My Super-Watchlist | Απρίλιος 2024: Πυροσβέστες, ρεπόρτερ κι αλογατάρηδες

Καλώς ήρθατε στην ολοδική μου γωνίτσα στο Supernatural Greece όπου σχολιάζω (χωρίς spoilers, φυσικά) όσες ταινίες και σειρές παρακολουθώ κάθε μήνα. Λίγες κι εντελώς παράταιρες οι προβολές του φετινού Απρίλη. Μπήκαν κάποιες σειρές σφήνα στην ήδη φορτωμένη watchlist και διαμόρφωσαν μια πολύ ιδαίτερη αντίστροφη μέτρηση αυτή τη φορά. Κάποια “σιγουράκια” κατέλαβαν τις χαμηλές θέσεις, ενώ στις δυο κορυφαίες θα βρείτε δυο σειρές που σε καμία περίπτωση δεν θα περίμενα ότι θα με έκαναν να κολλήσω τόσο άσχημα!

#5 Scrublands (σειρά, 1ος κύκλος)

Με τη δυνατή πρεμιέρα της, αυτή η σειρά μου υποσχέθηκε πολλά, αλλά με κάθε νέο επεισόδιο μου τα έπαιρνε πίσω σιγά-σιγά. Αν είχε παραπάνω από 4, σίγουρα θα την είχα παρατήσει, αλλά τώρα κάθισα μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω αυτό που είχα υποψιαστεί από την αρχή. Η προβλεψιμότητα ήταν, όμως, το μικρότερο από τα προβλήματα της σειράς. Το τεμπέλικο σενάριο, το οποίο βασίστηκε κυρίως σε σκανδαλώδεις συμπτώσεις και σε εξαντλητικό exposition, βοηθά τον πρωταγωνιστή δημοσιογράφο να βρει πανεύκολα όλες τις βελόνες που είναι κρυμμένες στα άχυρα και να λύσει -χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια- το μυστήριο του γιατί ένας παπάς εκτέλεσε 5 ενορίτες του. Οι ηθοποιοί καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να εμφυσήσουν ρεαλισμό στο σαπουνοπερίστικο ύφος των διαλόγων, και σε γενικές γραμμές το καταφέρνουν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί ως κάτι εξαιρετικά καλογραμμένο ή έστω σωστά δομημένο. Τα λογικά κενά και τα αναπάντητα ερωτήματα που αφήνει το κλείσιμο της σεζόν είναι πάμπολλα, και ξέρω ότι δεν πρόκειται να απαντηθούν ποτέ, παρόλο που η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 2η σεζόν. Αλλά ακόμη κι αν απαντηθούν, εγώ δεν έχω όρεξη να είμαι εκεί για να το μάθω…

#4 My Neighbor Totoro (ταινία)

Ψάχνοντας ακόμη για μια ταινία του Hayao Miyazaki που να είναι ομορφότερη από το Howl’s Moving Castle, είδα αυτό το μήνα το My Neighbor Totoro, κι ενώ, φυσικά, δεν κατάφερε να εκθρονίσει τον Howl (αρχίζω να πιστεύω ότι καμία δεν θα το καταφέρει ποτέ), με εντυπωσίασε με τη λιτότητα και τη γλυκύτητά της. Εξερευνεί τα θέματα του ανιμισμού και των συμβολισμών της θρησκείας Shinto (κάτι που πιθανώς θα ξενίσει έναν Δυτικό θεατή), ενώ εμπεριέχει και τα γνωστά οικολογικά μηνύματα του δημιουργού, εξαίρωντας τη ζωή στην ύπαιθρο. Νοιώθω ότι είναι το πιο απλοϊκό από όσα έργα του δημοφιλούς Ιάπωνα δημιουργού έχω δει μέχρι στιγμής (τόσο σε ό,τι αφορά το σχεδιο αλλά και στο σενάριο), αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι αφιερωμένο στην παιδική αθωότητα και στις χαρές του να είσαι παιδί. Η ιστορία δεν παρέχει κάποιο συνταρακτικό ηθικό δίδαγμα, ούτε σε στιγματίζει για πάντα με το βάθος των νοημάτων της, αλλά είναι ικανή να σου ζωγραφίζει ένα χαμόγελο στα χείλη για όση ώρα την παρακολουθείς.

#3 Nope (ταινία)

Δυο αδέρφια, με εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες και στάση ζωής, παλεύουν να κρατήσουν ζωντανό το ράντσο αλόγων του πατέρα τους. Ξαφνικά, ο ουρανός της ερήμου αρχίζει να συμπεριφέρεται μυστηριωδώς και ο τρόπος που οι δυο τους διαχειρίζονται την επικίνδυνη κατάσταση διαμορφώνει όλη την ιστορία. Ο πρώην κωμικός και νυν “μετρ του τρόμου”, οσκαρούχος πια, σκηνοθέτης Jordan Peele, μας δίνει ένα πρωτότυπο, καλοστημένο, άκρως ψυχαγωγικό θρίλερ, διανθισμένο με στοιχεία μαύρης κωμωδίας και μπόλικη επιστημονική φαντασία — χωρίς να ξεχνάει, φυσικά, να το πασπαλίσει και με το αιχμηρό κοινωνικό του σχόλιο. Αυτή η ταινία μπορεί να μην καταφέρνει να έχει τον ίδιο αντίκτυπο στην ποπ-κουλτούρα που είχαν οι δυο προηγούμενές του στο ίδιο ύφος (το Get Out του 2017 και το Us του 2019), παρόλα αυτά, προσφέρει μια κινηματογραφική εμπειρία άξια λόγου και ύπαρξης. Σε αντίθεση με τις προηγουμενες δουλειές του, εδώ ο Peele στηρίζεται περισσότερο στα ειδικά εφέ για να προκαλέσει τρόμο στο θεατή, αλλά τελικά είναι η αχανής απεραντοσύνη της ερήμου και το μινιμαλιστικό σκηνικό που τον βοηθούν να μας εμφυσήσει το αίσθημα της απελπισίας. Σε ό,τι αφορά τις ερμηνείες, από τον Daniel -ήρεμη δύναμη- Kaluuya δεν περίμενα κάτι λιγότερο, αλλά η Keke Palmer είναι αυτή που με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Οι Steven Yuen, Michael Wincott και Brandon Perea τους πλαισιώνουν εξαίσια, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την μαγική ικανότητα του σκηνοθέτη να βγάζει τον καλύτερο εαυτό των ηθοποιών του! Αναγνωρίζω ότι για ταινία του είδους είναι ελαφρώς αργόσυρτη και το κλείσιμό της σχετικά απότομο, αλλά η δεξιοτεχνική ανάπτυξη των χαρακτήρων και οι έξυπνες ανατροπές, σε συνδυασμό με το άρτιο CGI, με κάνουν να σας την προτείνω χωρίς ενδοιασμό.

#2 Spy X Family (σειρά, 1ος κύκλος)

Η επικά τρισχαριτωμένη φάτσα που μας χαμογελά από τη μέση της παραπάνω φωτογραφίας είναι ο κυριοτερος -αλλά όχι ο μόνος- λόγος για να δει κάποιος το συγκεκριμένο anime που υπάρχει στο Netflix. Πρόκειται για μια κατασκοπική κωμωδία που αποκλείω το να μην είναι εμπνευσμένη από το Mr & Mrs Smith. Η οικογένεια του τίτλου αποτελείται από έναν υπερκατάσκοπο, μια πληρωμένη δολοφόνο και μια τηλεπαθητική πιτσιρίκα (κι αργότερα έναν σκύλο που βλέπει το μέλλον). Μην με ρωτήσετε πως γίνεται, αλλά κανείς τους δεν γνωρίζει την αλήθεια για τον άλλο. Ποτέ δεν θα φανταζόμουν πόσο καλά θα μπορούσε κάποιος σεναριογράφος να κάνει αυτή την εξωφρενική κεντρική ιδέα να λειτουργήσει. Η πρώτη σεζόν αποτελείται από 25 ημίωρα επεισόδια, μεταξύ των οποίων κάποια αχρείαστα filler arcs που δημιουργούν κάποιες κοιλιές, αλλά γενικά βγαίνει πολύ ευχάριστα. Οι χαρακτήρες είναι αξιαγάπητοι, και η πλοκή βγάζει αναπάντεχο βάθος (και σκοτάδι) κάποιες φορές, χωρίς να χάνει ποτέ τη διάθεση για σαχλαμάρισμα. Το χιούμορ της είναι σε κάποια σημεία απλά ξεκαρδιστικό, και με εξέπληξε το γεγονός ότι δεν με ενόχλησαν ούτε στιγμή τα κλασικά, εκνευριστικά tropes των anime (βλ. γουρλωμένα μάτια, κρύος ιδρώτας, τσιρίδες, κλπ).

#1 9-1-1 (σειρά, κύκλοι 1-5)

Δεν μπορώ να πω ότι τα αστυνομικά/πυροσβεστικά/ιατρικά και λοιπά procedurals είναι σειρές που με απωθούν ακριβώς, αλλά μέχρι τώρα στη ζωή μου, ποτέ δεν είχα καθήσει να δω κάποιο συστηματικά και σε μορφή μαραθωνίου (ούτε καν ο αγαπημένος House MD δεν είχε αυτήν την τιμή)! Αν μου έλεγε κανείς πριν ένα μήνα ότι θα με έβαζε μέσα, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, μια σαπουνόπερα με διασώστες, δεν σας το κρύβω, θα γελούσα απροκάλυπτα στη μούρη του. Το 9-1-1, όμως, έχει προσωπικότητα, κάτι που δεν θα έπρεπε να με εκπλήσσει, αφού είναι δημιούργημα των Ryan Murphy, Brad Falchuk και Tim Minear, οι οποίοι έχουν συνδέσει τα ονόματά τους με τεράστιους “εθισμούς” της πρόσφατης αμερικανικής τηλεόρασης, όπως το American Horror Story, το Glee και το Pose. Η σειρά έχει ένα πολύ δυναμικό φορμάτ, ακολουθώντας τους κεντρικούς χαρακτήρες σε διάφορες, μικρές ή μεγάλες, υποθέσεις κατά τη διάρκεια ενός επεισοδίου, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει να μας δείξει και τις ζωές τους εκτός εργασίας και να τους σκιαγραφεί με την κάθε ατάκα. Το σενάριο δεν είναι πάντα βαθυστόχαστο ή διακριτικό, κι αυτό ίσως αποθαρρύνει έναν απαιτητικό θεατή που περιμένει λεπτοδουλεμένα ή βραδυφλεγή storylines, αλλά -για εμένα- αυτή η αφοπλιστική αφέλεια και ο αμετανόητος οπτιμισμός της είναι που δίνουν στη σειρά όλη της τη γεύση και την κάνουν τόσο ένοχα απολαυστική! Δεν παίρνει και πολύ σοβαρά τον εαυτό της (απόδειξη οι camp αφίσες της και το γεγονός ότι αυτοσαρκάζεται συνεχώς με την ίδια της την σεναριακή εμμονή να ρίχνει τις Επτά Πληγές του Φαραώ στο κακόμοιρο Los Angeles ή να συμπεριφέρεται λες και ολόκληρο το σύστημα πρώτων βοηθειών την πόλης στηρίζεται στα ίδια 15 άτομα), και γι’αυτό και λάμπει στα πιο κωμικά της επεισόδια — χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν έχει και πιο σοβαρές στιγμές. Καταπιάνεται με όλων των ειδών τα κοινωνικά θέματα και σπάνια σε αφήνει με την αίσθηση ότι δεν προσπάθησε να κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Παρόλο που είναι φύσει και θέσει μια σειρά με διαδικαστική αφήγηση (βλ. εμφανίζεται ένα πρόβλημα, περιπλέκεται, επιλύεται, τέλος καλό, όλα καλά, πάμε στο επόμενο), έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα: τα επείγοντα περιστατικά δεν τραβάνε πολύ, είναι απλά σφηνάκια που λειτουργούν ως ιντερμέδια για το αληθινό ζουμί της σειράς, που είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων και η διευρυμένη οικογένεια που έχουν χτίσει. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον από όλους τους λατρείες εκεί μέσα ως πιο αγαπημένο, αυτός θα ήταν σίγουρα ο Chimney, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, μέχρι λίγο πριν οριστικοποιηθεί και δημοσιευτεί το παρόν άρθρο, το μεγάλο φαβορί ήταν ο Buck (αγαπημένος όλου του fandom από όσο ξέρω). Έχασε αναπάντεχα την εύνοιά μου κατά την 5η σεζόν, με κάτι επικές βλακείες που έκανε, και ελπίζω κάποια στιγμή, σύντομα, να εξιλεωθεί. (Κι εδώ δεν γίνεται να μην αναφέρω ότι η τεράστια συμπάθεια που του τρέφω οφείλεται εν μέρει στις εξόφθαλμες ομοιότητες που παρατηρώ με τον έναν και μοναδικό Dean Winchester — οι οποίες είμαι πεπεισμένη πως δεν είναι κι εντελώς τυχαίες!)

***

Τα υπόλοιπα του μήνα:

► Baby Reindeer (μίνι-σειρά): Μέσα από αυτήν την άβολη τηλεοπτική του αυτοβιογραφία, ο stand-up κωμικός Richard Gadd μας αποδεικνύει ότι μπορούμε ακόμη να βρούμε διαμαντάκια στο Netflix. Είμαι ακόμη στο δεύτερο επεισόδιο γιατί η σειρά είναι αρκετά βαριά και δεν ενδείκνυται για binge, αλλά ταυτόχρονα δεν με αφήνει και να την παρατήσω. Κι έχω μια μικρή υποψία ότι, μέχρι να την τελειώσω, θα με έχει καταστρέψει ψυχολογικά…

► The Bad Batch (σειρά, 3ος κύκλος): Μετά το συγκλονιστικό φινάλε της περασμένης σεζόν, περίμενα σε κάθε επεισόδιο της τρέχουσας και τελευταίας ότι η σειρά θα απογειωθεί λίγο πριν μας αποχαρετήσει. Δυστυχώς, όμως, βρίσκομαι δυο επεισόδια πριν το τέλος και δεν το έχει κάνει ακόμη. Είχε κάμποσες καλές στιγμές και δυο-τρεις πολύ ζουμερές επιστροφές χαρακτήρων, αλλά γενικά με έχει αφήσει αδιάφορη. Ελπίζω σε ένα δυνατό series finale, αντάξιο εκείνου του The Clone Wars…

► Ripley (μίνι-σειρά): Την αμφιλεγόμενη επιλογή των δημιουργών αυτής της νέας προσαρμογής του θρυλικού βιβλίου της Patricia Highsmith “Ο Ταλαντούχος Κος Ρίπλι” να μεγαλώσουν κατά σχεδόν μια εικοσαετία τους κεντρικούς χαρακτήρες, δικαίωσε η ανατριχιαστκή ερμηνεία του Andrew Scott στο ρόλο του διαβόητου πρωταγωνιστή. Το υπόλοιπο καστ δεν μπορώ να πω ότι με έχει πείσει προς το παρόν, όμως. Αντίστοιχα τολμηρή σκηνοθετική επιλογή ήταν και η ασπρόμαυρη εικόνα που αποτελεί ένα πανέξυπνο είδος exposition. Η έλλειψη χρώματος ρουφά από το θεατή οποιαδήποτε ευχαρίστηση και τον “εξαναγκάζει” να ζήσει στον καταθλιπτικό κόσμο του διεστραμένου πρωταγωνιστή της. Για τον ίδιο λόγο βέβαια, η σειρά είναι κουραστική (όχι πνευματικά αλλά σωματικά). Τα μάτια μου δεν θα άντεχαν ένα binge, οπότε θα σας κρατήσω ενήμερους πως θα πηγαίνει η προβολή μου τους επόμενους μήνες.

Ραντεβού πάλι εδώ τέλη Μαϊου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου λίγο πριν μπει το καλοκαίρι. Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;