My Super-Watchlist | Σεπτέμβριος ’22: Δράκοι, ξωτικά, θεοί και… δικηγόροι

Καλύτερα Επεισόδια του SPN

Τελευταία Σχόλια

Μετά την καλοκαιρινή (τηλεοπτική) κραιπάλη, τα κεφάλια μπήκαν πάλι μέσα, κι αυτό αντικατοπτρίζεται στην αρκετά σύντομη -αλλά πολυποίκιλλη- σημερινή λίστα. Έχει κωμωδία, έχει δράση, έχει φαντασία, κι έχει κι ένα από τα καλύτερα δράματα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Επίσης, έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται μόνο από πράγματα που είδα και μου άρεσαν. Ακόμη και στις τελευταίες θέσεις βρίσκονται ταινίες και σειρές που καταδιασκέδασα και αγάπησα τις ατέλειές τους! Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πάμε να σας πω δυο λόγια για το κάθε τι που είδα μέσα στις 30 τελευταίες μέρες…

Οι μίνι-κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε μπορείτε να συνεχίσετε άφοβα την ανάγνωση!

#8 Thor: Love and Thunder

Όταν ξεκίνησα να συντάσσω αυτή την ανασκόπηση δεν είχα σκοπό να βάλω το τέταρτο Thor στην τελευταία θέση των προτιμήσεων του Σεπτέμβρη, γιατί -ειλικρινά- δεν το βρήκα τόσο κακό όσο το ήθελαν οι δηλητηριώδεις γλώσσες του ίντερνετ. Όμως, ζυγίζοντας όλα τα υπόλοιπα που είδα μέσα στο μήνα, ήταν όντως το πιο αδύναμο entry. Το επιεικώς μέτριο πρώτο μισό πήγε να με απογοητεύσει σε σημείο να θέλω να δώσω δίκιο στα fanboys που την κράζουν τόσο καιρό. Η ταινία έξυσε πάτο στο κομμάτι στις σκηνές του συνεδρίου των Θεών — ιδιαίτερα ο Δίας του Russell Crowe, είναι μακράν ό,τι χειρότερο μας έχει δώσει ποτέ το MCU (και δεν εννοώ μόνο αυτή την απαράδεκτη “ελληνική” προφορά). Στο δεύτερο μισό, όμως, πέρα από κάθε προσδοκία, η ταινία κατάφερε να σταθεί στα πόδια της και να μας δώσει κάτι άλλο άξιο λόγου — πέρα από τα ξεκαρδιστικά κατσίκια! Εξερεύνησε την ιδιόρρυθμη σχέση των δυο “Thor” και εκμεταλλεύτηκε το οσκαρικό ταλέντο του Christian Bale για να φτάσει σε μια ικανοποιητική κλιμάκωση, η οποία θέτει αναπάντεχα τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα σε ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που ακολουθούσε τόσα χρόνια.

Θα προτιμούσα να έχει λιγότερο βεβιασμένο χιούμορ και περισσότερο βάθος η ταίνια; Να έχουν αποκτήσει με κάποιον μαγικό τρόπο χημεία ο Hemsworth με την Portman σε αυτά τα 9 χρόνια που είχαν να βρεθούν μαζί μπροστά από τις μαρβελοκάμερες; Να αφιερωθεί λίγος παραπάνω σεναριακός χρόνος στην Valkyrie; Να μην είχε διαλέξει αυτή την καρικατουρίστικη απεικόνιση των θεών ο Waititi; Να είχε καταφέρει να χώσει έστω ένα cameo του Tom Hiddleston ως έναν από τους χιλιάδες “Loki-Variants”; Η απάντηση σε όλα αυτά είναι ναι, αλλά και πάλι δεν θα πω ότι η ταινία δεν μου άρεσε. Ήταν διασκεδαστική μέσα στην μετριότητά της, και σε αυτή τη φάση αυτό είναι το μοναδικό που περιμένω από τη Marvel.

#7 Big Sky

Όπως σας έλεγα και τον Μάιο που την είχα πρωτοξεκινήσει, η σειρά είναι ο ορισμός του guilty pleasure, τίγκα στα κλισέ και τις σεναριακές ευκολίες, που θα με εξόργιζαν υπο κανονικές συνθήκες, αν δεν είχα πάρει απόφαση ότι παρακολουθώ τη σειρά για το πόσο διασκεδαστικά δευτεροκλασάτη είναι. Αυτό που την κάνει τόσο εθιστική είναι ότι ξέρει τι είναι και τι προσφέρει, και δεν προσπαθεί να κοροιδεψει τον θεατή με σοβαροφάνειες ή αμπελοφιλοσοφίες — ή προσποιούμενη ότι σέβεται την ακρίβεια με την οποία διεξάγονται οι αστυνομικές έρευνες στην πραγματικότητα! Έχει όλα τα pulp στοιχεία που την κάνουν ένα πεντανόστιμο τηλεοπτικό junk-food. Με το Big Sky δεν βαριέσαι ποτέ, αφού καταπιάνεται με διαφορετικές υποθέσεις σε καθε σεζόν, με δεκάδες χαρακτήρες η κάθε μια, και τις δένει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχει αυτοτέλεια, και σε κανει πάντα να χαμογελάς με τον ευφανταστο τρόπο που καταφέρνει να τα κολλήσει όλα μεταξύ τους! Φυσικά, το σεναριακό γαϊτανάκι δεν είναι σε όλα τα σημεία του επιτυχημένο, κάποιοι χαρακτήρες υπερβαίνουν το λόγο ύπαρξής τους, αλλά ακόμα και οι παιδαριώδεις ανατροπές που μας δίνουν, έχουν παντα την πλάκα τους.

Παρόλο που οι δυο πρωταγωνιστικοί γυναικείοι χαρακτήρες είναι ότι πιο άχρωμο και άοσμο έχω δει ποτέ στην κεφαλή μιας σειράς, οι σεναριογράφοι φροντίζουν να τις πλαισιώνουν με ένα ενδιαφέρον υποστηρικτικό καστ που ανανεώνεται πολύ συχνά. Στη 2η σεζόν, που ολοκλήρωσα πριν λίγες μέρες (πάνω στην ώρα για την πρεμιέρα της 3ης), έλαμψε η Janina Gavankar ως Ren Bhullar, η πανέξυπνη και ελαφρώς ασταθής ψυχολογικά κόρη ενός μεγάλου ναρκέμπορα, που ήρθε στη Μοντάνα για να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του καρτέλ της δυσλειτουργικής οικογένειάς της. Από την 3η σεζόν έχουν προβληθεί μόλις 2 επεισόδια, αλλά ξέρω ήδη ποιος ηθοποιός/χαρακτήρας θα ξεχωρίσει! Ναι, το μαντέψατε, στον Jensen Ackles αναφέρομαι — και δεν είναι ότι του έχω αδυναμία, αλλά ο άνθρωπος έχει σκηνική παρουσία! Έχει χημεία με όλους και καταβροχθίζει κάθε σκηνή στην οποία συμμετέχει. Είναι προφανές ότι τον έβαλαν στο κύριο καστ ως “κράχτη” (για να ζαχαρώσει λίγο και με τις δυο πρωταγωνίστριες), αλλά και για να αναπληρώσει το κενό της απουσίας του Omar Metwally και της Jesse James Keitel, οι οποίοι είναι αμφότεροι απασχολημένοι σε άλλα projects και θα εμφανιστούν αργότερα στη σεζόν. Μου λείπουν είναι η αλήθεια, αλλά ο Jensen -και το ενδιαφέρον φετινό μυστήριο- θα με κάνουν να ξεχαστώ!

#6 Quantum Leap

Δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ το πρωτότυπο Quantum Leap του ’89, και το reboot μπήκε εντελώς από σπόντα στη watchlist, κυρίως επειδή ήθελα να δω αν οι υπερβολικά χαμηλές βαθμολογίες, που έβλεπα στo IMDb και τα συναφή σάιτ, καθρέπτιζαν την ποιότητα της σειράς ή ήταν αποτέλεσμα review bombing. Όπου βλέπεις πολλούς άσσους, βέβαια, είναι δεδομένο ότι πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση…

Έχοντας δει τα δυο πρώτα επεισόδια, λοιπόν, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όχι μόνο δεν αξίζει το hate που είχε φάει πριν καν ξεκινήσει, αλλά μπορεί να εξελιχθεί και σε σειρά που θα προτείνω σε όσους θέλουν μια ευχάριστη sci-fi περιπέτεια. Το μυστήριο του απρόγραμμάτιστου άλματος του πρωταγωνιστη στο παρελθόν, και η αμνησία που του προκάλεσε, ήταν μια έξυπνη λύση για να κρατήσουν το φορμάτ “υπόθεση της εβδομάδας”, που είχε -από όσο ξέρω- η αρχική σειρά, αλλά και για να εξερευνήσουν τη μυθολογία του franchise, παρέχοντας ταυτόχρονα και το αναγκαίο exposition στο νέο κοινό. Το μεγαλύτερο ατού της σειράς είναι η χαρισματική ερμηνεία του Raymond Lee, που κέρδισε, για εμένα, το στοίχημα με όσους φοβόταν ότι δεν θα μπορέσει με τίποτα να “γεμίσει τα παπούτσια” του Scott Bakula.

#5 House of the Dragon

Στην ανασκόπηση του προηγούμενου μήνα είχα βάλει αρκετά ψηλά τη σειρά έχοντας δει μόνο τα δυο πρώτα επεισόδια, γιατί διέκρινα ότι, εκτός από υψηλό επίπεδο παραγωγής, είχε και προοπτικές σαν ιστορία. Όμως, εκείνη η πρώιμη κριτική περιστράφηκε γύρω από το πόσο ρηχό φαίνεται το σενάριο και, δυστυχώς, αυτή η άποψή μου παραμένει, έχοντας δει τα 6 από τα 10 επεισόδια της 1ης σεζόν. Τα συνεχή time-jumps και το πρόσφατο recast σημαντικών χαρακτήρων δεν με βοηθά να βυθιστώ στην ιστορία και να δεθώ με τους χαρακτήρες. Τα σχόλια όσων έχουν διαβάσει το βιβλίο επιμένουν πως ό,τι έχουμε δει μέχρι στιγμής είναι εισαγωγικό, η αφήγηση δεν έχει μπει ακόμη στο ζουμί της και ασχολείται ακόμη με το να στήνει τη σκακιέρα και να εμπλουτίζει τη μυθολογία του βιβλίου. Άρα, ουσιαστικά, οι παραγωγοί διάλεξαν να πάρουν το χρόνο τους στο στήσιμο της αφήγησής τους, κι αυτό δεν θα ήταν κακό, αν δεν τους ένοιαζε κυρίως πως να κάνουν fan service και να δώσουν το κάτι παραπάνω στους αναγνώστες των βιβλίων που έγιναν τώρα θεατές της σειράς. Κατά τη γνώμη μου, όλο αυτό που κάνουν δεν λειτουργεί καλά, γιατί εδώ πρόκειται για άλλο μέσο. Σε μια σειρά δεν βοηθάει να χώνεις 50+ χαρακτήρες, γιατί εκ των πραγμάτων δεν έχεις χρόνο να τους κάνεις όλους ενδιαφέροντες, κι άρα κλέβεις χρόνο από τους κύριους πρωταγωνιστές σου. Οι αναγνώστες που ήξεραν από πριν τους χαρακτήρες αυτούς, σίγουρα εκτίμησαν τα “δωράκια” των δημιουργών. Τη σειρά, όμως, την παρακολουθούμε και πολλοί που δεν γνωρίζουμε το source material και είναι πολύ εκνευριστικό να σου τρίβει στη μούρη ο σεναριογράφος ότι δεν είχε εσένα στο μυαλό του όταν έγραφε το σενάριο. Αποφάσεις που δύσκολα βγάζουν νόημα, εξελίξεις που μένουν στον αέρα, φιλίες κι έχθρες χωρίς υπόβαθρο, και κάμποσοι εντελώς υπο-αναπτυγμένοι χαρακτήρες που εσύ πρέπει να θυμάσαι με το όνομά τους, γιατί μπορεί ξαφνικά να αποκτήσουν σεναριακή σημασία και να ψάχνεσαι (Ser Harwin, εσένα κοιτάω).

Ήθελα πολύ να μου αρέσει αυτή η σειρά, και οι ηθοποιοί βάζουν τα δυνατά τους για να το καταφέρουν, αλλά οι σεναριογράφοι τους υποσκάπτουν με κάθε άλμα στο χρόνο. (Κάποιος να τους ενημερώσει ότι δεν γυρίζουν δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ κι ότι αυτή η αποσπασματική αφήγηση αποξενώνει το κοινό.) Κι αν αναρωτιέστε γιατί δεν έβαλα τη σειρά σε ακόμη χαμηλότερη θέση, αυτό συνέβη χάρη στο εξαιρετικό 5ο επεισόδιο και γιατί ακόμη δεν έχω χάσει την ελπίδα μου ότι η αφήγηση θα κόψει ταχύτητα κάποια στιγμή και θα εστιάσει σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην ιστορία των Targaryens για να την εξερευνήσουμε όπως πρέπει…

#4 Abbott Elementary

Αυτό το sitcom ήταν το τελευταίο πράγμα που ξεκίνησα πριν κλείσει ο μήνας, και για αυτό θα το σχολιάσω με επιφύλαξη, έχοντας δει μόλις 5 επεισόδια. Γενικά, δεν μου αρέσουν καθόλου οι κωμωδίες σε στιλ mockumentary (έχω ξενερώσει με μεγαθήρια του είδους, όπως το The Office, το Parks and Recreation και, πιο πρόσφατα, με το What We Do In The Shadows), και αυτό είναι το μόνο αρνητικό που βρίσκω στη σειρά (κι ελπίζω να μην με κουράσει στη συνέχεια). Είναι χαριτωμένη, έξυπνη, και αγγίζει και λίγο πιο ουσιαστικά με την ειλικρίνειά της όσους έχουμε μπει σε τάξη ως δάσκαλοι. Η σειρά κάνει μια στοργική, αλλά συνάμα καυστική, κριτική στα κακώς κείμενα του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος (το οποίο -ω έκπληξη- δεν διαφέρει και τόσο από το ελληνικό), μέσα από το ποικιλλόμορφο ρόστερ των χαρακτήρων της, μεταξύ των οποίων βρίσκονται: η δουλευταρού νεοδιόριστη Janine, ο ερωτοχτυπημένος αναπληρωτής Gregory, η μεσήλικη νηπιαγωγός “παλιάς σχολής” Barbara και η ανίκανη διεύθυντρια Ava. Τα 20λεπτα επεισόδια-σφηνάκια προσφέρουν σταθερή ποιότητα και διασκέδαση, και υποπτεύομαι πως, αν της δώσω χρόνο, η σειρά θα εξελιχθει σε κάτι πολύ αγαπημένο.

#3 The Lord of the Rings: The Rings of Power

Η μετριοπαθής επίδραση της σειράς στην ψύχραιμη μερίδα του κοινού και η γενικότερα αμφιλεγόμενη φήμη της λόγω των θερμοκέφαλων review bombings, σίγουρα δεν αντικατοπτρίζουν τις υψηλές προσδοκίες που θα είχαν οι παραγωγοί της όταν την έστηναν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το Rings of Power δεν είναι μια αξιοπρεπής σειρά φαντασίας, η οποία έχει αρχίσει δειλά-δειλά να αφήνει πίσω της τα ιντερνετικά trolls, που της έριχναν τόνους λάσπης μήνες πριν την πρεμιέρα της, και στέκεται πια στα πόδια της. Η πλοκή, τα οπτικά εφέ, η κινηματογράφηση (κάθε πλάνο κι ένα εν δυνάμει wallpaper), και η μουσική επένδυση είναι εξαιρετικά. Στο μόνο κομμάτι που εντοπίζω πρόβλημα -και είναι ομολογουμένως μεγάλο- είναι ο ρυθμός, ειδικά στο πρώτο μισό της σεζόν.

Τα πρώτα επεισόδια ήταν εντελώς διαδικαστικά, κι είχαν ως μοναδικό σκοπό να μας γνωρίσουν τους δεκάδες χαρακτήρες και να εδραιώσουν τα ξεχωριστά subplots, αλλά τώρα πια, μετά από 6 επεισόδια, αρχίζει και μπαίνει στο ψητό (και φαινεται πολύ ζουμερό)! Μπράβο στους σεναριογράφους που, ναι μεν αντλούν έμπνευση από το έργο του Tolkien, αλλά φροντίζουν να πλέξουν με τέτοιον τρόπο το γαϊτανάκι της αφήγησής τους, εισάγωντας και νέους χαρακτήρες, έτσι ώστε να υπάρχουν εκπλήξεις και ανατροπές ακόμη και για όσους γνωρίζουν την ιστορία από τα βιβλία. Ίσως αυτό να μην ακούγεται ιδανικό για τους αυτόκλητους θεματοφύλακες της πνευματικής κληρονομιάς του “Καθηγητή”, που περίμεναν απολύτως πιστή μεταφορά του κόσμου του, αλλά εδώ μιλάμε για ένα διαφορετικό μέσο και μια άλλη εποχή. Το Rings of Power είναι ένα αξιολογότατο παράδειγμα high fantasy (ένα πολύπαθο τηλεοπτικό είδος), κι ελπίζω να αρχίσει να συζητιέται εντονότερα από εδώ και πέρα — αλλά για τους σωστούς λόγους!

#2 Better Call Saul

Εκεί που δυσκολευόμουν να βγάλω μια σεζόν σε έναν μήνα στο Breaking Bad, στο Better Call Saul εύχομαι να είχα περισσότερο χρόνο για να κάνω πιο εντατικό binge-watching! Μέσα στον Σεπτέμβρη τελείωσα και τη 2η σεζόν, η οποία συνεχίζει να ξεχειλίζει δραματουργική ενέργεια με επικεφαλής τον χαρισματικό πρωταγωνιστή της. Το γράψιμο της σειράς είναι κάθε άλλο παρά φλύαρο και η κινηματογράφηση απλά πανέμορφη. Το BCS έχει πάρει όλα τα καλά στοιχεία του προκατόχου του και τα έχει απογειώσει. Παρόλο που πρόκειται για prequel είναι εξίσου περίπλοκο, απρόβλεπτο, και ίσως ακόμη πιο οξυδερκές από το ΒΒ! Είναι το καλύτερο δυνατό spin-off που θα μπορούσε να έχει ονειρευτεί ένας φαν: μια σειρά που διαδραματίζεται σε ένα οικείο σύμπαν με κάμποσους γνωστούς χαρακτήρες, αλλά εξερευνά εντελώς καινούρια θέματα και δεν μοιάζει σε τίποτα ξαναζεσταμμένη σούπα. Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να προσάψω στη σειρά είναι μια ελαφριά έλλειψη εστίασης. Μέχρι στιγμής παρακολουθούμε τις παράλληλες ιστορίες του Jimmy και του Mike που διασταυρώνονται σπάνια (και κάπως άτσαλα), ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν και οι εντελώς αποκομμένες απο την υπόλοιπη πλοκή ασπρόμαυρες σεκανς στην αρχή και το τέλος κάθε σεζόν, που υπονοούν κάποια πράγματα για το μέλλον (στη μετά-ΒΒ εποχή), αλλά -μέχρι στιγμής- δεν είναι ξεκάθαρο που οδεύει η σειρά. Θα ήθελα, προχωρώντας, να γίνει πιο σαφής ο στόχος, και αυτός να μην είναι απλά το γέμισμα των κενών της αφήγησης του ΒΒ.

#1 Andor

Από την αρχική τριλογία, μέχρι τα prequel, τα sequels, τις animated και live action σειρές, και όλα τα ενδιάμεσα, ίσως το πιο θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Star Wars είναι πως απευθύνεται -κυρίως- σε παιδιά. Είναι ένα διαστημικό παραμύθι με φωτόσπαθα, διαστημόπλοια, καλούς και κακούς, που γεννήθηκε σαν μετεξέλιξη των αρχαίων μυθολογιών και γαλουχεί 4 γενιές ανθρώπων — και θα συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμη από ότι φαίνεται. Κι αυτό γιατί ο γαλαξίας είναι απέραντος και οι ιστορίες μέσα σε αυτόν αστείρευτες.

Όσο περνούν τα χρόνια, όμως, φυσικά εισέρχεται στο fandom νεό αίμα, αλλά αυτοί που αγάπησαν το Star Wars ως παιδιά μεγαλώνουν, και έτσι γεννιέται η ανάγκη για κάτι διαφορετικό, κάτι που θα θέσει τον πυρήνα του έργου του Lucas σε ένα πιο ενήλικο και “σοβαρό” πλαίσιο. Η πρώτη τέτοια προσπάθεια για κάτι πιο ώριμο και τραχύ, για μια αφήγηση που θα πάρει ρίσκο στο ύφος και στο περιεχόμενό της, έγινε το 2016 με το Rogue One. Οι δημιουργοί εκείνης της ταινίας προσπάθησαν να διηγηθούν μία πιο ρεαλιστική ιστορία, μια όπου η επανάσταση δεν συνεπάγεται το θριαμβευτικό happy end του A New Hope, ο ήρωας δεν είναι ο ατσαλάκωτος και αδιάφθορος “Εκλεκτός”, και οι αποφάσεις που καλείται να πάρει, πατώντας επί πτωμάτων πολλές φορές, δεν έρχονται σε άσπρο ή μαύρο, αλλά σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι. Το Rogue One δεν ήταν σε καμία περίπτωση αψεγάδιαστη ταινία, αλλά άφησε μια σημαντική κληρονομιά στο franchise την οποία έρχεται τώρα ως prequel το Andor να εκμεταλλευτεί και να βελτιώσει.

Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια του Andor που έχουν παιχτεί μέχρι στιγμής, χτίζουν επάνω στην υστεροφημία του Rogue One και μας δίνουν κάτι πολύ πιο μεστό, με ροή, συνοχή και βαρύτητα. Η σειρά είναι στην ουσία ένας συνδυαμός sci-fi noir και πολιτικού θρίλερ, το οποίο ξέρει που πατάει και έχει σαφή στόχο και πολιτική τοποθέτηση. Εδώ δεν έχουμε γενικολογίες περί επανάστασης και μάχης μεταξύ Καλού και Κακού. Στο Andor το δίπολο δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Ως “κακοί” μας συστήνονται αρχικά οι Corporate Tactical Forces, που είναι ουσιαστικά ο στρατός των πολυεθνικών εταιριών, η πρώτη γραμμή άμυνας της Διαγαλαξιακής Αυτοκρατορίας. Με διόλου διακριτικό τρόπο, η σειρά αναδεικνύει το πώς μία απολυταρχική κυβέρνηση και οι κολοσσοί της ελεύθερης αγοράς πορεύονται χέρι-χέρι. Η αντιαπολυταρχική, αντιαποικιοκρατική, αντικαπιταλιστική ματιά του George Lucas συνεχίζει να υπάρχει στη νέα εποχή Star Wars και o δημιουργός του Andor (και συν-δημιουργός του Rogue One), Tony Gilroy, τη φέρνει στο προσκήνιο όσο κανείς προκάτοχός του στο franchise.

Πέρα από το θεματικό, και στο αισθητικό της κομμάτι η σειρά ξεχωρίζει. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους παπάδες που έκαναν με το Volume στο The Mandalorian, το Andor με τα “παραδοσιακά” CGI, τα ακριβά σετ του και τα αληθινά τοπία έχει πανέμορφη κινηματογράφηση — ταιριασμένη άψογα με την εξαιρετική μουσική του Nicholas Britell. Το εγχείρημα θυμίζει με κάθε νέο επεισόδιο όλο και λιγότερο Star Wars, και τείνει περισσότερο στο να συγκριθεί με πιο “βαριά” έργα επιστημονικής φαντασίας, όπως το Blade Runner ή το The Expanse.

Ραντεβού πάλι εδώ στις 31 Οκτωβρίου για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist μου! Και μόνο με τα πρώτα επεισόδια των The Winchesters, Interview With the Vampire, The Midnight Club και Walker: Independence, ξέρω ότι θα είναι πολυάσχολος μήνας! Μέχρι να τα ξαναπούμε, όμως, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο Σεπτέμβρη;

My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22

My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22

My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22

My Super-Watchlist: Απρίλιος ’22

My Super-Watchlist: Μάιος ’22

My Super-Watchlist: Ιούνιος ’22

My Super-Watchlist: Ιούλιος ’22

My Super-Watchlist: Αύγουστος ’22

Subscribe
Notify of
guest

0 Σχόλια
Inline Feedbacks
Δείτε όλα τα σχόλια

Τελευταία Άρθρα

Καλύτερα Επεισόδια The Winchesters

Amalia
Amalia
Με θυμάμαι να βλέπω ξένες ταινίες και σειρές πριν μάθω καλά-καλά να διαβάζω τους υπότιτλους. Αγαπημένο είδος ήταν πάντα το fantasy/sci-fi (βλ. μαγισσούλες, φαντασματάκια, υπερδυνάμεις, και τα συναφή). Ανακάλυψα το Supernatural το 2008 και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να γράφω για το Supernatural Greece το καλοκαίρι του 2014. Δύο πράγματα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εμένα: λατρεύω την ποπ-κουλτούρα και τον Dean Winchester!

Περισσότερα Άρθρα