουν τα πιο ‘ζουμερά’ storylines, κι ο Oliver Stark δίνει πάντα το 200% των ερμηνευτικών δυνατοτήτων του, οπότε δεν γίνεται να μην τον αγαπήσεις, αλλά από την άλλη, νιώθω ότι οι σεναριογράφοι έχουν βαλτώσει λίγο τον χαρακτήρα του, βάζοντάς τον να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Γενικεύοντας, αυτό ήταν και το πρόβλημα ολόκληρης της σεζόν: οι χαρακτήρες παρέμειναν στάσιμοι και οι ιστορίες τους απλά δεν ήταν τόσο ελκυστικές, κάτι που σίγουρα θα συνέβαλε εμμέσως στο κόψιμο της σειράς από το Fox. (Ευτυχώς, το ABC της έδωσε 2η ευκαιρία, κι αν συνεχίσετε παρακάτω την ανάγνωση, θα μάθετε τη γνώμη μου και για τη συνέχεια.)

#6 Escape from Pretoria (ταινία)

Ο σκηνοθέτης Francis Annan αναλαμβάνει να αναπαραστήσει στη μεγάλη οθόνη την αληθινή ιστορία τριών ακτιβιστών που φυλακίστηκαν ως προδότες του καθεστώτος κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Για να είμαι ειλικρινής, ως πολιτικό θρίλερ η ταινία δε λέει πολλά, αφού δεν αγγίζει παρά μόνο επιδερμικά το φρικιαστικό ιστορικό υπόβαθρό της. Ως Prison Break-wannabe όμως, τα καταφέρνει μια χαρά. Είναι μια εμπνευσμένη, αγωνιώδης, διακριτικά χιουμοριστική και καλοπαιγμένη περιπέτεια. Ο Daniel Radcliffe αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι έχει τη στόφα ενός πρωταγωνιστή κι εναλλακτικού σταρ.

#5 9-1-1: Lone Star (σειρά, κύκλοι 1-4)

Με τη φόρα που είχα από το πρωτότυπο 9-1-1, είπα να δοκιμάσω και την τεξανή εκδοχή της ιδέας. Το στήσιμο είναι ακριβώς ίδιο: οι διασώστες του πυροσβεστικού σώματος 126 δίνουν τις πρώτες βοήθειες σε όποιον τις χρειάζεται, ενώ ταυτόχρονα ο θεατής ρίχνει μια ματιά και στη ζωή του κάθε ένα από αυτούς. Ξεκινάμε πάλι με έναν ανοιχτόμυαλο πύραρχο, που παλεύει με τους δικούς του δαίμονες, και προσπαθεί να κανει μια νέα αρχή σε μια άλλη Πολιτεία της Αμερικής. Η νέα του πυροσβεστική ομάδα (μοντέλο συμπερίληψης σε ένα διαβόητα οπισθοδρομικό Τέξας) αποτελείται από ικανούς διασώστες που θα γίνουν η νέα του διευρυμένη οικογένεια. Η μοναδική διαφορά των δυο σειρών είναι ότι το “Αστέρι” έχει ξεκάθαρο πρωταγωνιστή (τον αμφιλεγόμενο Rob Lowe), κάτι που όσο προχωρούν οι σεζόν γίνεται αρκετά κουραστικό, αφού πολλές φορές μονοπωλεί την πλοκή. Πέραν αυτού, η σύγκριση με το πρωτότυπο είναι αναπόφευκτη και αμείλικτη. Ολοκληρώνοντας την πρώτη δεκάδα επεισοδίων δεν ένοιωσα ούτε τον μισό ενθουσιασμό που είχα νοιώσει πριν έναν μήνα όταν ξεκινούσα τη μαμά-σειρά. Το spin-off με κέρδισε μετά τα μέσα της 2ης σεζόν του. Έγινε κι αυτό, λοιπόν, μια χορταστική ένοχη απόλαυση, αδιάντροπα αφελής, αλλά άκρως διασκεδαστική. Η ήδη ανακοινωμένη 5η σεζόν αργεί ακόμη, αλλά να είστε σίγουροι ότι θα είμαι εκεί όταν θα ξεκινήσει!

#4 The Bad Batch (σειρά)

Όπως σας έλεγα και στην προηγούμενη μηνιαία ανασκόπηση, ο τελευταίος κύκλος της αγαπημένης σειράς του Star Wars franchise δεν με ενθουσίασε, όπως οι προηγούμενοι. Ξεκίνησε δυναμικά (συγκαταλέγω το τρίτο επεισόδιο στα πιο αγαπημένα μου όλης της σειράς), αλλά γρήγορα ένιωσα ότι ξεχειλώνει το κομμάτι του storyline που έχει να κάνει με το “Project Necromancer”. Δεν τολμούσα να ελπίζω ότι όντως θα μου δώσει ένα series finale αντίστοιχα συγκλονιστικό του The Clone Wars. Όπως περίμενα, οι Dave Filoni και Σια δεν είχαν κάποιον τελευταίο, ανατρεπτικό άσσο στο μανίκι τους, παρόλα αυτά κατάφεραν να χαλιναγωγήσουν τις υψηλές προσδοκίες των θεατών, κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα κυρίως. Αποχαιρέτησαν όμορφα αυτούς τους χαρακτήρες και επισφράγισαν με έναν όμορφο, γλυκόπικρο τρόπο την τραγική ιστορία των απρόσωπων στρατιωτών του διαγαλαξιακού πολέμου. Η τελευταία σκηνή της σειράς υπόσχεται διακριτικά ότι η Omega ίσως ακολουθήσει την Ahsoka και την Sabine στο live-action μέρος του franchise, και είναι κάτι που πραγματικά θα ήθελα να δω!

#3 Castle In The Sky (ταινία)

Η ακάθεκτη πορεία μου ανάμεσα στις παραγωγές του Studio Ghibli, εκ των οποίων αγαπημένη μου παραμένει το Howl’s Moving Castle, με οδήγησε αυτό το μήνα στο ιπτάμενο νησί Laputa και σε ένα ακόμη κάστρο. Αυτή ήταν η πρώτη ταινία του Hayao Miyazaki με το στούντιο που ο ίδιος ίδρυσε το 1985, και εξερευνά τις θεματικές που στην πορεία έγιναν τα σήματα-κατατεθέντα του: το περιβάλλον, η βιομηχανοποίηση, ο σαρωτικός καπιταλισμός, και η σχέση Ανθρώπου, Φύσης και Τεχνολογίας. Στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας, όπως και στις περισσότερες από όσες θα ακολουθούσαν γραμμένες από την πένα του Ιάπωνα μετρ, βρίσκονται δυο μικρά παιδιά, τα οποία δείχνουν αυτοπεποίθηση και αυτενέργεια, όπως θα έκανε κι οποιοσδήποτε ενήλικος πρωταγωνιστής. Για τον Miyazaki, τα παιδιά φαίνεται να λειτουργούν ως σύμβολα της αθωότητας και της καλοσύνης που υπάρχει εγγενώς στην ανθρωπινη ψυχή, και είναι ιδανικά για να μεταλαμπαδεύσουν την οικολογική φιλοσοφία του. Το steampunk στιλ του δημιουργού είναι ο καταλύτης μιας συναρπαστικής περιπέτειας, πανέμορφης οπτικά, απολαυστικής ακουστικά και ζουμερής νοηματικά. Τα μόνα αρνβητικά που μπορεί να βρει κανείς στην ταινία είναι η αφελής παιδικότητά της και ο ασύμμετρος ρυθμός της.

#2 9-1-1 (σειρά, 7ος κύκλος)

Ναι, δεν κάνετε λάθος, πάλι το 9-1-1 στη λίστα. Ήταν τόσο εμφανής η ποιοτική διαφορά μεταξύ των 2 πιο πρόσφατων κύκλων της σειράς, που θεώρησα άδικο να τους κατατάξω μαζί σε κάποια μεσαία θέση. Η μετακόμιση στο ABC βοήθησε τη σειρά να αναγεννηθεί και να επαναφέρει όλα όσα με έκαναν να την αγαπήσω. Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με ένα larger-than-life τριμερές επεισόδιο που σχεδόν έφτασε σε επικότητα το τσουνάμι της 3ης. Βγάζοντας τη καθιερωμένη “special καταστροφή” από τη μέση, στα επόμενα επεισόδια ασχολήθηκε με τους χαρακτήρες της. Οι σεναριογράφοι έδωσαν (σχεδόν) σε όλους από ένα ενδιαφέρον subplot φέτος, αλλά τη μερίδα του λέοντος είχαν ο Bobby κι ο Buck. Μάλιστα, στον Bobby και την εσωτερική μάχη του για εξιλέωση οφείλουμε τα δυο συγκλονιστικά επεισόδια πριν το χλιαρό season finale, που τα κατατάσσω στα καλύτερα ολόκληρης της σειράς (μαζί με το 6ο που εστίασε στο γάμο του Chimney με τη Maddie). Σε ό,τι αφορά τον Buck, που ήταν πάντα ο πιο πιασάρικος χαρακτήρας κι ο εμφανώς αγαπημένος των σεναριογράφων, η σειρά πήρε φέτος μια ριψοκίνδυνη απόφαση, η οποία -κατ’εμέ- ήταν η καλύτερη δυνατή για να τον βγάλει από τον αφηγηματικό βάλτο που τον είχε παγιδεύσει τα τελευταία 2 χρόνια. Ευπρόσδεκτο κομμάτι αυτής της σεναριακής εξέλιξης αποτελεί η επιστροφή του Louis Ferrigno ως Tommy από τη 2η σεζόν. Όσο αδιάφορος ήταν τότε σαν χαρακτήρας, τόσο όμορφα κόλλησε τώρα στην ομάδα, κι ελπίζω σε έναν πιο διευρυμένο ρόλο από την επόμενη -ήδη ανακοινωμένη- σεζόν. Ο ριγμένος των ιθυνόντων παραμένει ο Eddie, ο οποίος σε αυτά τα 10 επεισόδια (ναι, δυστυχώς αυτή η σεζόν ήταν πετσοκομμένη λόγω της απεργίας σεναριογράφων/ηθοποιών) είχε μια ιστορία που τον έκανε ακόμη πιο αντιπαθή στα μάτια μου.

#1 Dead Boy Detectives (νέα σειρά)

Το franchise του Sandman διευρύνεται με μια εθιστικά διασκεδαστική σειρά φαντασίας που είχε ξεκινήσει σαν ιδέα ως spin off του Doom Patrol πριν πάρει τη μορφή που είδαμε στο Netfilx. Θα την χαρακτήριζα ως κράμα του Supernatural με το Pushing Daisies, αν αυτά τα δυο είχαν εφήβους πρωταγωνιστές και τον διακόπτη του camp γυρισμένο στο FULL! Ξεκινά αρκετά διαδικαστικά — η πρεμιέρα σχεδόν με αποθάρρυνε, με τους διαλόγους να είναι έτοιμοι να σκάσουν από την υπερβολική ποσότητα exposition. Χαίρομαι πολύ που έδειξα υπομονή κι έβαλα το δεύτερο. Γρήγορα ανακάλυψα πόσο αξιαγάπητοι και αστείοι είναι οι χαρακτήρες και πόσα επίπεδα έχουν στις σχέσεις μεταξύ τους. Το βάθος και η περιπλοκότητα της φιλίας του Charles με τον Edwin αλλάζει όταν εισέρχονται στη (μετά θάνατο) ζωή τους η Crystal και η Niko. Επίσης, η ιδέα των σεναριογράφων να τους απομακρύνουν από την άνεση της πατρίδας τους και να μεταφέρουν τη δράση από το κοσμοπολίτικο Λονδίνο σε ένα ψαροχώρι των ΗΠΑ ήταν meta-ευφυής! Όχι μόνο θα βοηθήσει ένα μελλοντικό κανονικό crossover με τη μαμά-σειρά, αλλά εδραίωσε πολλά κομμάτια της μυθολογίας πολύ καλύτερα. Η πρωταρχική θεματική της σειράς είναι -όλως περιέργως- η αγάπη (πλατωνική, ρομαντική κι όλα τα ενδιάμεσα) κι ο τρόπος που τη διαχειρίζονται οι σεναριογράφοι αριστοτεχνικός, με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα. Το είδος των εφηβικών σειρών φαντασίας είναι πολύπαθο στη συγκεκριμένη πλατφόρμα (μόνο πρόσφατα έχουμε κλάψει το Lockwood & Co. και το The Bastard Son and the Devil Himself), ελπίζω αυτή η σειρά, με τις πλάτες του Sandman, να μακροημερεύσει, γιατί της αξίζει!

***

Τα υπόλοιπα του μήνα

Στο τελευταίο κομμάτι κάθε μηνιαίας ανασκόπησης αναφέρω όλα όσα δεν μπήκαν στην επίσημη κατάταξη. Πρόκειται για τις ταινίες ή τις σειρές που βλέπω σε επανάληψη, καθώς επίσης και για όλες τις σεζόν σειρών που δεν έχω προλάβει ακόμη να ολοκληρώσω. Εδώ θα βρείτε, τέλος, κι όσες σειρές (ή και ταινίες ενίοτε) παρατάω στη μέση λόγω βαρεμάρας ή απέχθειας.

Interview With the Vampire (σειρά, 2ος κύκλος): Την κατέταξα ανάμεσα στις κορυφαίες νέες σειρές φαντασίας του 2022 και τα 3 πρώτα επεισόδια της φετινής σεζόν μου επισφραγίζουν την άποψη ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά οξυδερκή προσαρμογή του θρυλικού έργου της Anne Rice. Οι μεγάλες αλλαγές που έχουν γίνει στο πρωτότυπο λειτουργούν άψογα σε αυτό το καινούργιο πλαίσιο αφήγησης και χτίζουν μια φρέσκια, αλλά πολύ οικεία ιστορία, που μπορεί ταυτόχρονα να γίνει ελκυστική για το νεοφερμένο κοινό, αλλά και να ιντριγκάρει τους παλιούς φανς, όπως θα έκανε ένα καλογραμμένο AU fan fiction.

Doctor Who (σειρά, 1ος κύκλος): Το reboot από το Disney+ ξεκίνησε πολύ άστατα. Τα δύο specials με τον David Tennant ήταν αξιοπρόσεκτα, αλλά το τελευταίο που ακολουθησε τον νέο Doctor στην πρώτη του σόλο περιπέτεια όπου γνώρισε τη νέα του companion, τη μυστηριώδη Ruby, με απογοήτευσε. Και το επίσημο πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν δεν βοήθησε για να μου ανεβάσει το ηθικό. Από το 2ο επεισόδιο και μετά τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν μπρος. Ο Ncuti Gatwa είναι ήδη ένας φανταστικός Doctor (δεν μπορώ να πω το ίδιο βέβαια για την συμπρωταγωνίστριά του) και το γράψιμο είναι αισθητά καλύτερο. Αναμένω από αυτήν την αναβίωση να μας επιστρέψει στα περασμένα μεγαλεία!

X-Men ’97 (σειρά): Κρίνοντας από τα 3 πρώτα επεισόδια που έχω δει μέχρι στιγμής, αυτό το revival κρατά ζωντανή την κληρονομιά της πρωτότυπης θρυλικής σειράς — και ίσως καταφέρει να την ξεπεράσει κιόλας. Μέσα στην πρώτη ώρα θέασης η σειρά μου έδειξε ότι δεν είναι απλά μια ξαναζενταμένη σούπα που θέλει απλά να εκμεταλλευτεί τη νοσταλγία των σημερινών 40άρηδων. Έχει λόγο ύπαρξης και σκοπεύει να διευρύνει μια ιστορία που ήταν ήδη σπουδαία και να την κάνει ακόμη καλύτερη, αν γίνεται!

Ραντεβού πάλι εδώ σε ένα μήνα περίπου για να δούμε αν θα πάρει… φωτιά η Super-Watchlist μου το καλοκαίρι. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στον Μάιο;

2 COMMENTS

Subscribe
Notify of
guest

2 Σχόλια
Oldest
Newest Most Voted
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια
Tasos Anastasopoulos
Tasos Anastasopoulos
5 June 2024 16:21

Ξεχάστηκε να μπει η watchlist στο “Παρακολουθούμε”;
Το Μάη λοιπόν είδαμε το Bodkin που συζητήθηκε στην ομάδα, συμπαθητικό ήταν απλά το τέλος του θύμιζε κάπως παλιές ταινίες με “ηθικά διδάγματα” με εντελώς ολοφάνερο τρόπο και “ξύνισε” λιγάκι η όλη γεύση του, δεν χρειαζόταν να το κάνει όλο αυτό.
Χμ τι άλλο, το Palm Royale που είναι κάπως σαν Desperate Housewives των 60ς, κάνει μία κοιλιά στη μέση όμως, το σώζει αργότερα αλλά το τρελό κλιφχάνγκερ στο τέλος σε συνδυασμό με το ότι είναι ακριβή παραγωγή που σίγουρα δεν έκανε γκελ και δεν έχει ανανεωθεί ακόμα το κάνει ακατάλληλο για παρακολούθηση όσο παραμένει το μέλλον του αβέβαιο. Αξίζει βέβαια για το καστ του, αλλά για αυτούς που μπιντζάρουν μάλλον θα βαρεθούν σε κάποια φάση.
Κλασικά και 2 entries από το Ηνωμένο Βασίλειο, το Red Eye που είναι κι αυτό συμπαθητικό, ανατροπή στην ανατροπή, σχεδόν όλη η πλοκή μες στο αεροπλάνο, πέραν των backstories. Ολοκληρώνεται ως πλοκή αλλά λένε πως τα πήγε αρκετά καλά και ίσως βγει και 2η σεζόν. Το Wreck από την άλλη δεν ολοκληρώνεται ούτε στη 2η σεζόν του, η οποία ήταν καλύτερη από την πρώτη αλλά θέλει κι εδώ αναμονή των νέων πως θα υπάρξει και 3η σεζόν με τον τρόπο που τελειώνει.
Από σειρές σε εξέλιξη χαμός, να φάνε κι οι κότες…
Dark Matter που τα πάει καλά χωρίς να μπερδεύει τον τηλεθεατή με θέματα mutliverse (έχουν βγει τα 6 από τα 9) ,ενώ όλα τα άλλα που παρακολουθώ παράλληλα έχουν ολοκληρωθεί απλά τα βλέπω ένα κάθε φορά, μεταβαίνοντας από τη μία σειρά στην άλλη για ποικιλία.
Eric, το νέο βαρύ χαρτί του Netflix, δε συζητιέται καθόλου στην ομάδα παραδόξως, καλό είναι κάπως σκοτεινό με τον Cumberbatch να παίζει πολύ καλά τον αντιπαθητικό pupper master (στην κυριολεξία), εξαιρετική αναπαράσταση των 80ς, είναι κάπως slow burn αλλά προσωπικά δε με πειράζει καθόλου.
Blue Lights/Responder season 2 Κρατάνε τον πήχη ψηλά όπως και οι πρώτες σεζόν, ενώ καλό δείχνει και το Rebus (remake) στα πρώτα του επεισόδια.
Outer Range season 2, σχεδόν στα μισά, εξακολουθεί να έχει πολλά μυστήρια πράγματα που δεν εξηγούνται ακόμα από την πρώτη σεζόν και μάλλον έτσι όπως το πάει θα μας αφήσει με ερωτήματα περιμένοντας και 3η που ίσως αργήσει για άλλη μια φορά.
Tires, κωμωδία του Netflix που θέλει να φαίνεται κάτι σαν το Office (mockumentary) αλλά με περιβάλλον ένα συνεργείο, βουλκανιζατέρ κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω γιατί έχει τόση υψηλή βαθμολογία και νομίζω βγήκε σε 2 μέρη αν κατάλαβα καλά, με κάποια επεισόδια πριν λίγες μέρες και τα υπόλοιπα να αναμένονται σε λίγο καιρό. Άβολο χιούμορ αλλά πιο πολύ cringe καταστάσεις, δε νομίζω να το συνεχίσω….
ΥΓ Μου βγάινουν στην timeline διάφορα news για το Colin from the accounts, πως πήρε διαφόρων ειδών βραβεία, πήρε τα δικαιώματα γου για διανομή παγκοσμίως η Paramount και πως βγήκε η 2η σεζόν που “όλοι περίμεναν με ανυπομονησία”. Οκ το είχαμε τσεκάρει και “κόψει” και οι δύο, αλλά λέω να δοκιμάσω να δω άλλο ένα επεισόδιο μπας και βελτιώνεται το πράγμα γιατί τόσος ντόρος δεν δικαιολογείται, 8.1 έχει φτάσει στο imdb με 9000+ ψήφους, περίεργα πράγματα…

Latest

More Articles Like This

2
0
Would love your thoughts, please comment.x
()
x