Γράφοντας τη σημερινή ανασκόπηση, συνειδητοποίησα ότι η αυγουστιάτικη λίστα δεν ήταν και τόσο… σούπερ. Τον πάτο ξύνει μια εντελώς ανιστόρητη βιογραφία (μακράν το χειρότερο πράγμα που είδα μέσα στο 2022), και η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζει κάπως μέτρια μέχρι να φτάσουμε στις δυο πρώτες θέσεις, όπου εκεί -επιτέλους- κάτι γίνεται!
Disclaimer: Οι παρακάτω κριτικές ΔΕΝ περιέχουν spoiler, οπότε μπορείτε να προχωρήσετε άφοβα.
#10 Attila the Hun
Μίνι-σειρά του 2001 που προβάλλεται συνήθως σαν τηλεταινία το Star και είχα την ατυχία να πετύχω στην τηλεόραση μια (αποφράδα) μέρα χωρίς ίντερνετ. Καταρχάς, θα πω ότι η σειρά θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα αν ο τίτλος της ήταν “Attila the Hunk“. Θα έκανε τις προθέσεις των δημιουργών πολύ πιο σαφείς και ειλικρινείς, γιατί το μόνο καλό σε αυτό το πράμα που πλάσαραν ως ιστορική βιογραφία ήταν η σωματάρα του Gerard Butler. Από το σκανδαλώδες whitewashing (γαλανομάτης Σκωτσέζος… κεντροασιάτης, τι να λέμε τώρα) μέχρι τις εξωφρενικές ιστορικές ανακρίβειες, και από τους γελοίους διαλόγους μέχρι την παιδαριώδη σκηνοθεσία, όλα σε αυτή τη φτηνιάρικη παραγωγή είναι για γέλια και για κλάματα. Θα πρότεινα τη σειρά σε όσους θέλουν να ‘σκοτώσουν’ ένα τρίωρο παρακολουθώντας μια ανάλαφρη ψευδοϊστορική μπούρδα, σε όσους ψάχνουν κάτι για hate-watching, και σε όσους δεν πολυσυμπαθώ!
#9 Locke & Key
Στην ανασκόπηση των νέων σειρών φαντασίας του 2020 είχα δώσει στο Locke & Key αρκετά χαμηλή βαθμολογία γιατί, ενώ φαινόταν ότι έχει προοπτικές για να γίνει ένα αξιόλογο teen horror, δεν τις εκμεταλλεύτηκε ποτέ πραγματικά. Επί τρεις σεζόν, η σειρά συνέχισε να είναι τίγκα στις σεναριακές ευκολίες και τα αφηγηματικά κενά. Είχε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα και οι χαρακτήρες ήταν τόσο συμπαθείς που ήσουν διατεθειμένος να τους συγχωρήσεις τις ηλίθιες αποφάσεις που έπαιρναν την μια μετά την άλλη, αλλά, τελικώς, τα πλεονεκτήματα δεν επισκίασαν ποτέ τα προβλήματα. Το series finale ήρθε βεβιασμένα και η σειρά μου άφησε μια επίγευση χαραμισμένης δυνατότητας…
#8 Only Murders In The Building
Το φινάλε της 2ης σεζόν ακολούθησε το γενικευμένα χλιαρό μοτίβο της. Όσα αυτοσαρκαστικά meta-αστειάκια και να κάνουν οι χαρακτήρες, η αλήθεια είναι μια: φέτος δεν υπήρχε στιβαρή ιστορία. Η αποκάλυψη της ταυτότητας τ@ δολοφόνου της Bunny έφερε στην επιφάνεια όλες τις σεναριακές ευκολίες κι όλες τις τρύπες που κρύβονταν πίσω από το πέπλο μυστηρίου τόσα επεισόδια. Η χημεία του καστ και το πηγαίο κωμικό ταλέντο των Martin Short και Steve Martin είναι ο μοναδικός λόγος για να συνεχίσω να βλέπω τη σειρά. Στην 3η σεζόν, θα προστεθεί κι ο Paul Rudd στο καρέ, οπότε θα έχω άλλον έναν καλό λόγο. Θα ήταν ψέματα, όμως, αν σας έλεγα ότι την περιμένω με ανυπομονησία…
#7 The Broken Hearts Gallery
Μετά από ένα χωρισμό, η λίγο-πριν-τα-30 Lucy αποφασίζει να ανοίξει μια εναλλακτική γκαλερί τέχνης, όπου οι επισκέπτες θα μπορούν να αφήνουν αναμνηστικά από τις παλιότερες (αποτυχημένες) σχέσεις τους. Η κεντρική ιδέα αυτής της ρομαντικής κομεντί είναι πολύ γλυκιά και πρωτότυπη, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι έχει καλή χημεία, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι επαρκώς quirky, κι όμως, το τελικό αποτέλεσμα είναι ανεξήγητα άνευρο. Πιθανώς γιατί το σενάριο είναι διαδικαστικό και ανέμπνευστο. Δεν είναι εντελώς χάσιμο χρόνου η ταινία, αν θέλει κάποιος να δει κάτι ανάλαφρο και χαριτωμένο, αλλά δεν είναι κι από τις άχαστες rom-coms του Netflix…
#6 What We Do In The Shadows
Ο ξαφνικός τηλεοπτικός έρωτας που απέκτησα κατά τη διάρκεια του Ιουλίου, που ακούει στο όνομα Our Flag Means Death, με έκανε να αναμοχλέψω λίγο τη φιλμογραφία του Taika Waititi και να ανεβάσω πιο ψηλά στη watchlist κάποιες δουλειές του. Κάπως έτσι, έβαλα να δω το πολυβραβευμένο WWDITS, παρόλο που δεν μου αρέσουν καθόλου τα mockumentaries. Κι ολοκληρώνοντας την πρώτη σεζόν, δεν άλλαξα γνώμη για αυτά! Η σειρά έχει ενδιαφέρουσες ιδέες, καστ με καλή χημεία, και κάποιες έξυπνες ατάκες, αλλά -για εμένα- χάνει στον τομέα του χιούμορ — που είναι και το σημαντικότερο σε μια κωμωδία. Παρόλο που ήταν μόλις δέκα 25λεπτα επεισόδια, με κούρασε αρκετά ώστε να αναβάλλω συνεχώς το να πατήσω το play για τη δεύτερη σεζόν.
#5 Lightyear
“Το 1995 ο Andy πήρε ως δώρο ένα παιχνίδι. Αυτό το παιχνίδι ήταν από την αγαπημένη του ταινία. Αυτή εδώ είναι εκείνη η ταινία.” Με το πρώτο του καρέ, το Lightyear κάνει λιανά στους άπιστους Θωμάδες τον λόγο ύπαρξής του. Αυτή είναι μια ταινία που αγαπούσε ο Andy. Κι ο Andy είναι σαν όλους εμάς, ένα παιδί (μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία) που αγάπησε ένα καλλιτεχνικό έργο τόσο ώστε να θέλει να το ενσωματώσει στην καθημερινή του ζωή, εν προκειμένω παίζοντας με ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από την ταινία. Αντίστοιχα, εμείς που αγαπήσαμε το Toy Story, βάλαμε να δούμε το Lightyear που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη νοσταλγία όσων ήμασταν μικροί το ’95, όταν ακούσαμε για πρώτη φορά τον Buzz να καλεί εις μάτην την Αστροβάση, αλλά στοχεύει περισσότερο θα έλεγα στο νέο κοινό. Τρανή απόδειξη, τα woke στοιχεία και το κάστινγκ του “κράχτη” Chris Evans στον επώνυμο ρόλο — ο οποίος ήταν πολύ καλύτερος από ό,τι περίμενα, οφείλω να ομολογήσω.
Ευχαριστήθηκα πολύ το πρώτο μισό της ταινίας. Ο ρυθμός και το χτίσιμο της ιστορίας ήταν άψογα, και το χιούμορ ήταν καλό εξτραδάκι. Με το που έλαβε χώρα η “μεγάλη ανατροπή”, η ιστορία, αντί να εκτοξευθεί στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα, έκανε κοιλιά, και δεν ανέκαμψε μέχρι το κλείσιμο. Ο αξιολάτρευτος ρομπο-γατούλης Sox κλέβει την παράσταση, αλλά δεν είναι αρκετός για να κάνει την ταινία κάτι παραπάνω από ένα χαριτωμένο animation της Pixar, που δεν φτάνει σε αφηγηματική δύναμη, όμως, ούτε καν το Toy Story 4.
#4 She-Hulk: Attorney At Law
Αν ήταν ένας ‘δυνατός’ Αύγουστος, αυτή τη μαρβελοσειρά, στο σημείο που βρίσκεται τώρα, δεν υπήρχε περίπτωση να την έβαζα στην πρώτη πεντάδα του μήνα. Όπως και τα Moon Knight και Ms. Marvel που προηγήθηκαν, κυμαίνεται σε καλούτσικα επίπεδα μεν, αλλά δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Ομολογουμένως, είναι πολύ νωρίς ακόμη για αντικειμενική άποψη, αφού έχουν παιχτεί μόλις δυο επεισόδια και δεν έχουμε πλήρη εικόνα της σειράς. Σε επόμενες ανασκοπήσεις, λοιπόν, θα επανέλθω στο θέμα για να σχολιάσω πως τα πήγε τελικά το πρώτο υβρίδιο superhero-sitcom της Marvel…
Μέχρι στιγμής, έχουμε δει τη διαδικαστική συνταγή ενός origin story, διανθισμένη με αρκετό χιούμορ, αυτοαναφορικές χαριτωμενιές, και ένα ωραίο ‘τυράκι’ σε σχήμα Hulk για το μέλλον. Η Tatiana Maslany (γνωστό από εποχής Orphan Black ότι είναι ηθοποιάρα) κουβαλάει και εδώ τη σειρά, και κάνει τη Jennifer Walters πολύ πιο ενδιαφέρουσα Hulk από ότι ήταν ποτέ ο Mark Ruffallo (sorry, Mark). Το CGI της σειράς δεν είναι τόσο κακό όσο φαινόταν στο trailer, αλλά για σειρά που βασίζει την αφήγησή της τόσο στα ειδικά εφέ, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο.
Παρά τον αναλαφρο τόνο του, το She-Hulk ‘σοβαρεύει’ κάποιες στιγμές και αφιερώνει χρόνο για να κάνει κοινωνικό σχόλιο και να στείλει το -επιτηδευμένα κραυγαλέο- φεμινιστικό μήνυμά του (μάλλον για να μανιώσουν κι άλλο τα ινσελάκια fanboys που είχαν ξεκινήσει το review-bombing πριν καν προβληθεί η πρεμιέρα).
#3 House of the Dragon
Δεν ήξερα τι να περιμένω από αυτήν την σειρά, κι έχοντας δει μόνο το ένα από τα δυο επεισόδια που έχουν προβληθεί μέχρι στιγμής, δεν μπορώ να πω ότι με απογοητευσε. Ούτε με ενθουσίασε, όμως. Το επίπεδο παραγωγής είναι στο θεό κι όλο το καστ αξιοπρεπέστατο, αλλά σεναριακά τη βρήκα ρηχή. Έχουμε τον αδύναμο βασιλιά, τη δολοπλόκα ξαδέρφη του και τον άντρα της που έχουν βλέψεις στο θρόνο, την βασίλισσα-παιδομηχανή που έχει ως μοναδικό λόγο ύπαρξης το να του δώσει αρσενικό διάδοχο, την παραμελημένη κόρη του, τον ψυχάκια αδερφό του (που φυσικά εποφθαλμιά επίσης το θρόνο), τον ιππότη ταπεινής καταγωγής που διαπρέπει στις μάχες, και τον “πιστό” σύμβουλο που μηχανορραφεί ασυστόλως. Α, και κάπου εκεί βαθιά στο φόντο, έχουμε και κάτι δράκους.
Η πρεμιέρα είχε την άχαρη δουλειά να μας συστήσει τους πάμπολλους χαρακτήρες (πιστό στο franchise του Game of Thrones το prequel), και δε λέω, την έκανε αξιοπρεπώς, αλλά δεν ένοιωσα καμία στιγμή να με συνεπαίρνει η αφήγηση. Αυτά που προοριζόταν για ανατροπές τα έβλεπες να έρχονται από μίλια μακρυά. Ακόμη και οι συνδέσεις με το GoT είχαν έναν αέρα χλιαρότητας. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, μπορεί και να οφείλεται στην κακή επίγευση που μου έχει αφήσει η τελευταία σεζόν του GoT. Ή μπορεί και να έχω ήδη βαρεθεί το “ανδροκρατία, σεξισμός και δράκοι” και να μην ψήνομαι να δω μια από τα ίδια. Ελπίζω να μην συνεχίσει έτσι και να αποκτήσει δική της ταυτότητα η σειρά — κι αν δεν μπορεί μόνη της, ας πάρει μαθήματα από αυτή που ακολουθεί…
#2 Better Call Saul
Παρόλο που η σειρά ολοκλήρωσε την εξαετή πορεία της μέσα στον Αύγουστο, στη σημερινή λίστα μπήκε επειδή εγώ τώρα την ξεκίνησα! Δεν έχω καν ολοκληρώσει την 1η σεζόν ακόμη, γι’αυτό και επιφυλάχθηκα να της δώσω την κορυφή, παρόλο που φλέρταρα με την ιδέα. Επίσης, είναι υπερβολικά νωρίς για οποιαδήποτε βαρύγδουπη διακήρυξη σχετικά με το αν το θεωρώ καλύτερο από το Breaking Bad. Τα spin-offs είναι συνήθως καταδικασμένα να ζουν στη σκιά των σειρών που τα γέννησαν και να αναφέρονται πάντα σε συνάρτηση με αυτές. Είναι βαριά αυτή η κατάρα, και τις ακολουθεί, ακόμα κι αν είναι αρκετά καλές ώστε να αποκτήσουν δική τους ταυτότητα και να γεννήσουν τον δικό τους μικρό μύθο.
Το BCS πήρε τη σκιά του BB και τη χρησιμοποίησε προς όφελός του. Οι περισσότερες σειρές χρειάζονται ένα διάστημα για να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, να πειραματιστούν με το στυλ τους, να ισορροπήσουν τον τόνο τους. Με τη σιγουριά που του έδωσε το έτοιμο fandom, το BCS μπήκε κατευθείαν στο ψητό, κράτησε τα δομικά στοιχεία του ΒΒ, το ψυχόδραμα διανθισμένο με πηγαίο χιούμορ, και ξεκίνησε για να επανεφεύρει τον κεντρικό αντιήρωά του. Είναι η ιστορία του αγαπημένου λέρα δικηγόρου που γνωρίσαμε ως Saul Goodman στο Breaking Bad, πριν γίνει εντελώς λέρας, τότε που ήταν ακόμη ο Jimmy McGill, ένας άσημος δικηγορίσκος που ακροβατεί στο σχοινί της (γκρίζας) ηθικής. Προσπαθεί να κάνει το σωστό, αλλά δεν έχει και τεράστιο πρόβλημα να καταπατήσει το Νόμο. Ο Bob Odenkirk, εκ πρώτης όψεως, δεν σου γεμίζει το μάτι για πρωταγωνιστής σειράς. Έχει τέτοια στιβαρή σκηνική παρουσία, όμως, που δεν μπαίνεις ούτε μια στιγμή στη διαδικασία να αμφιβάλλεις ότι θα μπορέσει να κουβαλήσει μόνος του μια ολόκληρη σειρά, βγάζοντας πέρα τις κωμικές σκηνές με την ίδια δεξιοτεχνία που βγάζει και τις δραματικές.
Το ότι γνωρίζουμε από την αρχή τη μοίρα των περισσότερων από τους χαρακτήρες, μας δίνει μια ιδιότυπη ελευθερία για να δούμε την ιστορία από διαφορετική οπτική γωνία. Αφού η αφήγηση δεν ωθείται από το μυστήριο του “τι θα συμβεί στο τέλος”, δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη των χαρακτήρων και στο ‘ταξίδι’ τους. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια, ότι το BCS δεν έχει τις εκπλήξεις και τις ανατροπές του.
Ώντας ακόμη στην αρχή, δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα του ποιός είναι ο στόχος της σειράς, αλλά μου δίνει την αίσθηση ότι είναι κάτι παραπάνω από μια προσπάθεια για άρμεγμα ενός δημοφιλούς franchise. Υπό αυτή την έννοια, κάνει καλύτερη δουλειά από το sequel El Camino, το οποίο, ναι μεν μου άρεσε δραματουργικά, αλλά αναγνωρίζω ότι δεν είχε τόσο σαφή λόγο ύπαρξης. Το BCS δείχνει ότι να ξέρει τι κάνει, και, το κυριότερο, δείχνει ότι ξέρει πώς να το κάνει. Με λίγα λόγια, απέφυγε τον σκόπελο που βυθίζει τα περισσότερα spin-offs: δεν είναι ξαναζεσταμένη σούπα. Φαίνεται να έχει τα εφόδια να διαγράψει τη δική της ξεχωριστή πορεία ως σειρά, και αν συνεχίσει έτσι, προβλέπω ότι θα μπει πολύ σύντομα και στην κορυφή κάποιας μηνιαίας ανασκόπησής μου!
#1 The Sandman
Το σύντομο κείμενο που είχα ξεκινήσει να γράφω εδώ για το The Sandman με το που το είδα μονορούφι στις αρχές του μήνα, εξελίχθηκε στο τεράστιο άρθρο-κριτική που διαβάσατε πριν λίγες μέρες. Περιληπτικά, για όσους βαριούνται να το διαβάσουν, θα επαναλάβω το ότι σαν σειρά μπορεί να είχε τα σεναριακά θεματάκια της, αλλά τα εξισορρόπησε με τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, την πλούσια μυθολογία και την ατμοσφαιρικότητά της. Σήμερα θέλω να επικεντρωθώ στο σχολιασμό του υπέροχου διπλού επεισοδίου-έκπληξη που μας έδωσε το Netflix περίπου δυο εβδομάδες μετά το τέλος της σεζόν, το οποίο επισφράγισε την αγάπη μου για τη σειρά, αλλά και το στάτους της ως ένα από τα καλύτερα fantasy της χρονιάς!
Το πρώτο μπόνους-επεισόδιο είχε τίτλο Dream of a Thousand Cats και είναι μια ιστορία κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνίστρια μια γάτα Σιάμ, η οποία, αφότου στερήθηκε τα μικρά της με τον πιο βίαιο τρόπο, έψαξε να βρει τον Μορφέα για να της πραγματοποιήσει το όνειρο για έναν νέο, καλύτερο (γατο)κόσμο. Το all-star cast στις φωνές, μεταξύ των οποίων οι Sandra Oh, James McAvoy, David Tennant και Michael Sheen, είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα μιας πολυεπίπεδης παραβολής. Σε πρώτο επίπεδο, στηλιτεύει τους ανεύθυνους “ζωόφιλους”, αλλά γρήγορα η αφήγηση γίνεται ένα ουσιώδες μετα-σχόλιο για την ίδια την ανθρώπινη φύση. Ταυτόχρονα, εδραιώνεται στον πυρήνα της μυθολογίας της σειράς η ιδέα ότι τα όνειρα έχουν τη δύναμη να διαμορφώσουν την πραγματικότητα.
Το δεύτερο (live-action) μπόνους-επεισόδιο θύμισε έντονα The Twilight Zone. Με τον λιτό τίτλο Calliope, είχε στο κέντρο της ιστορίας του έναν απελπισμένο συγγραφέα χωρίς έμπνευση, που κρατά φυλακισμένη μια Μούσα, η οποία, ως ύστατη λύση ζητά τη βοήθεια του Μορφέα, αλλά δεν είναι σίγουρη αν θα της τη δώσει. Αυτή η ιστορία βυθίζεται στην σκοτεινή πλευρά της φιλοδοξίας και εξερευνά τις ηθικές επιπτώσεις του ρητού “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Η Ελληνο-Καναδή Μελισσάνθη Μάχουτ είναι η ήρεμη δύναμη του επεισοδίου και η απίστευτη χημεία της με τον Tom Sturridge με κάνει να ελπίζω ότι η σειρά θα εξερευνήσει κι άλλο το περίπλοκο παρελθόν των δυο χαρακτήρων τους κάποια στιγμή. Όμως, ο Arthur Darvill είναι η αποκάλυψη του ημιώρου, αφού δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία ως ο αχρείος που εκμεταλλεύεται την Καλλιόπη για να ανελιχθεί ο ίδιος επαγγελματικά και κοινωνικά. Λίγες φορές ένας χαρακτήρας μου έχει γεννήσει ίσες ποσότητες οίκτου και απέχθειας. Το κοινωνικό σχόλιο του επεισοδίου είναι σαφές και, δυστυχώς, πάντα επίκαιρο. Η βία δεν απεικονίζεται, αλλά υπονοείται, κι ο λυρισμός που παίρνει τη θέση της ωμότητας, καταφέρνει να την κάνει ακόμη πιο συνταρακτική. Είναι πάντα τρομακτικό να συνειδητοποιείς πόσο ανθρώπινη φάτσα έχουν τα τέρατα…
Σε αυτά τα δυο αυτοτελή επεισόδια, η σειρά έδωσε τον καλύτερό της εαυτό (δεν περίμενα ότι θα έβλεπα φέτος κάτι καλύτερο από το The Sound of her Wings, κι όμως, αυτό ήρθε με 15 μέρες διαφορά), και με αυτά ‘έκλεψε’ από τον Saul την κορυφή της αυγουστιάτικης ανασκόπησής μου. Tαυτόχρονα, απέδειξε ότι το σύμπαν αυτό έχει πολλά πράγματα να δώσει. Με τον Neil Gaiman να κρατά γερά το τιμόνι, το Sandman θα μπορούσε -θεωρητικά- να ξεφύγει από το source material κάποια στιγμή και να χαράξει τη δική του τηλεοπτική πορεία, χωρίς να διακυβευτεί η ποιότητά του, κι εγώ δηλώνω πια μια από αυτούς που το ελπίζουν/περιμένουν ανυπόμονα αυτό!
My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22
My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22
My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22
My Super-Watchlist: Απρίλιος ’22