My Super-Watchlist | Οκτώβριος ’22: Τζίνι, βρυκόλακες και… πορνοστάρ

Παρόλο που η νέα τηλεοπτική σεζόν ξεκινά επίσημα κάθε Σεπτέμβρη, ο Οκτώβρης είναι ο μήνας με τις περισσότερες πρεμιέρες. Να περιμένετε, λοιπόν, αρκετές νέες σειρές στη σημερινή ανασκόπηση. Όμως, εκτός από τις σειρές, αυτό το μήνα είδα και αρκετές ταινίες! Όπως καταλαβαίνετε, η σημερινή ανασκόπηση θα είναι… εκτενής, γι’αυτό προσπάθησα να είμαι όσο γίνεται πιο λακωνική στο σχολιασμό μου. Για τον ίδιο λόγο, αλλά και για να είμαι πιο αντικειμενική στην κατάταξη, επέλεξα να χωρίσω τη λίστα σε δυο μέρη. Οι ταινίες και οι σειρές διαγωνίζονται για το σε διαφορετικές κατηγορίες αυτό το μήνα, άρα έχουμε δυο #1!

Disclaimer: Οι μίνι-κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε μπορείτε να συνεχίσετε άφοβα την ανάγνωση!

***

ΜΕΡΟΣ 1ο:
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

#9The School For Good And Evil

Παραμυθένιο σκηνικό και ένα all-star cast (μεταξύ των οποίων, η Charlize Theron, ο Lawrence Fishburne και η φωνή της Cate Blanchett). Τι μπορεί να πάει στραβά — ειδικά αν δεν έχεις υψηλές προσδοκίες εξαρχής; Ε, για να μην τα πολυλογώ, τα πάντα. Δυο εκνευριστικές πρωταγωνίστριες, ανούσιοι περιφερειακοί χαρακτήρες, παιδαριώδης πλοκή, ανηλεές queerbaiting, κιτς αισθητική, κι ένα γλυκανάλατο κλείσιμο που απλά δεν έβγαζε νόημα, αλλά το αποδέχτηκα με χαμόγελο, γιατί σήμαινε ότι θα τελείωνε επιτέλους το μαρτύριο αυτής της θέασης! Αν θέλετε να δείτε μια παιδική ταινία, υπάρχουν τόσες όμορφες επιλογές εκεί έξω, αποφύγετε για το καλό σας αυτήν εδώ…

#8 The Lost City

Ναι, ναι, ξέρω τι θα μου πείτε: “Δεν είχες δει το τρέιλερ για να περιμένεις την πατάτα;” Ρε παιδιά, ειλικρινά, περίμενα ότι θα είναι μια χαζοκωμωδία που θα με κάνει να γελάσω με το πόσο παιδαριώδης είναι. Mindless fun, που λένε. Όμως, η ταινία, δυστυχώς, δεν λειτουργεί ούτε ως παρωδία του Romancing The Stone, ούτε ως ρομαντική περιπέτεια, ούτε καν ως slapstick κωμωδία. Έχει κάποιες χαριτωμένες σκηνές που με έκαναν να χαμογελάσω, και κάποιες σκόρπιες προσπάθειες για σοβαρό μήνυμα τύπου “τα φαινόμενα απατούν” (= μην κρίνεις τον μοντέλο πριν δεις τον γυμνασμένο κώλο και την ευαίσθητη ψυχή του), αλλά της λείπει προσωπικότητα και βάθος. Και ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος casting director θεώρησε ότι ο Channing Tatum και η Sandra Bullock έχουν χημεία, αλλά εγώ δεν τη βρήκα πουθενά. Μοναδικά καλά στοιχεία της ταινίας: το ξεκαρδιστικά καμένο cameo του Brad Pitt και ο Daniel Radcliffe ως κακός!

#7 Willow

Με αφορμή την επερχόμενη πρεμιέρα της ομώνυμης sequel σειράς, έβαλα κι εγώ να δω πρώτη φορά στη ζωή μου μια από τις εμβληματικότερες ταινίες επικής φαντασίας των ’80s και, φίλε, απογοητεύτηκα αρκετά. Όχι από τα εφέ, που για την εποχή τους ήταν αξιοπρεπή, αλλά από την έλλειψη σεναρίου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή η ταινία στόχευσε ποτέ ενήλικο κοινό με τέτοιους παιδαριώδεις διαλόγους και τόσο κακές ερμηνείες. Η κεντρική ιδέα, που γεννήθηκε από το μυαλό του μετρ George Lucas, ήταν ιδανική για ένα όμορφο επικό παραμύθι, και ελπίζω να μπορέσει να την εκμεταλλευτεί η σειρά του Disney+ πολύ καλύτερα από ότι ο Ron Howard κι ο Bob Dolman το 1988.

#6 Bros

Υπάρχουν κάμποσες αυθεντικά αστείες στιγμές στην ταινία, αλλά στο σύνολό της έχει τον αέρα μιας αντιγραφής (ο “Νευρικός Εραστής” σε γκέι έκδοση). Οι χαρακτήρες ειναι επίπεδοι, η πλοκή συμβατική και ο ναρκισσισμός ξεχειλίζει από τις γωνίες της οθόνης! Ουσιαστικά, βέβαια, το μόνο πραγματικό πρόβλημα που είχα με αυτήν την ταινία ήταν ο Billy Eichner, αλλά, δεδομένου ότι, εκτός από συν-σεναριογράφος, είναι και ο πρωταγωνιστής, δεν το λες και αμελητέο πρόβλημα… Ο χαρακτήρας του είναι αντιπαθής και υπήρξαν αρκετές φορές σε όλη την ταινία που αναρωτιόμουν για ποιό λόγο κάποιος θα ήθελε να έχει σχέση με αυτό το μαλ#%^&*. Είναι κακιασμένος, ανασφαλής και φωνακλάς, και σε καμία περίπτωση δεν του άξιζε το happy end. Κάτι που είναι πραγματικά αστείο, γιατί ο Eichner υποτίθεται ότι έγραψε αυτόν τον χαρακτήρα για τον εαυτό του και καταφερε να τον κάνει τον λιγότερο συμπαθή σε ολόκληρη την ταινία! Ευτυχώς για εκείνον, και για την ταινία, βέβαια, είχε απέναντί του τον Luke Macfarlane, που έκανε εκπληκτική δουλειά. Ήταν συμπαθέστατος και προσγειωμένος, και απέδωσε με ειλικρίνεια έναν τύπο ομοφυλόφιλου χαρακτήρα που σπάνια συναντάται στις ταινίες. Συνοψίζοντας, περίμενα πολλά περισσότερα από την “πρώτη σημαντική γκέι ταινία ενός μεγάλου στούντιο παραγωγής”, και σίγουρα όχι αυτόν τον κινηματογραφικό “αυνανισμό” ενός σεναριογράφου που προσπαθεί να κανονικοποιήσει τις δικές του στενόμυαλες απόψεις για το τι σημαίνει να είσαι ομοφυλόφιλος άνδρας, ενώ ταυτόχρονα γράφει ως στερεοτυπικές καρικατούρες όλους τους υπόλοιπους ΛΟΑΤΚΙ+ χαρακτήρες. Νόμιζα ότι το Bros θα είχε να παλέψει μόνο την ατυχή επιλογή τίτλου όταν θα έβγαινε στις αίθουσες, αλλά τελικά είχε να παλέψει κυρίως με την ίδια του την κοινοτυπία…

#5 Solo: A Star Wars Story

Ένα διασκεδαστικό “heist movie” επιστημονικής φαντασίας, που θα μπορούσε άνετα να μην ανήκει καν στο franchise του Star Wars, αν ο πρωταγωνιστής δεν ονομαζόταν Han Solo. Οι παραγωγοί παίζουν με την ιστορία του εμβληματκού τυχοδιώκτη και δεν φοβούνται να την πάνε σε αναπάντεχες κατευθύνσεις. Κάποιες ιδέες τους δουλεύουν πολύ καλά, και κάποιες άλλες καθόλου. Το κυριότερο πρόβλημα που είχα με την ταινία είναι ότι, ενώ έχει ενδιαφέρουσες ιδέες και συναρπαστικές σεκάνς δράσης, είναι όλες μαζεμένες στη μέση της ταινίας, αφήνοντας την αρχή και το τέλος της πολύ αδύναμα. Ο Alden Ehrenreich δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Harrison Ford ως Han, αλλά έχει τη σπίθα που χρειάζεται ένας πρωταγωνιστής, και κατάφερε τελικά να αποτυπώσει τη σκληράδα και το χιούμορ του χαρακτήρα στην οθόνη. Δεν μπορώ να πω το ίδιο, όμως, για την ξενέρωτη ερμηνεία της Emilia Clarke στο ρόλο της ‘αγαπητικιάς’ του Han.

#4 Three Thousand Years of Longing

Όποιος περιμένει ένα γρήγορο, ανάλαφρο, κωμικό παραμύθι με θεαματικά οπτικά εφέ και έξυπνους διαλόγους (κάτι στο πνεύμα της μίνι-σειράς Arabian Nights) σίγουρα θα απογοητευτεί. Δεν γράφω αυτή την εισαγωγή για νας σας αποτρέψω από το να δείτε την ταινία, απλά για να χαλιναγωγήσετε τις προσδοκίες σας, γιατί εγώ δεν το είχα κάνει. Η Tilda Swinton κι ο Idris Elba είναι χάρμα οφθαλμών ξεχωριστά, και μαζί είναι απλά Τέχνη — παρόλο που, κατά τη γνώμη μου, κανείς από τους δυο δεν δίνει το 100% των ερμηνευτικών δυνατοτήτων του! Πρωταγωνιστούν σε ένα πανέμορφο οπτικά, φιλοσοφικό ταξίδι, που εξαίρει την σαγήνη του μεταφυσικού, αλλά και την ομορφιά του γήινου. Δυστυχώς, για κάποιον άγνωστο λόγο, η ταινία επιλέγει να μείνει περισσότερο στη σφαίρα του επίγειου, παρά του φανταστικού. Οι δημιουργοί φαίνεται να έχουν στη διάθεσή τους όλες τις κατάλληλες λέξεις για να πουν αυτή την ιστορία, αλλά τους λείπει το πάθος και η επιμονή για να τις βαλουν στη σωστή σειρά, κι έτσι, ο τόνος της ταινίας είναι… παράφωνος. Σε κάποια σημεία φλερτάρει με το φαιδρό, ενώ σε κάποια άλλα είναι πολύ πιο σκοτεινή και θλιβερή από ό,τι περιμένει ο θεατής. Δείτε τη σαν ένα ενήλικο παραμύθι, του οποίου η ιστορία είναι ψυχαγωγική, οι εικόνες είναι όμορφες, αλλά το “ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα” είναι ελαφρώς ανάλατο, γλυκόπικρο και δυσκολοχώνευτο…

#3 Werewolf By Night

Πρόκειται για μια μικρού μήκους μαρβελοταινία που φιλοδοξεί να ξεπεράσει τα όρια της ίδιας της… μαρβελιάς της, και το εντυπωσιακό είναι ότι τα καταφέρνει! Ξέρετε ποιά ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν διάβασα για αυτό το “Halloween Special” του Disney+; “Αρπαχτή”. Η ιλλιγγιώδης πορεία του MCU τα τελευταία 2 χρόνια και οι μετριότητες που μας έχει δώσει μέσα σε αυτά (τις οποίες έχω σχολιάσει εκτενώς από τότε που ξεκίνησα τη στήλη), νομίζω ότι δικαιολογούσαν τις αμφιβολίες μου. Μέσα στα 53 λεπτά του, όμως, το Werewolf By Night, κατάφερε να εξισορροπήσει το κοινότυπο σενάριο με μια πρωτοτυπη αισθητική (παρωδώντας τις ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου του προηγούμενου αιώνα), με ενδιαφέροντες χαρακτήρες (Jack Russell, Elsa Bloodstone και Man-Thing, ένας κι ένας), και να χτίσει άλλη μια νέα γωνίτσα στο μαρβελοσύμπαν, στην οποία θες να επιστρέψεις σύντομα!

#2 Chronicle

Η τρέλα με τις “found footage” αφηγήσεις που ξεκίνησε το The Blair Witch Project λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας, έχει αρχίσει πια να ξεφουσκώνει, και να περιορίζεται κυρίως σε δευτεροκλασάτα slashers, αλλά το 2012 που είχε βγει το Chronicle, ήταν στο ζενίθ της και αυτή η ταινία είναι νομίζω ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της ιδιόρρυθμης αυτής σκηνοθετικής τεχνικής. Τα ανερχόμενα τότε αστέρια Dane DeHaan, Alex Russell και Michael B. Jordan (μόνο ένας εκ των οποίων έπιασε την καλή στο Hollywood, τελικά) πρωταγωνιστούν ως 3 λυκειόπαιδα που αποκτούν ξαφνικά υπερδυνάμεις. Αρχικά το διασκεδάζουν, αλλά στην πορεία ένας από αυτούς χάνει τον έλεγχο. Αυτό που κάνει το Chronicle να ξεχωρίζει στο πολυφορεμένο είδος των “superhero” ιστοριών είναι το έξυπνο σενάριο, ο γρήγορος ρυθμός του και οι σπιρτόζικες ερμηνείες από το νεαρό καστ του. Σε αντίθεση με άλλα τύπου “mockumentaries” που προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν τον αέρα αυθεντικότητας, το Chronicle ενστερνίζεται τη δυσκολία του φορμάτ του και δίνει ένα αποτέλεσμα μινιμαλιστικό, σχεδόν νατουραλιστικό, που βοηθά τον θεατή στην άρση της δυσπιστίας του και στην ταύτιση με τους χαρακτήρες. Βέβαια, παρά τον έξυπνο τρόπο που διαχειρίζεται πολλά κουρασμένα tropes, η ταινία δεν καταφέρνει τελικά να παραδώσει ένα μη-τετριμμένο ηθικό δίδαγμα στο τέλος κι αυτό του αφαιρεί πόντους από την επίγευση που αφήνει.

#1 Red Rocket

Ο Simon Rex πρωταγωνιστεί ως ένας ρηχός, ναρκισσιστής loser, και ξοφλημένος πορνοστάρ, που μπαστακώνεται στο σπίτι της πρώην γυναίκας του μέχρι να ορθοποδήσει. Η ιστορία της ταινίας είναι γεμάτη δράμα, χιούμορ, μπόλικες άβολες στιγμές, κι ένα κλείσιμο που θα σε αφήσει άφωνο, όχι ακριβώς επειδή είναι σοκαριστικό, αλλά επειδή είναι όσο σουρεαλιστικό πρέπει για να σε ταρακουνήσει με την αλήθεια του. Η ερμηνεία του Rex δένει τέλεια όλα τα στοιχεία της αυτής της μαύρης κωμωδίας, και μετατρέπει ένα αρκετά επιφανειακό σενάριο σε μια αφήγηση που σε ρουφάει μέσα της. Ο ηθοποιός καταφέρνει να κάνει γοητευτικό έναν πραγματικά αχρείο τύπο, σε σημείο να αναρωτιέσαι γιατί τέτοιο ταλέντο αναλώνεται τόσα χρόνια σε χαζοκωμωδίες τύπου Scary Movie; Όμως, για να μην αδικήσω το υπόλοιπο καστ, οφείλω να πω ότι η Suzanna Son και η Bree Elrod τον συμπληρώνουν τέλεια με τις δικές τους εξαιρετικές ερμηνείες. Κανένας από τους ηθοποιούς δεν έμοιαζε παράταιρος, και χωρίς αυτούς, η ταινία θα κατέρρεε πολύ γρήγορα. Η σκηνοθεσία του Sean Baker είναι επίσης άψογη. Έχει αυτή την ‘arthouse’ αισθητική, και αποτελεί ιδανικό παράδειγμα του πώς μια low-budget ταινία μπορεί να ξεχωρίσει από τον σωρό, αν έχει έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη στο τιμόνι.

ΜΕΡΟΣ 2ο:
ΟΙ ΣΕΙΡΕΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

#13 The Imperfects

Τρεις μεταλλαγμένοι νεαροί ψάχνουν να βρουν τον επιστήμονα που πειραματίστηκε επάνω τους χωρίς την άδειά τους. Δεν τη λες και πρωτότυπη την κεντρική ιδέα, αλλά είναι αρκετά καλή ώστε να σε κρατήσει για να δεις τον πιλότο και κανα δυο επεισόδια ακόμη. Και οι χαρακτήρες είναι αρκετά quirky ώστε να κερδίσουν κάμποσα χαμόγελα στην πορεία. Όμως, κάπου εκεί στο τρίτο ή τέταρτο επεισόδιο συνειδητοποίησα ότι δεν με πολυνοιάζει κανένας τους, ούτε οι υπερδυνάμεις τους, ούτε τι θα τους συμβεί στο τέλος, οπότε τους άφησα στη μοίρα τους (η οποία ξέρουμε ήδη ποιά θα είναι στο κανάλι-δήμιο Netflix). Το The Impefects δεν είναι κακή σειρά, απλά είναι ελαφρώς… ατελής!

#12 Let the Right One In

Αυτή τη χρονιά, οι βαμπιροσειρές έχουν κάνει δυναμικό comeback στις. Αντιστάθηκα στις… ενοχοαπολαυστικές σειρήνες του First Kill και δεν έδωσα καν ευκαιρία στο Vampire Academy, γιατί μετά το The Vampire Diaries έχω πολύ χαμηλότερη αντοχή στα εφηβικά βαμπιροδράματα. Αλλά κάτι με… φώναξε στο Let the Right One In, κυρίως επειδή λατρεύω και τις δυο ταινίες στις οποίες είναι βασισμένο (δεν έχω διαβάσει όμως το βιβλίο). Από το πρώτο επεισόδιο, γρήγορα κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σχέση με τις ταινίες, όχι μόνο στο θέμα της ατμόσφαιρας, αλλά και της πλοκής. Ουσιαστικά, κρατά μόνο την κεντρική ιδέα ενός ανήλικου βαμπίρ που χρειάζεται κάποιον να το φροντίζει, και αλλάζει ΟΛΑ τα υπόλοιπα στην ιστορία! Με κριτήριο της πιστότητα της προσαρμογής, λοιπόν, είναι υπό του μηδενός η σειρά, αλλά έχοντας δει ήδη τα 3 πρώτα επεισόδια, μπορώ να πω ότι έχει ένα μετριοπαθές ενδιαφέρον σαν ιστορία. Μου θυμίζει αρκετά το The Strain, αλλά δεδομένου ότι το παράτησα εκείνο, μάλλον κακό οιωνό τη λες τη σύγκριση. Τον επόμενο μήνα θα μάθετε αν θα καταφέρει να με κρατήσει η σειρά, ή αν θα προστεθεί κι αυτή στις εκαντοντάδες που έχω ‘δοκιμάσει’ κατά καιρούς και τις έχω σταματήσει πριν το mid-season finale!

#11 Walker: Independence

Ένα μοντέρνο γουέστερν αποκτά ως spin-off ένα παραδοσιακό γουέστερν. Δεν είναι η πρώτη φορά που είδαμε κάτι τέτοιο στην τηλεόραση φέτος. Το Walker: Independence φιλοδοξεί να είναι για το Walker ό,τι το ήταν το 1883 για το Yellowstone. (Ε, με τη φιλοδοξία θα μείνει.) Η Abby Walker (η Kat McNamara -και οι βλεφαρίδες της- σε έναν ρόλο τόσο κόντρα που με κάθε της εμφάνιση στην οθόνη αυταναφλέγεται ένας casting director) είναι η πρόγονος του Cordell Walker, κι ο Hoyt Rawlins είναι ο πρόγονος του συνονόματου χαρακτήρα που έπαιζε και πάλι ο Matt Barr στη μαμά-σειρά (και είναι εύκολα ο απολαυστικότερος χαρακτήρας του spin-off)! Πρόκειται για μια παχύρευστη μίξη δράσης, κωμωδίας, ρομάντζου, αστυνομικού δράματος και κοινωνικού σχολιασμού. Έχει πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις το CW να δοκιμάζεται σε είδη εκτός του comfort-zone του. Η ιδέα του να φτιάξει το συγκεκριμένο κανάλι ένα γουέστερν με το σήμα-κατατεθέν στιλ του, με διασκέδασε με το που την άκουσα, και ξεκινώντας τη σειρά πήρα ακριβώς αυτό που περίμενα: ένα απολαυστικό guilty pleasure, τόσο σαπουνένιο που βγάζει πολύχρωμες φυσαλίδες η οθόνη κάθε Παρασκευή που το βλέπω ανελλιπώς (μέχρι να μην αντέχω άλλο την πατατίλα)!

#10 She-Hulk: Attorney at Law

Φινάλε και για την She-Hulk αυτόν τον μήνα κι εγώ έχω την ευκαιρία να σχολιάσω συνολικά τη σεζόν αυτή. Η σειρά αγκάλιασε εξαρχής τη γελοιότητά της κι αυτό ήταν για εμένα το μεγαλύτερο ατού της. Δεν πήρε ούτε μια στιγμή σοβαρά τον εαυτό της κι έτσι κατάφερε να είναι διασκεδαστική μέσα στη μετριότητά της. Το κακό για εκείνη ήταν ότι δεν έγινε πότε τόσο ξεκαρδιστικά αστεία όσο φιλοδοξούσε να γίνει, με αποτέλεσμα να είναι βαρετή σε αρκετά σημεία. Τα εφέ της ήταν, επίσης, ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα. Όταν ο κεντρικός σου χαρακτήρας ειναι σκέτο εφέ, φροντίζεις να είναι έστω αξιοπρεπής. Ξέρω ότι η κατάσταση με τους VFX artists στη Marvel είναι έκρυθμη, αλλά αυτό που είδαμε ήταν οριακά απαράδεκτο. Στον αντίποδα, τα cameos ήταν το καλύτερο κομμάτι της σειράς, και ειδικά αυτό του Daredevil! Επίσης, βρήκα πολύ έξυπνη την ανατροπή του φινάλε. Η σειρά, όχι μόνο στηλίτευσε με οξυδέρκεια από την αρχή την τοξική νοοτροπία των beta-male incels του διαδικτύου, αλλά τους έδωσε και τον τίτλο του “Big Bad” της 1ης σεζόν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο!

#9 Wedding Season

Η αινιγματική Katie κατηγορείται για το φόνο του νέου συζύγου της κι ολόκληρης της οικογένειάς του. Παρόλες τις υποψίες του για εκείνη, ο (μέγας λαπάς και περίπου γκόμενός της) Stefan το σκάει μαζί της και τη βοηθά στην αναζήτηση της αλήθειας. Πρόκειται για μια ευχάριστη κωμική περιπέτεια, η οποία προσπαθεί να συνδυάσει πολλά αντικρουόμενα είδη (αστυνομικό μυστήριο, slapstick κωμωδία, ρομαντική κομεντί) κι αυτό δεν λειτουργεί πάντα υπέρ της, αλλά σώζεται από την απίστευτη χημεία των δυο πρωταγωνιστών, Gavin Drea και Rosa Salazar, και τους υπερχαριτωμένους δευτερεύοντες χαρακτήρες που τους πλαισιώνουν άψογα! Το cliffhanger που αφήνει στο τέλος δεν νομίζω ότι χρειαζόταν, αλλά τώρα είναι επιτακτική η ανάγκη μιας δεύτερης σεζόν, την οποία σίγουρα θα δώ, αν κι όταν βγει!

#8 Big Sky

Δεν ξέρω ποιός είχε την ιδέα να προσλάβουν τον Jensen Ackles στην 3η σεζόν, αλλά δώστε στον άνθρωπο αυτό μια αύξηση, γιατί την αξίζει! Η παρουσία του Jensen και η χημεία του με τους συμπρωταγωνιστές του, σε συνδυασμό με την διαφοροποίηση του φορμάτ της σειράς (αυτοτελείς υποθέσεις σε κάθε επεισόδιο, παράλληλα με την κεντρική ιστορία), έχουν εκτοξεύσει το ενδιαφέρον μου για την 3η σεζόν! Έχει εξελιχθει σε πολύ αγαπημένο guilty pleasure!

#7 The Winchesters

Ίσως δεν έπρεπε να συμπεριλάβω καν το spin-off του Supernatural σε αυτή την ανασκόπηση, γιατί έχουν παίξει μόνο 3 επεισόδια και δεν έχω σαφή άποψη. Πάντως, οι πρώτες εντυπώσεις είναι ανάμικτες. Από τη μια, είναι η νοσταλγία και το ήδη εδραιωμένο ενδιαφέρον για τους δυο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που με κάνουν να περιμένω με ανυπομονησία το νέο επεισόδιο κάθε εβδομάδα, αλλά, αντικειμενικά, η σειρά έχει αρκετά θεματάκια, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά. Έχει τα φόντα να γίνει μια ένοχη απόλαυση, αλλά θα μπορέσει να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω…;

#6 The Lord of the Rings: The Rings of Power

Ολοκληρώνοντας τα 8 επεισόδια του The Rings of Power μέσα στον Οκτώβρη, μόνο ένα πράγμα έχω να πω: πρόκειται για τηλεοπτικό blockbuster άξιο θαυμασμού, που έχει εγκλωβιστεί, όμως, στην αδυναμία της δομής του και πορεύεται με πολύ αβέβαια βήματα προς το να γίνει μια επιτυχημένη προσαρμογή. Τεχνικά είναι άψογο και οπτικά είναι πανέμορφο, αλλά χωλαίνει εκεί που έχει περισσότερη σημασία: στο σενάριο. Η απειρία των J. D. Payne & Patrick McKay ως showrunners φάνηκε στον τρόπο που διαχειρίστηκαν τις ανατροπές, τις αποκαλύψεις, τις μεταβολές και τα κίνητρα των χαρακτήρων, δηλαδή, όλο το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθεί και να διευρυνθεί η κεντρική ιδέα. Το φινάλε ήταν εύκολα το καλύτερο επεισόδιο της σεζόν, αλλά κουβαλούσε κι αυτό τη γενικότερη αφηγηματική αδυναμία των προηγούμενων, που δεν βοήθησε τη σειρά να τρίψει με αυτοπεποίθηση την ποιότητά της στη μούρη όσων την έκραζαν πριν καν τη δουν. Ελπίζω αυτή η σεζόν να τους γίνει μάθημα, να δώσουν προχωρώντας λίγη παραπάνω φροντίδα στους χαρακτήρες, για να μπορέσει να αποσπάσει η σειρά τον σεβασμό που της αξίζει και να σταματήσει στη 2η σεζόν να διχάζει κοινό και κριτικούς.

#5 House of the Dragon

Όπως ξέρετε από τις ανασκοπήσεις των προηγουμενων μηνών, δυσκολεύτηκα πολύ με αυτή τη σειρά, γιατί, ενώ είχε όλα τα φόντα να με κερδίσει (επικη φαντασία, υψηλό επιπεδο παραγωγης, πολύ καλες ερμηνείες), συνεχώς ένοιωθα ότι κάπου χώλαινε, γιατί ήταν μια στεγνή εξιστόρηση γεγονότων. Η αποσπασματική της αφήγηση λόγω των συ-νε-χών αλμάτων στο χρόνο (καλύφθηκαν 20 χρόνια μέσα σε 10 επεισόδια, ρε φίλε, έλεος), δεν με βοήθησε να δεθώ με τους χαρακτήρες και να ακολουθήσω με ενδιαφέρον την ιστορία. Η σεναριακή συνοχή ήταν αδύναμη και οι χαρακτήρες, αντί να χτίσουν την πλοκή, έτρεχαν να την προλάβουν. Η σειρά είναι κλασικό παράδειγμα τηλεοπτικής προσαρμογής που στοχεύει στους φανς του βιβλίου και αφήνει το νεοφερμένο κοινό να ψάχνεται. Τα δυο τελευταία επεισόδια, εκεί που *επιτέλους* σταματούν τα εξουθενωτικά time jumps και τα recasts, είναι σαφώς τα δυνατότερα της σεζόν και αυτά που της εξασφάλισαν την αρκετά καλή 5η θέση στις σειρές του Οκτώβρη μου.

#4 The Midnight Club

Μετά τις δυο υπερεπιτυχημένες σεζόν του The Haunting και την περσινή μίνι-σειρά Midnight Mass, ο Mike Flanagan επιστρέφει στο Netflix με αυτήν εδώ την εφηβική σειρά τρόμου. Μόνο που δεν είναι ακριβώς εφηβική και δεν είναι ακριβώς τρόμου. Οι νεαροί πρωταγωνιστές του, όλοι πάσχοντες από κάποια ανίατη ασθένεια, μαζεύονται κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα για να μοιραστούν φανταστικές ιστορίες. Κάθε ιστορία χρησιμοποιείται ως παραβολή, για να εξερευνηθεί ο ψυχισμός των χαρακτήρων, αλλά και να χτιστεί διακριτικά το γαϊτανάκι του μυστηρίου. Όλα τα παράξενα πράγματα που συμβαίνουν στο κέντρο περίθαλψης όπου διαμένουν τα παιδιά, έχουν κάποια μεταφυσική εξήγηση ή είναι η προβολή της κρυφής ελπίδας τους για ένα θαύμα; Η σειρά αφήνει το ερώτημα να αιωρείται μέχρι το φινάλε της σεζόν και, κάπου εκεί στα τελευταία επεισόδια, χάνει τη φόρα που είχε όταν ξεκίνησε, δίνοντάς μας ένα περίεργο κλείσιμο, που είτε το λατρεύεις, είτε το μισείς (σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ανήκω στην πρώτη κατηγορία). Αν τη δεις ως “new-age horror” δεν θα σε ευχαριστήσει. Ναι, έχει spooky ατμόσφαιρα και κάμποσα jump scares, αλλά, αν ψάχνεις μόνο αυτό, θα τη βρεις αρκετά “ξενέρωτη” σειρά. Η σειρά είναι στον πυρήνα της δραματική (ίσως και ελαφρώς μελοδραματική). Πραγματεύεται δύσκολα θέματα (όπως ο καρκίνος, η παραπληγία, η κατάθλιψη, το AIDS), και τα διαχειρίζεται με ειλικρίνεια, αλλά και φαντασία, δίνοντάς μας ένα κράμα μεταξύ The Twilight Zone και Red Band Society — με άρωμα 90s!

#3 The Bastard Son & The Devil Himself

Μια σειρά που, αν την κρίνεις μόνο από την περίληψη, φαίνεται σαν μια τυπική μαγισσοσειρά (βασισμένη σε ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα για εφήβους), από το πρώτο κιόλας επεισόδιο δείχνει ότι προσπαθεί για το κάτι παραπάνω. Παίζει με την αντίληψη Καλού και Κακού, και μας δίνει μια ιστορία όπου όλοι οι χαρακτήρες (των πρωταγωνιστων συμπεριλαμβανομένων) ανήκουν σε κάποια αρκετά σκούρα απόχρωση του γκρι. Μπορεί να απογοήτευσε τους φανς του βιβλίου που περίμεναν πιστότητα στο πρωτότυπο (κλασικά πράγματα), αλλά -κατά τη γνώμη μου- στέκεται από μόνη της ως μια έξυπνη προσαρμογή, βίαιη, συναισθηματική και ιντριγκαδόρικη. Το δεύτερο μισό της 1ης σεζόν έχασε λίγο τα πατήματά του και βιάστηκε λίγο το τέλος, αλλά συνολικά τη βρήκα μια αναπάντεχα καλή σειρά φαντασίας, που αξίζει να ανακαλύψουν οι φανς του είδους χωμένη στα προτεινόμενα του Netflix!

#2 Andor

Χμ, το #1 του Σεπτεμβρίου έπεσε στο #2; Μην ανησυχείτε, αυτά συμβαίνουν όταν ο συναγωνισμός είναι σκληρός. Η ποιότητα της σειρας παρέμεινε ίδια. Τα επεισόδια που ειδα μέσα στον Οκτώβρη ήταν και πάλι ένα κι ένα (The Eye και Narkina 5 είναι εύκολα από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει φέτος). Μπορεί να μην ‘ακούγεται’ όσο οι υπολοιπες σειρές του σύμπαντος Star Wars, γιατί δεν έχει φωτόσπαθα και τόσο αναγνωρίσιμα ονόματα, αλλά είναι μακράν η πιο καλογραμμένη και καλοπαιγμένη σειρά του franchise. Παρόλο που δεν έχει πολλή δράση, χτίζει την ένταση και μας δίνει μια ωμή ματιά εκ των έσω σε ένα τυραννικό καθεστώς και στη φασιστική νοοτροπία.

#1 Interview With The Vampire

Αυτή η εκδοχή της ιστορίας του Lestat de Lioncourt και του Louis de Pointe du Lac έχει τεράστιες διαφορές από το βιβλίο που τους γέννησε, και από την ταινία που τους επανεισήγαγε στην ποπ-κουλτούρα, αλλά με έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να δείχνει σεβασμό στο πνεύμα του source material. Παίρνει όλα τα καλά στοιχεία των εμβληματικών βιβλίων της Anne Rice και τα αναπλάθει όμορφα για να φτιάξει κάτι πρωτότυπο, αλλά ταυτόχρονα πολύ οικείο. Το καστ είναι εξαιρετικό και το επίπεδο παραγωγής αξιοζήλευτο. Με μόλις δυο επεισόδια να απομένουν για το κλείσιμο της σεζόν, θα σοκαριστώ αν βρεθεί κάτι καλύτερο για να το ρίξει από την 1η θέση του Νοεμβρίου!

Ραντεβού πάλι εδώ στις 30 Νοεμβρίου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;

Edit: Κατόπιν εορτής, συνειδητοποίησα ότι μέσα στον Οκτώβρη είδα και το special του Doctor Who, που είχε τίτλο The Power of the Doctor και ήταν ουσιαστικά η ιστορία όπου αποχαιρετήσαμε την 13η Doctor και καλωσορίσαμε τον 14ο. Όπως κι όλη η υπόλοιπη πορεία της 13ης, έτσι κι ο αποχαιρετισμός της μου φάνηκε αδιάφορος. Το χαώδες σχέδιο του Master για να νικήσει την Doctor σε κρατουσε μόνο και μόνο από την παλαβιάρικη ερμηνεία του Sacha Dhawan. Η επιστροφή πολλών γνώριμων προσώπων από την πλούσια ιστορία του franchise ήταν ωραία ιδέα θεωρητικά, αλλά, προσωπικά μιλώντας, από τη στιγμή που δεν ήταν κάποιος από τους αγαπημένους μου στην “ομαδούλα”, δεν εκτίμησα και τόσο πολύ το fan service που προσπάθησαν να κανουν. Η πολυαναμένόμενη υποτίθεται σκηνή της Doctor με την Yaz ήταν, επίσης, άνοστη — ένας από τους πολλούς λόγους που θα έπρεπε να είμαι έξαλλη, αν δεν ήμουν ήδη εξουθενωτικά απογοητευμένη από τη σειρά. Το μοναδικό πράγμα που άξιζε στο επεισόδιο ήταν το σοκ της αποκάλυψης του 14ου Doctor! Έχει βουήξει το ίντερνετ από τότε, αλλά αν δεν ξέρετε ήδη για ποιον μιλάμε, δεν θα το μάθετε από εμένα. Το μόνο που θα πω είναι ότι διάλεξαν τον καλύτερο κράχτη για να ‘αναθερμάνουν’ τη σχέση του κοινού με τη σειρά, κι έκαναν την αναμονή για τα specials του ’23 λίγο πιο δύσκολη!

My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22

My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22

My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22

My Super-Watchlist: Απρίλιος ’22

My Super-Watchlist: Μάιος ’22

My Super-Watchlist: Ιούνιος ’22

My Super-Watchlist: Ιούλιος ’22

My Super-Watchlist: Αύγουστος ’22

My Super-Watchlist: Σεπτέμβριος ’22