Review – Supernatural – 14×06 Optimism
Έχουμε ήδη παρακολουθήσει το 1/3 της φετινής σεζόν και οδεύουμε ολοταχώς προς το mid-season finale σε ένα μήνα! Τρίτο συνεχόμενο filler και αυτήν την εβδομάδα, αλλά δεν με χάλασε καθόλου – αφού… Jack! Ο μικρός είναι γλυκός σαν νουγκατίνα και με κερδίζει σε κάθε επεισόδιο ακόμα περισσότερο. Κάτι που, δυστυχώς, δεν μπορώ να πω για τη νέα Charlie… Πάμε να τα δούμε αναλυτικά όμως τα δυο μέρη του επεισοδίου:
Dean & Jack
Ο “Chief Sam” έχει στείλει όλους τους κυνηγούς του σε αποστολές και στο Καταφύγιο έχουν μείνει μόνο ο Dean με τον Jack. Το αποδυναμωμένο Νεφελίμ προσπαθεί με κάθε τρόπο να απασχολήσει το μυαλό του, οπότε κάνει αυτό που του έμαθαν οι Winchesters: να πνίγει τα προβλήματά του στο κυνήγι. (Καλά, ο Dean τα πνίγει και στο πότο, αλλά ο μικρός δεν έχει πάρει, ευτυχώς, αυτήν την κακιά συνήθεια από τον έναν ‘μπαμπά’ του – τουλάχιστον όχι ακόμη). Ο Jack, λοιπόν, έχει βρει μια υπόθεση και πείθει τον μεγάλο Winchester να πάνε να δούνε γιατί πεθαίνει κόσμος σε ένα κουτσοχώρι της Nebraska. Η έρευνα τους οδηγεί στην τοπική βιβλιοθήκη την οποία διευθύνει η νεαρή και νοστιμούλα Harper Sayles. Το δίδυμο καταστρώνει ένα σχέδιο για το πώς θα πλευρίσουν την Harper χωρίς να την φοβίσουν, και ως αποτέλεσμα έχουμε μια ξεκαρδιστική σεκάνς όπου ο Jack ανακαλύπτει τι θα πει φλερτ! (Στη φάση που ο Τζακ τηλεφωνεί στον Ντιν από την τουαλέτα έκλαιγα από τα γέλια!)
Με τα πολλά και με τα λίγα αποκαλύπτεται ότι η Harper είναι μια παλαβή νεκρομάντισσα που έχει κάνει ζόμπι τον πρώην γκομενό της και τώρα τον ελέγχει για να σκοτώνει τους… αγαπητικούς της. Ο Jack επιτέλους πήρε το ζόμπι που ήθελε τόσο καιρό! Το αχτύπητο δίδυμο υπερνικά τον απέθαντο, αλλά η Harper ξεφεύγει – έχοντας τώρα στρέψει την προσοχή της στον Jack, τον μοναδικό άνδρα που την συγκίνησε μετά τον ζομποπρώην της. (Τι έγινε, Τζακούλη, σε γουστάρει η χωριάτισσα; ) Αν και ο χαρακτήρας έχει όλα τα φόντα να είναι εκνευριστικός, λίγο η αλλοπαρμένη ερμηνεία της Maddie Phillips, λίγο ο χιουμοριστικός τόνος, έκαναν τη Harper μια ωραία εισαγωγή mini-villain στη σειρά και ανυπομονώ να δω πως θα τελειώσει ( ; ) αυτό το storyline. (Η θεωρία μου είναι ότι θα την ξαναδούμε την τρελέγκω στο 10o επεισόδιο φέτος, που έχει αναλάβει να γράψει και πάλι ο Yockey.)
Ο Jack, όμως, έχει άλλα προβλήματα αυτή τη στιγμή, πολύ πιο πιεστικά από την πειραγμένη ξανθιά. Το επεισόδιο μας αφήνει με cliffhanger και τον Jack αναίσθητο στο πάτωμα με αίμα να βγαίνει από τη μύτη και το στόμα του. (Αν μου πειράξετε τον Jack θα σας σκίζω!)
Αν το επεισόδιο είχε μόνο το κομμάτι Dean/Jack θα μιλούσα για ένα από τα καλύτερα κωμικά επεισόδια της σειράς! Η χημεία των δυο χαρακτήρων είναι απαράμιλλη και ο κωμικός συγχρονισμός των δυο ηθοποιών φανταστικός! Ο Jensen Ackles ήταν επιτηδευμένα βαρύς και ξεχειλίζει αντρίλα και εμπειρία ως Dean, κάτι που ερχόταν σε πλήρη κωμική αντίθεση με την χαριτωμενιά και την έλλειψη κοινωνικής νοημοσύνης του Jack. Στις σκηνές τους θυμήθηκα πως ήταν ο Dean με τον Castiel όταν είχαμε πρωτογνωρίσει τον άγγελο. (Αυτό με θύμωσε κιόλας λίγο γιατί θυμήθηκα ότι πια ο Cas είναι εντελώς διακοσμητικός, ούτε καν στον κόπο δεν μπήκαν οι σεναριογράφοι να εξηγήσουν που σκατά είναι πάλι.)
Δυστυχώς, όμως, το επεισόδιο έπεσε εξαιτίας του δεύτερου subplot…
Sam & Charlie
Μετά τα γεγονότα του 14×05, κανείς δεν πάει για κυνήγι μόνος του, γιατί τα τέρατα του Μιχαήλ καραδοκούν, οπότε ο Sam πήγε στο Μέμφις να βοηθήσει την Charlie που ερευνά μια σειρά εξαφανίσεων. Βασικά, οι δυο τους την έχουν στήσει απέναντι από μια στάση και περιμένουν να σκάσει μύτη το τέρας, που δεν ξέρουν καν τι είδος είναι. Ο Sam βαριέται εμφανώς (η σκηνή με το fidget spinner είναι ένας από τους μικρούς κωμικούς θησαυρούς του επεισοδίου), και η βαριά και ασήκωτη Charlie-2 δεν είναι για κουβεντούλα. Όταν του σκάει ότι θέλει να πάρει τα βουνά (κυριολεκτικά), εκείνος προσπαθεί να την πείσει να μείνει. Με εκνεύρισε εδώ ο ‘chief’, γιατί ήταν πολύ πιεστικός. Η τύπισσα έζησε μια Αποκάλυψη, έχασε τη σύντροφό της, καταστράφηκε η ζωή της, κι εσύ, ρε φίλε, προσπαθείς να την πείσεις να συνεχίσει τα κυνήγια; Λες κι εσένα σε έχουν βοηθήσει πάρα πολύ τόσα χρόνια. Σιχτίρ, με σύγχυσες! Και η Charlie στο τέλος του λέει ότι θα μείνει τελικά; Γιατί την έπεισε ο ηλίθιος παραλληλισμός με τη μύγα; Πφφφφ…
Και να μην το είχα δει ποτέ αυτό το subplot δεν θα με χάλαγε. Γενικά, η νέα Charlie δεν με εμπνέει σαν χαρακτήρας, όπως και κανείς από τους «εναλλακτικούς», για να είμαι ειλικρινής. Το τέρας πάντως μου άρεσε. Όχι, ότι ήταν ωραίο αυτό το σιχαμερό υβρίδιο μύγας και ανθρώπου, αλλά ήταν πρωτότυπο. Πάντα χαίρομαι όταν οι ξεφεύγουν οι σεναριογράφοι από το τρίπτυχο βαμπίρ-φάντασμα-λυκάνθρωπος, και διευρύνουν τη μυθολογία της σειράς.(Παρεμπιπτόντως, ‘musca’ σημαίνει μύγα στα λατινικά και δεν πρόκειται για υπαρκτό μυθολογικό τέρας, ήταν δημιουργία του σεναριογράφου για το επεισόδιο).
***
Σε γενικές γραμμές το επεισόδιο ήταν καλό. Ο Steve Yockey τείνει να φλυαρεί σε κάποια σημεία, αλλά πάντα πιάνει τον παλμό των χαρακτήρων και το παρελθόν τους, και μου αρέσει ιδιαίτερα το ότι είναι καλά διαβασμένος και συμπεριλαμβάνει μικρές λεπτομέρειες στο σενάριο από παλιές σεζόν (πχ. το «Christo» που φανερώνει δαίμονες και είχαμε να το ακούσουμε από το 4ο επεισόδιο της σειράς!!)
Πρόκειται για έναν νεοφερμένο σεναριογράφο που δείχνει ότι έχει πάρει στα σοβαρά τη δουλειά που του ανατέθηκε (πολύ πιο σοβαρά από κάποιους μακρόβιους σεναριογράφους, ονόματα δεν λέμε) και παίρνει ρίσκα με καινούργια πράγματα (βλέπε μύγα), αλλά ταυτόχρονα παραμένει και πιστός στην εδραιωμένη μυθολογία της σειράς και στους χαρακτήρες της. Και μιλάμε για 14 χρονών σειρά. Είναι αξιοζήλευτη η αφοσίωσή του σε αυτό που κάνει, και για αυτό, αυτή τη στιγμή, ο Yockey είναι ο αγαπημένος μου από τη σεναριακή ομάδα του Supernatural!
Αντίστοιχα ικανοποιημένη με άφησε και η σκηνοθεσία του Richard Speight, Jr. Ο αγαπημένος μας μπαγαπόντης έχει καλό μάτι και προσέχει τις λεπτομέρειες. Ειδικά στα κωμικά επεισόδια, όπως αυτό, σκίζει! Υπήρξαν, βέβαια, κάποια λαθάκια (πχ. πώς έφτασε ο Dean στο διαμέρισμα της Harper μέσα στα 15 δευτερόλεπτα που πέρασαν από τη στιγμή που έκλεισε το τηλέφωνο με τον Jack, και πώς ήξερε που είναι το σπίτι της;), αλλά ήταν πολύ μικρά και δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα ώστε να μην χαρακτηρίσω το 6ο ως ένα καλοστημένο επεισόδιο, πολύ χαριτωμένο και ιδιαίτερο. Καταρχάς, είχε ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια teaser της σειράς: η αλλόκοτα χαρούμενη μουσική, η ανάλαφρη εισαγωγή της Harper και των ‘μνηστήρων’ της, ο χορός του Winston αλά Travolta υπό τον ήχο των Bee Gees, που κόβεται απότομα από ένα ζομποχέρι που τον αρπάζει και μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, πριν πέσει το intro.
Στις ερμηνείες ξεχωρίζω τον Alexander Calvert. Ο τύπος φέτος ζωγραφίζει! Όλοι οι υπόλοιποι έχουν βαρύνει (η αλήθεια να λέγεται), αλλά αυτός μας αποδεικνύει περίτρανα ότι η προσθήκη του ήταν μια εξαιρετική ιδέα από την πλευρά των παραγωγών. Και ο πιτσιρικάς τα βγάζει τα λεφτά του και με το παραπάνω. Σε σημείο που έχω αρχίσει να μπορώ να φανταστώ τη συνέχιση της ιστορίας του και χωρίς τους Winchesters, σε κάποιο spin-off ίσως; (Είμαι ιερόσυλη και δεν το μετανιώνω! Τον λατρεύω τον μικρό!)
Και θα κλείσω με τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αυτό που όλοι μας βλέπουμε φέτος, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε: η σεζόν –προς το παρόν τουλάχιστον- είναι μέτρια. Και δεν φταίνε τα fillers σαν το σημερινό– ίσα ίσα αυτά είναι που σώζουν λίγο την κατάσταση. Η σεζόν πάσχει λόγω έλλειψης στόχου. Οκέι, έχουμε τα ‘φαρμακωμένα’ τέρατα του Μιχαήλ, αλλά αυτό δεν είναι ούτε άμεσος, ούτε σοβαρός κίνδυνος για τους Winchesters, που τα έχουν βάλει με τα πιο πανίσχυρα όντα της πλάσης όλης. Το να αναφέρεται ο Μιχαήλ από εδώ κι από εκεί σε κάθε επεισόδιο δεν τον κάνει Big Bad, ούτε καν villain. Αν είχαμε ένα από αυτά τα τέρατα ως αρχηγό στο προσκήνιο, θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, τώρα απλά ακούμε για μια αόρατη απειλή, αλλά απειλή δεν έχουμε νοιώσει ακόμα. Κάτι πάνε να κάνουν τώρα με την αρρώστια του Jack, αλλά πολύ φοβάμαι ότι κι αυτό το σεναριακό νήμα θα επιλυθεί γρήγορα, ίσα για να μας κρατήσει απασχολημένους μέχρι το mid-season finale που είναι σε 3 επεισόδια.
Η σεζόν χρειάζεται ένα μεγάλο μπαμ, και ελπίζω να έρθει σύντομα. Ψηφίζω τον Nick ως τον πιθανότερο… φορέα του μπαμ (αν ελεήσουν οι σεναριογράφοι να μας το δώσουν δηλαδή). Πρέπει να υπάρχει ένας λόγος που τον έφεραν πίσω, και αν πέσουμε έξω στις θεωρίες μας έξω (θυμάστε που τα συζητούσαμε στο review του 2ου επεισοδίου), θα έχουν χαραμίσει μια πολύ πιασάρικη επιστροφή και το εξαιρετικό ταλέντο του Mark Pellegrino. Όπως χαραμίζουν και τον Misha Collins, δυστυχώς…
Αλλά ας μην προτρέχω και γκρινιάζω χωρίς λόγο. Έχουν χρόνο ακόμα για να διορθώσουν την αδύναμη αρχή και παίρνοντας γραμμή από τον τίτλο του επεισοδίου, θα πρέπει να παραμένω αισιόδοξη – μπορούν να το κάνουν! Εξάλλου, το επεισόδιο ήταν πολύ ευχάριστο για να κλείσω το review με τα αρνητικά της σεζόν. Θα τα πούμε και στα σχόλια αυτά. Περιμένω εντυπώσεις. Για πείτε, είστε κι εσείς τόσο ερωτευμένοι με τον Τζακούλη, ή μόνο εγώ (και η Harper); 😛
