My Super-Watchlist | Μάιος ’22: Από Essex μέχρι Tatooine… τα πάντα όλα!

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Μόλις τελείωσε άλλος ένας μήνας του 2022 κι εγώ, πιστή στο ραντεβού μας, επέστρεψα με τις μίνι-κριτικές όσων είδα τις τελευταίες 31 μέρες. Τις προηγούμενες φορές η κατάταξη ήταν τυχαία και ακολουθούσε περισσότερο το πότε είδα το κάθε τι μέσα στο μήνα. (Ανέμπνευστο, ε; ) Σήμερα θα δοκιμάσω κάτι διαφορετικό, λοιπόν, και θα βάλω τις παρακάτω σειρές και ταινίες με σειρά προτίμησης, ξεκινώντας από αυτό που μου άρεσε λιγότερο -συγκριτικά με τα υπόλοιπα πάντα- και ανεβαίνοντας σταδιακά προς το δικό μου μαγιάτικο highlight.

[Οι παρακάτω κριτικές δεν περιέχουν spoilers, οπότε μπορείτε να συνεχίστε άφοβα την ανάγνωση.]

#11 The Essex Serpent

Ένα gothic romance εποχής με μεταφυσικά υπονοούμενα, και πρωταγωνιστές την Claire Danes, τον Tom Hiddleston και τα εντυπωσιακά τοπία της ανατολικής Αγγλίας. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Κι όμως, η ατμοσφαιρική κινηματογράφηση δεν καταφέρνει να εξισορροπήσει το άνοστο σενάριο και τις αποστειρωμένες ερμηνείες από τους -κατά τα άλλα- ταλαντουχους ηθοποιούς. Έτσι, η σειρά δεν καταφέρνει να εκπληρώσει τις υψηλές προσδοκίες που (μου) έχει δημιουργήσει το AppleTV+ τα τελευταία χρόνια. Έχω δει -με δυσκολία- τα 3 πρώτα επεισόδια και ελπίζω σε ένα μικρό θαύμα για να καταφέρω να ολοκληρώσω τα επόμενα 3 της μίνι-σειράς. Θα το μάθετε τον επόμενο μήνα αν ήμουν επιτυχής στην προσπάθεια…

*

#10 Moon Knight

Το φινάλε της πιο πρόσφατης μαρβελοσειράς του Disney+ θα μπορούσε να έχει τσιμπήσει την τελευταία θέση της ευχαρίστησης από τις προβολές του μήνα, αλλά όπως οι προσδοκίες μου ‘χαντάκωσαν’ το Essex Serpent, έτσι έσωσαν κάπως το Moon Knight. Στην πρώτη περίπτωση ήταν πολύ υψηλές, ενώ εδώ ιδιαίτερα χαμηλές. Με λίγα λόγια, δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτό που μου έδωσε το season finale του Moon Knight, οπότε δεν απογοητεύτηκα: ήταν εντελώς διαδικαστικό, με αρκετές σεναριακές ευκολίες και καμία ουσιαστική ανατροπή. Γενικά, πάντως η σειρά είπε καλά την ιστορία που ήθελε να πει σε αυτά τα 6 επεισόδια και φυσικά πήρε τους περισσότερους πόντους από την ερμηνεία του Oscar Isaac!

Η after-credits σκηνή δίνει ένα αρκετά ιντριγκαδόρικο τυράκι (αν και θα προτιμούσα να μην το είχαν κρατήσει για το τέλος του τέλους) και σε κάνει να ελπίζεις για την ανανέωση της σειράς ή έστω τη συνέχιση της ιστορίας του ψυχολογικά ασταθή φεγγαροήρωα -και της σκαθαροηρωίδας συμβίας του- σε οποιαδήποτε άλλη μορφή μέσα στο MCU.

*

#9 Big Sky

Εντελώς τυχαία, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, ξεκίνησα πριν λίγες μέρες αυτή τη σειρά, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσα μέχρι πρότινος. Η αρκετά κοινότυπη κεντρική ιδέα δεν της κάνει χάρες, και αν δεν είσαι μεγάλος φαν των σειρών μυστηρίου, ή του δημιουργού David E. Kelley (Ally McBeal, Boston Legal, Goliath, Big Little Lies, Mr. Mercedes), το πιθανότερο είναι να μην της ρίξεις καν δεύτερη ματιά όταν ψάχνεις ανάμεσα σε δεκάδες για το ποιά σειρά θα δεις μετά. Παρόλα αυτά, με κέρδισε -εύκολα θα έλεγα- με το γρήγορο ρυθμό και τις ανατροπές της (η πιο τολμηρή εξ αυτών βρίσκεται στα τελευταία λεπτά της πρεμιέρας). Αν έπρεπε να την συγκρίνω με κάποια άλλη σειρά αυτή θα ήταν σίγουρα το Banshee. Δεν έχει τόση ωμή βία και τόσο σεξ (ABC γαρ), αλλά το σκηνικό κλέφτες κι αστυνόμοι με φόντο την αμερικανική επαρχία, σε συνδυασμό με τα pulp στοιχεία του σεναρίου με πήγαν κατευθείαν εκεί.

Αυτό που μου έκανε την πιο θετική εντύπωση στο Big Sky, είναι το πώς κατάφερνουν να συνταιριάξουν (τουλάχιστον μέχρι εκεί που έχω δει) τόσο δεξιοτεχνικά τα “woke” στοιχεία της αφήγησης, ενώ όλη η υπόλοιπη σειρά είναι μια καθαρόαιμη “αμερικανιά”, χωρίς αυτά να μοιάζουν παράταιρα ή βεβιασμένα.

*

#8 The Bad Guys/ Τα Κακά Παιδιά

Όπως ίσως έχετε καταλάβει, η Super-Watchlist μου είναι αρκετά ανισόρροπη. Τη μια μέρα μπορεί να βλέπω το πιο κουλτουριάρικο ευρωπαικό ψυχόδραμα και την επόμενη μπορεί να βλέπω την πιο ανώριμη παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων και να τις απολαμβάνω το ίδιο αμφότερες — αλλά για διαφορετικούς λόγους, προφανώς. Το The Bad Guys της DreamWorks ανήκει, φυσικά, στη δεύτερη κατηγορία και ήταν από τα πιο χαριτωμένα και διασκεδαστικά πράγματα που είδα τον τελευταίο καιρό, o ορισμός του “mindless fun”. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας δεν είναι κάποιο βαθυστόχαστο μυστικό που αποκαλύπτεται αν κοιτάξεις πίσω από τις γραμμές ενός πολυεπίπεδου σεναρίου. (Ε, δεν μπορούν όλες οι παιδικές ταινίες να είναι το Encanto και δεν χρειάζεται κιόλας.) Το The Bad Guys είναι γρήγορο, έξυπνο, οπτικά πανέμορφο και πολύ, πολύ αστείο. Ακόμη κι όταν το χιούμορ του είναι χοντροκομμένο, βγάζει αφηγηματικό νόημα. Ξέρει ακριβώς τι είναι (μια παρωδία του είδους Ocean’s Eleven) και δεν φιλοδοξεί να γίνει κάτι παραπάνω. Αυτό που ξεκινά να κάνει, το κάνει τέλεια. Αν έχετε μικρό παιδί, βάλτε να δείτε την ταινία αυτή μαζί του και θα περάσετε και οι δυο καλά!

*

#7 Ακαδημία Πλάτωνος

Δεν θα δείτε συχνά ελληνικές ταινίες στη Super-Watchlist μου (για σειρές δεν το συζητώ καν, αν δεν ήταν το Έτερος Εγώ, θα είχα να δω ελληνική σειρά από τότε που ο Καπουντζίδης μεσουρανούσε στο prime-time), όχι επειδή τις σνομπάρω, αλλά επειδή το Hollywood είναι πολύ ελκυστικό το ρημάδι και βλέπω ήδη πολλά από εκεί, κι ύστερα προσπαθούν να με σαγηνεύσουν οι Σειρήνες από Ευρώπη, αλλά και από Ασία τώρα τελευταία, οπότε καταλήγω σπάνια να ψάχνομαι στην… εγχώρια αγορά για κάτι που θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον. Πολύ χαίρομαι όταν βρίσκω στο δρόμο μου τις φωτεινές εξαιρέσεις, όπως είναι η Ακαδημία Πλάτωνος του Φίλιππου Τσίτου. Πρόκειται για μια ηθογραφική ταινία, με πρωταγωνιστή έναν καταπληκτικό Αντώνη Καφετζόπουλο, που ψάχνει την ελληνική ταυτότητα και παίρνει σαφή και κινηματογραφική θέση για το θέμα των μεταναστών, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο ή να καταφεύγει σε μελοδραματισμούς. Είναι μια ιστορία μινιμαλιστική, ειλικρινής και ρεαλιστική, που σε αγγίζει, παρά τα ψεγάδια της.

*

#5 Obi-Wan Kenobi

Με μόλις δυο επεισόδια να έχουν προβληθεί, δεν μπορούσα να κατατάξω τη νέα σειρά Star Wars πιο ψηλά, ούτε και να πω πάρα πολλά. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά, πάντως, με το storyline να έχει πραγματικό ενδιαφέρον, αφού αναλαμβάνει να συμπληρώσει το μεγάλο αφηγηματικό κενό που είχαμε ανάμεσα στο Επεισόδιο 3 και το Επεισόδιο 4 του franchise, σε ό,τι αφορά τον Obi-Wan Kenobi (και τον Anakin Skywalker/Darth Vader). O Ewan McGregor φαίνεται να είναι το μεγάλο ατού της, έχοντας πιάσει άψογα τον κουρασμένο παλμό του θρυλικού Jedi σε αυτή τη φάση της ζωής του.

Οι σκηνές δράσης (και γενικότερα η σκηνοθεσία) θα μπορούσαν να είναι καλύτερες, κι ο ρυθμός λίγο πιο γρήγορος, αλλά για όλους εμάς που αρεσκόμαστε περισσότερο στα character-driven σενάρια, η σειρά κλίνει προς το συναισθηματικό κομμάτι και δείχνει να θέλει να εστιάσει στην εξερεύνηση του ψυχισμού των χαρακτήρων της, κι όχι στην περιπέτεια. Η αισθητική κι ο τόνος του Obi-Wan Kenobi παραπέμπουν περισσότερο στο Rogue One, παρά σε κάποια από τις τριλογίες, και με το Andor να έρχεται σύντομα, νοιώθω ότι αρχίζει να χτίζεται μια διαφορετική γωνίτσα στο σύμπαν από αυτή του πιο ‘παραδοσιακού’ The Mandalorian.

*

#4 Breaking Bad

Ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες τη σειρά και στην τελευταία σεζόν δεν άλλαξε κάτι από τη γνώμη που είχα σχηματίσει εξαρχής για τη σειρά και για τον πρωταγωνιστή της. Από την αρχή δήλωνα διχασμένη εξαιτίας του αμφολεγόμενου τρόπου με τον οποίο οι σεναριογράφοι διαχειρίζονταν την πλοκή. Ενώ οι χαρακτήρες ήταν απίστευτα καλογραμμένοι και άρτια ερμηνευμένοι, όλα τα κομβικά σημεία της ιστορίας συνέβησαν μέσω εξόφθαλμων σεναριακών ευκολιών, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα κουραστικό σκοτσέζικο ντους ωμού ρεαλισμού και pulp υπερβολής. Ως θεατής της “πιο πολυβραβευμένης σειράς όλων των εποχών”, βρήκα απαράδεκτο το πόσες φορές χρειάστηκε να βάλω σε εφαρμογή την άρση της δυσπιστίας μου βλέποντάς τη να χρησιμοποιεί τεχνάσματα που κοροϊδεύω σε άλλες, κατώτερες ποιοτικά, σειρές. Για εμένα, τελικά, το Breaking Bad αποδείχτηκε απλά μια βελτιωμένη εκδοχή του Prison Break, με τις τραβηγμένες από τα μαλλιά, χαριτωμένες υπερβολές του και τους larger-than-life χαρακτήρες του. Ο πρωταγωνιστής, ένας εξοργιστικός ξερόλας, χειριστικός μέχρι αηδίας, που διαθέτει επικών διαστάσεων κωλοφαρδία, είναι όντως έξυπνος, αλλά παρόλα αυτά οι σεναριογράφοι τον βαζουν να μαζεύει νίκες κυρίως μέσω παιδαριωδών ανατροπών!

Ως plot-driven περιπέτεια, λοιπόν, η σειρά δεν με πείθει, και για αυτό δεν έλαβε υψηλότερη θέση στη σημερινή λίστα μου. Πολλές φορές με έκανε να νοιώσω ότι δεν είχε συνειδητοποιήσει ούτε η ίδια τι είδους ιστορία θέλει να πει, ούτε το ύφος στο οποίο θέλει να την πει, ούτε καν γιατί θέλει να την πει. Το πρώτο μισό της 5ης σεζόν φάνηκε να ξεχειλώνει κι άλλο την ήδη κουρασμένη πλοκή, με την εισαγωγή νέων χαρακτήρων κλιμακούμενης ψυχικής αστάθειας, ηθικής κατάπτωσης και κοινοτυπίας, και το διαδικαστικό ξεφόρτωμα κάποιων παλιών, οπότε δεν περίμενα ποτέ ότι θα κατάφερνε να κλείσει αξιοπρεπώς! Δεν υπολόγιζα, βλέπετε, ότι οι σεναριογράφοι θα θυμόταν τελευταια στιγμή ότι η σειρά δουλευει καλύτερα ως character-driven ψυχολογικό δράμα — κι ως τέτοιο, οφείλω να ομολογήσω ότι είναι από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Μια μεταμοντέρνα τραγωδία. Και κανένα επεισόδιο δεν το αποδεικνύει καλύτερο αυτό, από το περιβόητο Ozymandias. Ο μύθος που περιβάλλει το συγκεκριμένο επεισόδιο -επισφραγισμένος με ένα σπάνιο δεκάρι στο IMDb- είναι ίσως μεγαλύτερος κι από την ίδια τη σειρά. Πριν το δω, ήδη αποθαρρυμένη από όσα ανέφερα παραπάνω, κρατούσα πολύ μικρό καλάθι. Και χαίρομαι που με διέψευσε πανηγυρικά – και με ισοπέδωσε ψυχολογικά! Ήταν από τα πιο καλογραμμένα, καλοσκηνοθετημένα και καλοπαιγμένα πράγματα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Σηματοδότησε αριστοτεχνικά την προδιαγεγραμμένη πτώση του εγκληματικά μεγαλοπιασμένου Walter, που είναι πια κι επίσημα ένας από τους πιο μισητούς τηλεοπτικούς χαρακτήρες μου. Τα λεφτά του Walter γίνονται το τέλειο σεναριακό εργαλείο για να έρθει η απαραίτητη κλιμάκωση. Αυτά τελικά σήμαναν την καταστροφή του, γιατί τα λάτρεψε, ίσως και περισσότερο από την οικογένειά του. Αλλά δεν τα λάτρεψε για την αξία τους, ούτε καν για την ασφάλεια που διατυμπάνιζε ότι θα έδιναν στους δικούς του όταν εκείνος θα έχει φύγει, τα λάτρεψε για αυτό που συμβόλιζαν. Ήταν η χειροπιαστή “απόδειξη” ότι ο ανδρισμός του και η εξυπνάδα του τον κάνουν ανώτερο από όλους τους άλλους, όλους εκείνους που στο μυαλό του τον υπονόμευαν τόσα χρόνια. Τα κόμπλεξ του και ο φόβος του επικείμενου θανάτου ώθησαν τον Walter στα άκρα και τον έφτασαν στον πάτο, όπου παρέσυρε κι όλους όσους είχαν την ατυχία να βρίσκονται δίπλα του. Η σειρά εκπλήρωσε τον τίτλο της και μας έδειξε την πλήρη μεταμόρφωσή του σε κακό, και ευτυχώς που δεν κόπηκε στην 4η σεζόν για να έχουμε μείνει -κι εμείς κι αυτός- με την ψευδαίσθηση ότι κέρδισε. Δεν υπήρχε περίπτωση να κερδίσει σε μια τόσο απαισιόδοξη σειρά, η οποία μπορεί να εξαίρει τις εγκληματικές φυσιογνωμίες, αλλά ποτέ δεν τις δικαιώνει. Κανείς δεν βγήκε νικητής στο τέλος, κι αυτό είναι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μας…

*

#3 Everything Everywhere All At Once/ Τα Πάντα Όλα

Τα πολυσύμπαντα είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια, και μπορεί να μην κατάφερα να πάω να δω στον κινηματογράφο το Doctor Strange in the Multiverse of Madness, είδα, όμως, κάτι παρόμοιο — κι από ό,τι ακούω από άλλους που έχουν δει και τα δυο, καλύτερο! Το έξυπνο, δαιδαλώδες, νιχιλιστικό, χειμαρρώδες, απολαυστικά καμένο, αγωνιώδες, κυνικό, συγκινητικό, αλλά ταυτόχρονα αστείο, μα πάνω από όλα σουρρεαλιστικό, Everything Everywhere All at Once, πραγματώνει τον τίτλο του με μια αριστοτεχνικά σχεδιασμένη επίθεση στις αισθήσεις! Απροσδόκητη κεντρική ηρωίδα η Evelyn, ερμηνευμένη από τη Michelle Yeoh, ίσως στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της. Η Yeoh σκιαγραφεί την Evelyn με μελαγχολία, ενοχές, αποφασιστικότητα και περιέργεια. Η 59χρονη ηθοποιός ανακαλύπτει ερμηνευτικούς μυς που μάλλον ούτε η ίδια ήξερε ότι κατέχει (εγώ σίγουρα δεν το ήξερα πάντως), ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους σωματικούς της μυς, φέρνοντας σε πέρας εντυπωσιακές χορογραφίες μάχης, σαν εκείνες που την έκαναν διάσημη πριν 22 χρόνια.

Είναι μια arthouse παρωδία των δημοφιλών superhero περιπετειών; Είναι μια dramedy με θέμα το χάσμα των γενεών και την πολιτισμική ταυτότητα των Αμερικανο-ασιατών; Ή μήπως πρόκειται για ένα καθαρόαιμο μελόδραμα με sci-fi πινελιές; Οι δημιουργοί Dan Kwan & Daniel Scheinert επίτηδες δεν καθόρισαν μόνο ένα κινηματογραφικό είδος για την ταινία τους, αλλά διάλεξαν… “τα πάντα όλα”! Το Everything Everywhere All at Once αμφιταλαντεύεται καθόλη της διάρκειά του ανάμεσα στην αντισυμβατική, ξέφρενα παιχνιδιάρικη διάθεση μιας κωμικής περιπέτειας και στην αναπάντεχα ειλικρινή απεικόνιση του υπαρξιακού τρόμου που θα συναντούσες σε ένα ψυχόδραμα. Επί 140 λεπτά κινείται με το γκάζι σανιδωμένο, προσφέροντας μια υπερφόρτωση πληροφοριών, συναισθημάτων και εικόνων, για να κλείσει αφήνοντας στο θεατή μια νιχιλιστική αίσθηση απελευθέρωσης και μπόλικη τροφή για σκέψη. Οι “Daniels” δεν πλασάρουν την ταινία τους ως κάτι ριζοσπαστικό ή αψεγάδιαστο, κι αυτό είναι που την κάνει τελικά τόσο αυθεντική…

*

#2 Love, Death + Robots/ Έρωτας, θάνατος και ρομπότ

Ο βραβευμένος Ισπανός Alberto Mielgo, που είχε κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το εξαιρετικό επεισόδιο The Witness της 1ης σεζόν του Love, Death + Robots, επέστρεψε για να σώσει την 3η σεζόν της σειράς από τη μετριότητα. Ναι, έβαλα τη σειρά τόσο ψηλά στην κορυφή του μήνα για ένα μοναδικό επεισόδιο, ενώ η υπόλοιπη σεζόν δεν με ενθουσίασε, γιατί ήταν τόσο εξαιρετικό! Αξίζουν μια αναφορά και τα Three Robots: Exit Strategies και Bad Travelling που προσπάθησαν να ανεβάσουν λίγο ακόμη τον πήχη, αλλά το Jibaro είναι από τις καλύτερες ταινίες μικρού μήκους που έχω παρακολουθήσει ποτέ!

Πρόκεται για ένα σκοτεινό παραμύθι, που εξερευνά τα -δυσδιάκριτα πολλές φορές- όρια μεταξύ θύτη και θύματος. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στις απαισιόδοξες ιστορίες, εκείνες που μου αφήνουν μια περίεργη επίγευση, ένα άβολο συναίσθημα, αλλά και μπόλικη τροφή για σκέψη. Οι συμβολισμοί του επεισοδίου είναι πολυεπίπεδοι. Εμπνεόμενος από τη μυθολογία της Νότιας Αμερικής και την αιματηρή ιστορία των ευρωπαίων κατακτητών της, ο Mielgo δημιουργεί μια παραβολή, ένα σχόλιο για την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για πλούτο, που τον ωθεί να πατήσει επί πτωμάτων, και την εκδικητική μανία της φύσης. Μας μιλά, όμως, και για τις τοξικές σχέσεις. Η σχέση του Ιππότη και της Σειρήνας είναι μια σχέση μεταξύ δυο ‘αρπακτικών’ που μοιάζει αισθησιακή γιατί βασίζεται σε μια λανθάνουσα αμοιβαία έλξη. Δεν ξέρεις, όμως, ποιος είναι καλός και ποιος ο κακός. Αυτή η διάχυτη αβεβαιότητα κάνει την ιστορία αυτή τόσο έξυπνα δοσμένη και το τέλος της, παρότι απλό (κι ίσως λίγο αναμενόμενο), τόσο δυνατό.

Το εκπληκτικό σενάριο απογειώνουν οι τεχνικές πτυχές του επεισοδίου: το αριστουργηματικό animation και η άψογη χρήση του ήχου που σε κρατάει στην τσίτα όλη την ώρα και δεν συνειδητοποιείς καν την απουσία διαλόγων. Μαζί με το Emmy που είχε πάρει για το The Witness το ’19 και το πρόσφατο Όσκαρ που πήρε για το The Windshield Wiper, ο Mielgo έχει σίγουρα στο τσεπάκι του άλλο ένα Emmy φέτος για αυτό το μικρό διαμάντι!

*

#1 Les 7 vies de Léa / Οι 7 Ζωές της Λεά

Σίγουρα δεν περιμένατε αυτή τη σειρά για την κορυφή, γιατί το πιθανότερο είναι να μην την γνωρίζετε καν! Γαλλικό teen drama φαντασίας του Netflix, με πρωταγωνίστρια τη Léa (Raïka Hazanavicius), μια καταθλιπτική τελειόφοιτη λυκείου που ανακαλύπτει τυχαία τον σκελετό ενός νεαρού, και -για κάποιο ανεξήγητο λόγο- τα επόμενα 7 βράδια ταξιδεύει πίσω στο παρελθόν, μπαίνοντας στα σώματα όσων τον ήξεραν — συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων της των γονιών! Η κεντρική ιδέα της σειράς είναι εξαιρετικά πρωτότυπη και η εκτέλεση της ήταν αναπάντεχα καλή! Θυμίζει λίγο Dark χωρίς την αφόρητη μουντίλα. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών εξαιρετικές και το σενάριο σε γενικές γραμμές καλογραμμένο. Είχε κάποια αδύναμα σημεία, αλλά είναι αμελητέα για εμένα. Διαχειρίστηκε άψογα κάποια κοινωνικά θέματα σαν εφηβική σειρά που σέβεται τον εαυτό της (άμβλωση, σεξουαλικότητα, αναπηρία, κατάθλιψη, κλπ), και είχε ένα ελκυστικό μυστήριο που σε κρατούσε σε αγωνία για τη συνέχεια. Οι ανατροπές της ήταν εξίσου καλές και το φινάλε καταπληκτικό!

Το κλείσιμο της 1ης σεζόν ήταν λυρικό και δίνει μια όμορφη μεταφυσική εξήγηση στα όσα συνέβησαν και στην ίδια την ύπαρξη της Léa, που ξεφεύγει από τα κλισέ της επιστημονικής φαντασίας και θέτει βαθύτερα φιλοσοφικά ερωτήματα. Παρόλο που έκλεισε με ένα κλασικό cliffhanger, σχεδόν δεν θα ήθελα να πάρει 2η σεζόν η σειρά, για να μην χαλάσει αυτός ο τέλειος κύκλος που δημιούργησε η ιστορία της 1ης. Αν όντως την πάρει τη 2η σεζόν, πάντως, θα ξεφύγει από αυτόν τον κύκλο και θα έχει την ευκαιρία να εξερευνήσει άλλα φιλοσοφικά ζητήματα, σε διαφορετικές, πιο… sci-fi κατευθύνσεις.

Ραντεβού πάλι εδώ στις 30 Ιουνίου για να δούμε πως θα τα πάει το καλοκαίρι η Super-Watchlist μου! Μέχρι τότε, για πείτε μου, πως διαμορφώνεται η δική σας λίστα; Έχετε να προτείνετε και κάτι άλλο; Ποτέ δε λέω όχι σε καλές προτάσεις!

My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22

My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22

My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22

My Super-Watchlist: Απρίλιος ’22

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα