Ήταν ένας πολύ αποδοτικός μήνας, και δεν εννοώ μόνο ποσοτικά (είδα μπόλικο πράμα, κυρίως σε σειρές), αλλά και ποιοτικά. Σχεδόν όλα όσα θα δείτε στη σημερινή λίστα μου άρεσαν από “δεν μετάνιωσα που το είδα” μέχρι “ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που είδα μέσα στο ’22”. Μην ανησυχήσετε που δεν θα βρείτε τα The Winchesters και Walker Independence στο παρακάτω countdown. Δεν τα παράτησα, απλά δεν είχα κάτι νέο να σχολιάσω σε σχέση με αυτά που σας είπα στην προηγουμενη ανασκόπηση. Συνεχίζουν να είναι μέτρια και να τα βλέπω ως ένοχες απολαυσεις, και προτίμησα να αφήσω το σχολιασμό τους για τον επόμενο μήνα που θα έχω δει και τα mid-season finale τους. Χωρίς άλλη πολυλογία, όμως, πάμε να σας πώ τι άλλο είδα μέσα σε αυτές τις 30 μέρες που έχουμε να τα πούμε!
Disclaimer: Οι μίνι-κριτικές που ακολουθούν δεν περιέχουν spoilers, οπότε μπορείτε να συνεχίσετε άφοβα την ανάγνωση!
#14 The Guardians of the Galaxy Holiday Special
Το δεύτερο special του MCU (μετά το αξιοπρόσεκτο Werewolf By Night που είχε κυκλοφορήσει μέσα στον Οκτώβρη) αποτίει φόρο τιμής στα κλασικά χριστουγεννιάτικα specials χρησιμοποιώντας όλα τα νοσταλγικά κλισέ του είδους σε αστραφτερους τόνους πράσινου και κόκκινου. Είναι ένα χαριτωμένα υπερφορτωμένο σφηνάκι με χιούμορ, ωραία μουσική υπόκρουση κι ενα απολαυστικό cameo από τον Kevin Bacon που φάνηκε ότι το καταδιασκέδασε αυτό το εύκολο μεροκάματο. Σαν κίνηση μάρκετινγκ ήταν εμπνευσμένη, γιατί μας θύμισε πόσο αγαπάμε αυτους τους παλαβιάρηδες χαρακτήρες που έχουν να εμφανιστούν στην οθόνη 3-4 χρόνια! Μέσα από το εορταστικό πνεύμα βγήκε και λαβράκι, όμως, στη μορφή ενός αναπάντεχου retcon της ταυτότητας ενός συγκεκριμένου “Φύλακα του Γαλαξία”. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι εκτίμησα το άχαρο γράψιμο, και τη γενικότερη υπερπροσπάθεια για να φανεί αυτό το 50λεπτο διασκεδαστικό και ουσιαστκό, και την άρνηση να παραδεχτεί αυτό που πραγματικά είναι: μια αρπαχτή!
#13 The Dragon Prince
Χάρη στο μεγάλο time jump, η 4η σεζόν προσφέρει στην αφήγηση ένα είδος επανεκίνησης, επανοτοποθετώντας τους χαρακτήρες στο σημείο που βρίσκονται τώρα, και να τους κατευθύνει προς ένα πιο σκοτεινό κομμάτι της ιστορίας τους. Όμως, αυτό το time jump δεν είχε ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και, κατά τη γνώμη μου, τραυμάτισε τη συνοχή της ιστορίας και την ανάπτυξη των χαρακτήρων. Σε συνδυασμό με το ότι το γράψιμο ήταν αρκετά φλύαρο, θεωρώ ότι αυτή η σεζόν ήταν η πιο αδύναμη από όλες. Αυτή τη φορά, τα 9 επεισόδια που είδα μου φάνηκαν σαν απλή εισαγωγή για μια κλιμάκωση που δεν ήρθε ποτέ. Παρόλο που η σεζόν προωθήθηκε με τον τίτλο “The Mystery of Aaravos”, η παρουσία του διαβόητου κακού στην ιστορία ήταν σκανδαλωδώς απειροελάχιστη κι ο λόγος που μου άφησε μια επίγευση ανικανοποίησης. Ξέρω ότι οι δημιουργοί μπορούν να μας δώσουν κάτι καλύτερο από αυτό και περιμένω περισσότερα από την επόμενη σεζόν, που ελπίζω να μην κανει πάλι 3 χρόνια να προβληθεί!
#12 Slumberland
Ως προσαρμογή των κλασικών κόμικς του Winsor McCay, το Slumberland μάλλον θα το χαρακτηρίζαμε ρηχό. Ως παιδική ταινία με μια απλή, καλοστημένη ιστορία και όμορφο CGI, είναι αξιοπρεπέστατο, όμως. Ναι, στηριζεται περισσότερο στον εντυπωσιασμό του θεατή μέσα από το υπερθέαμα που προσφέρει, αλλά δεν του λείπει συναισθηματικό βάθος. Αλίμονο αν μια ταινία όπου η 11χρονη πρωταγωνίστρια μένει ορφανή και καταφεύγει στα όνειρα για να βρει ψυχική γαλήνη, δεν άγγιζε κατευθείαν την ψυχή σου. Όλως περιέργως, όμως, δεν ένοιωσα ότι με εκβιάζει συναισθηματικά, γιατί πέρα από οτιδήποτε άλλο, πρόκειται για μια κωμική περιπέτεια. Ο Jason Momoa δείχνει ότι καταδιασκεδάζει το ρόλο του και σε μια ταινία τέτοιου είδους η ενέργεια των ηθοποιών παίζει πολύ σημαντικότερο ρόλο από οποιοδήποτε περίπλοκο σενάριο. Προφανώς, η ταινία δεν ενδείκνυται για απαιτητικούς ενήλικες θεατές, αλλά αν ψάχνετε να δείτε μια ταινία με τα παιδιά σας, αυτή είναι ιδανική επιλογή! Είναι διασκεδαστική, συναρπαστική και συγκινητική. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια παιδική ταινία;
#11 Wendell & Wild
Το πρόσφατο stop-motion του Henry Selick (The Nightmare Before Christmas) είναι οπτικά πανέμορφο, και συνδυάζεται με ένα φιλόδοξο και κοινωνικά αφυπνισμένο σενάριο. Είναι ένα spooky δωράκι για τους λάτρεις του τρόμου. Αν ήταν λίγο πιο ‘μαζεμένο’ (τα 105′ του τραβάνε λίγο παραπανω από όσο θα έπρεπε) ή έστω είχε πιο συνεκτικό ρυθμό, θα είχαμε στα χέρια μας ένα μικρό αριστούργημα, εφάμιλλο της πρώτης ταινίας του Sellick, της οποίας τα εύσημα έχει λάβει εξ ολοκλήρου ο Tim Burton. Οι καλές της στιγμές είναι πολλές, αλλά εδώ ο δημιουργός πασχίζει να κρατήσει μια σταθερή αφηγηματική ταχύτητα σε μια ιστορία που είναι αχρείαστα περίπλοκη. Οι ανατροπές της, όμως, αγγίζουν αληθινά το συναίσθημα του θεατή και του υπενθυμίζουν ότι πρέπει να πολεμήσει πρώτα τους “δαίμονες” του αληθινού κόσμου κι όχι τους δαίμονες του Κάτω Κόσμου.
#10 Inside Man
Η κεντρική ιδέα της νέας σειράς του Steven Moffatt συνοψίζεται σε μια μόνο ατάκα της: “Όλοι είναι δολοφόνοι, το μόνο που χρειάζεται είναι ένας καλός λόγος και μια κακή μέρα”. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι – ούτε καλοί ούτε κακοί στον πυρήνα τους – παγιδευμένοι σε μια άσχημη συγκυρία κι έναν φαύλο κύκλο λανθασμένων αποφάσεων. Κι από την άλλη, ένας larger-than-life “ντετέκτιβ” που χρησιμοποιεί την εξωπραγματική επαγωγική του σκέψη για να επιλύει εγκλήματα, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, με τη βοήθεια του κανίβαλου συγκρατούμενού του. Λίγος χαριτωμένος σουρεαλισμός αλά Sherlock και λίγος arthouse κυνισμός αλά Hannibal μαζί στο μπλέντερ με μπόλικο Law & Order. Η σειρά δεν έχει καμία πρωτότυπη ιδέα, παρόλα αυτά -θεωρητικά τουλάχιστον- φαινόταν να έχει προοπτικές. Στην εκτέλεση, όμως, κάπου χάθηκε η μπάλα, και σοβαρά θέματα, όπως η σεξουαλική επίθεση, η παιδεραστία και η αυτοκτονία, αντιμετωπίστηκαν με ελαφρότητα και αναισθησία, ενώ το μεγαλύτερο βάρος δόθηκε στα κλισέ του είδους: στις παιδαριώδεις συμπτώσεις, τις ανούσιες ανατροπές και τις γελοίες αποκαλύψεις. Αυτό που προοριζόταν σαν μια ιδιοσυγκρασιακή “τραγικωμωδία των παρεξηγήσεων”, που κάνει καυστικό σχόλιο για την ανθρώπινη φύση και την έμφυτη βία που έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους, και που ίσως θα μπορούσε να πάρει τη θέση που άφησε κενή το Sherlock στην ποπ-κουλτούρα, τώρα σώζεται μόνο από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών κι έναν-δυο βαθυστόχαστους διαλόγους, αλλά δεν το βλέπω να κερδίζει τη μάχη με το χρόνο (ακόμη κι αν λάβει την ανανέωση για 2η σεζόν από το Netflix)…
#9 Warrior Nun
Όταν έβαλα να δω την “Πολεμίστρια Μοναχή” για πρώτη φορά πριν 3 χρόνια, κρίνοντας από τον τίτλο του και μόνο, περίμενα κάτι τόσο καμένο που δεν θα μπορούσα να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου ούτε σαν ένοχη απόλαυση. Γρήγορα με διέψευσε με τις καλές ερμηνείες, το αξιοπρεπές γράψιμο, τους αξιαγάπητους χαρακτήρες, το καλό CGI, τα τέλεια κοστούμια, τις πανέμορφες τοποθεσίες, και την ωραία ισορροπία δράματος και χιούμορ (με μεγαλύτερο βάρος στο δεύτερο). Η 2η σεζόν πήρε όλα τα θετικά της 1ης και τα επανέλαβε πιο στοχευμένα αυτή τη φορά, δίνοντας ένα ακόμη πιο χορταστικό αποτέλεσμα. Το Warrion Nun αναγνωρίζει πλήρως το πόσο camp είναι, και με τον μοναδικό τρόπο του να διαχειρίζεται τις επιρροές του και τις απότομες αλλαγές στον τόνο του, έχει καταφέρει να ξεχωρίσει από την πληθώρα παρόμοιων επιλογών για το νεαρό κοινό του Netflix που ψάχνει μια περιπέτεια φαντασίας. Η ηχηρή απουσία κάποιων χαρακτήρων που ξεχώρισαν στην 1η σεζόν και η περίεργη κλιμάκωση του φινάλε με άφησαν με μια μικρή απογοητευση για να είμαι ειλικρινής, αλλά ταυτόχρονα είμαι ενθουσιασμένη που άνοιξε ο δρόμος για ακόμη πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες από αυτό το σύμπαν, κι ελπίζω να ανανεωθεί η σειρά για να έχουν την ευκαιρία να μας τις πουν οι δημιουργοί της!
#8 1899
Εκεί που ο Τιτανικός συναντά το Black Mirror έχουμε ετούτο εδώ το ξαδερφάκι του DARK από τους ίδιους δημιουργούς. Αυτό που λατρεψα στη σειρά ήταν η πολυγλωσσία, με χαρακτήρες από διάφορα μέρη της Γης που, για τους δικούς του (στενάχωρους συνήθως) λόγους ο καθένας, ξεκίνησε να εκπληρώσει το όνειρο μιας νέας ζωής στην Αμερική. Το πλοίο ήταν ένας κυριολεκτικός Πύργος της Βαβέλ. Το πρώτο μισό της σεζόν ήταν εξαιρετικό στον τρόπο που έχτισε το μυστήριο, αλλά το δεύτερο μισό το βρήκα αρκετά φλύαρο. Τα πέρα-δώθε των χαρακτήρων στα 3 τελευταία επεισόδια θεωρώ ότι θα μπορούσαν να είχαν συμπτυχθεί σε 1 για να έχει η σεζόν πιο σταθερό ρυθμό. Η μεγάλη αποκάλυψη του φινάλε, που ήρθε μετά από άλλες μικρότερες, αλλά εξίσου σημαντικές, αποκαλύψεις, δημιούργησε τόσα πολλά ερωτήματα (χωρίς να απαντά σχεδόν κανένα από τα προηγουμενα), που αντί να με ιντριγκάρει με εκνεύρισε. Αν η σειρά δεν ανανεωθεί, θα είναι εντελώς χάσιμο χρόνου να έχει δει καποιος την πρωτη σεζόν. Θέλω να ελπίζω, όμως, ότι θα επωφεληθεί από την επιτυχία του DARK και θα τραβήξει αρκετό κοινό ώστε να εξασφαλίσει τις 3 σεζόν που δήλωσαν εξαρχής οι δημιουργοί της ότι χρειάζονται για να την αναπτύξουν. Αν υπάρξει ποτέ συνέχεια, πάντως, η ιστορία θα είναι μακράν διαφορετική από αυτό που είδαμε κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν, και προσωπικά ανυπομονώ να δω πώς θα το εξελίξουν κι αν θα ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους.
#7 Reboot
Αυτό το sitcom του Hulu προσπαθεί να λειτουργήσει ως σάτιρα των μηχανισμών του Χόλιγουντ και είναι γεμάτο meta-αστειάκια, τα οποία είναι μεν έξυπνα, αλλά όχι όσο καυστικά θα ήθελα. Ως σατιρική κωμωδία, λοιπόν, δεν είναι ότι ανακαλύπτει και τον τροχό, αλλά παρόλα αυτά, τα 8 επεισόδια της πρώτης σεζόν του ήταν μια παραπάνω από ευχάριστη προβολή, με χαρακτήρες που έχουν ελαττώματα, αλλά είναι συμπαθέστατοι. Είναι ένα κράμα μεταξύ Just Shoot Me! και Modern Family — διόλου τυχαία, φυσικά, αφού προέρχεται από τον ίδιο δημιουργό, τον Steven Levitan. Oφείλει τα πάντα, όμως, στο all-star καστ του, όλοι τεράστια ονόματα στην κωμωδία: Keegan-Michael Key (Key & Peele), Rachel Bloom (My Crazy Ex-Girlfriend), Johnny Knoxville (Jackass), Judy Greer (Arrested Development, Married) και Paul Reiser (Mad About You, The Kominsky Method)!
#6 Wednesday
Δεν ξέρω τι προσδοκίες είχα ξεκινώντας αυτή τη σειρά, η οποία είναι τύποις spin off της θρυλικής μαύρης κωμωδίας The Addams Family (1991), που ήταν remake της ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς του ’64, που ήταν με τη σειρά της βασισμένη σε χαρακτήρες καρτούν που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Το όνομα του Tim Burton στην παραγωγή, μαζί με την υπογραφή των Alfred Gough & Miles Millar στο σενάριο, αν μη τι άλλο μου κίνησαν την περιέργεια, πάντως, κι έτσι ανακάλυψα ένα καθαρόαιμο teen drama φαντασίας. Παρακολουθώντας το, μου θύμισε αρκετά Harry Potter, αλλά και παρόμοιες σειρές του είδους που έχουμε δει στο Netflix, όπως το Chilling Adventures of Sabrina και το Fate: The Winx Saga. Προσπαθεί υπερ του δέοντος να αναπαράγει την αυθεντικά σουρεαλιστική ατμόσφαιρα της ταινίας και δεν τα καταφέρνει σε όλα τα σημεία τόσο καλά, αλλά έχει δυο τεράστια ατού: την Wednesday και το Thing! H Jenna Ortega δίνει τόση ελαστικότητα στο ανέκφραστο πρόσωπό της όση χρειάζεται για να ξεφύγει από την παγίδα μιας καρικατουρίστικης ερμηνείας της Wednesday όπου θα ήταν αρκετά εύκολο να πέσει μέσα δεδομένης της φύσης του χαρακτήρα. Χωρίς να κάνω οποιαδήποτε σύγκριση με την Christina Ricci που ήταν εμβληματική στο ρόλο της μικρής Wednseday, η Ortega έκανε εξαιρετική δουλειά κι έφερε στην επιφάνεια την ανθρώπινη πλευρά της απρόσιτης Wednesday χωρίς να χάσει τα μακάβρια ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά της. Όσο καλή κι αν ήταν η Ortega, άλλος έκλεψε την παράσταση: το εκφραστικό χέρι του αληθινού ταχυδακτυλουργού Victor Dorobantu. Χωρίς λόγια και μόνο με κινήσεις έχτισε τον πιο αγαπημένο χαρακτήρα της σειράς! Με εξαίρεση τους Catherine Zeta-Jones και Luis Guzmán που δεν μου ταίριαξαν ως γονείς Addams, οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν αξιοπρεπείς και έσωσαν τους μονοδιάστατους ρόλους τους. Ναι, σεναριακά η σειρά δεν ηταν κάτι ριζοσπαστικό, αλλά κατά ένα μαγικό τρόπο όλα τα κοινότυπα στοιχεία της λειτούργησαν υπέρ της. Η ιδέα ενός εφήβου με υπερδυνάμεις που το παίζει και ερασιτέχνης ντετέκτιβ μαζί με τους συμμαθητές/φίλους του δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδει σε χίλιες-δυο διαφορετικές εκδοχές, είτε τηλεοπτικές, είτε κινηματογραφικές. Αν, όμως, μας δίδαξε κάτι το Smallville τα 10 χρόνια που προβαλλόταν, είναι ότι οι Gough & Millar μπορούν να την κανουν να λειτουργήσει καλά! Οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές είναι αρκετά αναμενόμενες, αλλά το γενικό σύνολο είναι πολύ διασκεδαστικό και ενδείκνυται για όσους θέλουν να περάσουν ευχάριστα με 8 επεισόδια γεμάτα μυστήριο, (μαύρο) χιούμορ και εφηβικές χαριτωμενιές!
#5 The Devil’s Hour
Δεν ξέρω αν με προκατέβαλε η παρουσία του Peter Capaldi σε κεντρικό ρόλο, αλλά ένοιωθα ότι έβλεπα μια πιο σκοτεινή εκδοχή του Doctor Who. Στον κεντρικό άξονα της ιστορίας βρίσκεται, βέβαια, ο χαρακτήρας που ερμηνεύει εξαιρετικά η Jessica Raine. Η πρωταγωνίστρια Lucy είναι μια κοινωνική λειτουργούς που μεγαλώνει μόνη της τον (αυτιστικό; ) γιο της και φροντίζει την μητέρα της που έχει άνοια. Κάθε βράδυ, χωρίς εξαίρεση, ξυπνά στις 3:33 μετά από τρομακτικούς εφιάλτες που μοιάζουν με προμηνύματα, ενώ καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας προσπαθεί να αγνοήσει ζωηρά οράματα που θα έκαναν οποιονδήποτε να πιστεύει ότι είναι στοιχειωμένος. Το αριστοτεχνικά υφασμένο σεναριακό γαϊτανάκι συνδέει την ιστορία της Lucy με μια υπόθεση δολοφονιών που ερευνά ο αιμοφοβικός ντετέκτιβ Ravi Dhillon, στην οποία κύριος ύποπτος είναι ο μυστηριώδης Gideon Shepherd. Ο τελευταίος είναι, μάλιστα, το κλειδί όλης της ιστορίας κι ο λόγος που η κοιλιά της σεζόν εξαφανίστηκε μόλις έκανε την εμφάνισή του. Είναι “χρονοταξιδιώτης ή μάντης που προβλέπει το μέλλον”; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτει το ίδιο το σενάριο σε κάποια φάση, ενώ έχει ήδη φροντίσει να σε μπερδέψει όσο δεν πάει, και το απαντά με αρκετά ευφάνταστο τρόπο στο εξαιρετικό φινάλε της σεζόν. Θα ήμουν ευχαριστημένη ακόμη κι αν σταματούσε εδώ η ιστορία, αφού αυτά τα 6 επεισόδια της 1ης σεζόν έχουν μια ιδιόμορφη αυτοτέλεια. Μπορεί να μην εξηγούνται τα πάντα, αλλά αυτό το ανοιχτό τέλος θα ταίριαζε σε τέτοιου είδους ιστορία. Χαίρομαι πάντως που η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 2η (και 3η!!) σεζόν, πράγμα που σημαίνει ότι θα της δοθεί η ευκαιρία να εξερευνήσει το (πολυ)σύμπαν της!
#4 Squid Game
Με ένα χρόνο καθυστέρηση είδα κι εγώ με τη σειρά μου το πολυδιαφημισμένο “Παιχνίδι του Καλαμαριού”, ένα ψυχολογικό θρίλερ, όπου κάτι φτωχαδάκια συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό ζωής και θανάτου με το δέλεαρ ενός τεράστιου χρηματικού ποσού. Είναι μια σκοτεινή, δυστοπική και καυστικά πολιτική σειρά, διακοσμένη με τα πιο χαρωπά χρώματα για έξτρα γνωστική ασυμφωνία! Σαν ιδέα ειναι χιλιοπαιγμένη, βέβαια. Battle Royale, Lord of the Flies, The Hunger Games, The Maze Runner και Alice in Borderland είναι μόνο ελάχιστα από τα πρόχειρα παραδείγματα παρόμοιων ταινιών και σειρών που μπορώ να σας δώσω. Οι μάχες μέχρι θανάτου είναι κάτι που για κάποιο λόγο πάντα συναρπάζει το κοινό, σε όσες διαφορετικές εκδοχές κι αν τις συναντήσει, οπότε η επιτυχία που έκανε αυτή η σειρά δεν ήταν τόσο αναπάντεχη — ειδικά αφού είχε μια πολύ καλή εκτέλεση. Σκηνοθεσία και ειδικά εφέ είναι εξαιρετικά και οι ερμηνείες πολύ καλές. Το μόνο (αμελητέο) θεματάκι που είχα με τη σειρά ήταν κάποια σεναριακά κενά και κάποιες βιαστικές εξελίξεις που έκλεψαν πόντους από το φινάλε. Θα ήμουν ευχαριστημένη αν είχε μείνει αυτοτελής η πρώτη σεζόν, αλλά τώρα που έχει δοθεί επίσημα το πράσινο φως για συνέχεια (που αναμένεται κάπου στα τέλη του ’23) έχω περιέργεια να δω που θα το πάνε, κι αν υπάρχουν όντως προοπτικές διεύρυνσης αυτού του σύμπαντος, ή αν θα είναι ένα ακόμη τηλεοπτικό άρμεγμα…
#3 The English
Παρόλο που φαινομενικά πρόκειται για μια απλή ιστορία εκδίκησης, εξιλέωσης και έρωτα, με φόντο μια περίοδο της αμερικανικής ιστορίας που είναι τόσο παραγνωρισμένη όσο και φρικαλέα, ο Βρετανός Hugo Blick χρησιμοποιεί αυτήν την ευκαιρία για να θέσει επί τάπητος τον προβληματισμό του πάνω στο τι μπορεί να συμβεί όταν διαφορετικές κουλτούρες συγκρούονται (και οι περισσότεροι εκπρόσωποί τους κουβαλάνε πολλά όπλα και ελάχιστη ενσυναίσθηση). Ο Blick παίρνει ξεκάθαρα θέση για τη γενοκτονία που υπέστησαν οι Αυτόχθονες της Αμερικής, είτε μέσω δολοφονιών είτε μέσω πολιτισμικής αφομοίωσης, αλλά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τον απολογητικό τόνο που έχουν πάντα οι δημιουργοί που εκφράζουν μέσω των έργων τους τη συλλογική «ενοχή του λευκού αποικιοκράτη». Σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ αυτό αρνητικό της σειράς, αλλά -για να είμαι ειλικρινής- θα προτιμούσα την πρωταγωνίστρια να είναι λίγο πιο διακριτικά αντιρατσίστρια, για να είναι πιο αληθοφανής. Από την άλλη, βέβαια, κανένας από τους χαρακτήρες δεν ήταν απολύτως ρεαλιστικά δοσμένος, όλοι είχαν αυτό το… κατιτίς που έκανε τη σειρά να φλερτάρει με το pulp με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Σε συνδυασμό με την ζωηρή χρωματική παλέτα και την γρήγορη σκηνοθεσία , ένοιωσα πολλές φορές ότι έβλεπα την προσαρμογή κάποιου κόμικ.
Αισθητικά η σειρά ήταν ένα μικρό αριστούργημα, και αυτό σε βοηθούσε να παραβλέψεις το μπέρδεμα που σου προκαλούσε η δαιδαλώδης πλοκή και οι περίεργοι διάλογοι. Η σειρά είχε πολλά να πει και λίγο χρόνο για να το κάνει, παρόλα αυτά δεν μπαίνει στον κόπο να μας κάνει τίποτα λιανά, ειδικά στην αρχή. Ενώ οι περισσότερες σειρές αντιμετωπίζουν συνήθως το πρόβλημα του να μην έχουν αρκετό περιεχόμενο και να τραβάνε από τα μαλλιά μια ιστορία σε 6 επεισόδιων σε 12, το The English αντιμετωπίζει ακριβώς το αντίθετο πρόβλημα: είχε ιστορία και χαρακτήρες για 12, αλλά ο Blick τα συμπίεσε όλα σε 6, και το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο κομψό σε όλα τα σημεία του. Τηρουμένων των αναλογιών, έκανε πολύ καλή δουλειά, αλλά νοιώθω ότι, αν είχε περισσότερα επεισόδια στη διάθεση του, θα είχε κανει ακόμη καλύτερη!
Οποιοδήποτε αρνητικό κι αν βρεθεί στη σειρά, όμως, το αντισταθμίζει εύκολα το εξαιρετικό καστ της, με επικεφαλής τους Emily Blunt και Chaske Spencer. Τα ταλέντο, αλλά και την badass πλευρά της Blunt, την έχουμε δει και σε άλλες δουλειές της, οπότε δεν εξέπληξε κανέναν πόσο υπέροχα δοσμένος χαρακτήρας είναι η Cornelia. Η ευχάριστη έκπληξη, όμως, ήταν ο άσημος Spencer, που τον γνωρίζουν σαν όνομα μόνο οι Twi-Hards κι όσοι έχουν απολαύσει το Banshee. Στέκεται με την ίδια λάμψη δίπλα στη συμπρωταγωνίστριά του, και τη συμπληρώνει σε επιβλητική παρουσία και υπόκωφη ένταση. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο πλαισιώνει άριστα μια πλειάδα καταξιωμένων Άγγλων και Ιρλανδών ηθοποιών, μεταξύ των οποίων οι Toby Jones, Ciaran Hinds, Steven Rea, και Rafe Spall, οι οποίοι μας δίνουν αξιομνημόνευτους δευτερεύοντες χαρακτήρες, που δένουν άριστα στην πλοκή, χωρίς κανένας τους να φαίνεται παράταιρος ή αχρείαστος. Από την μία, θα ήθελα να μην είναι μινι-σειρά και να δω ξανά αυτούς τους χαρακτήρες που αγάπησα, από την άλλη, θεωρώ το γλυκόπικρο τέλος που είδα ιδανικό για αυτήν την ιστορία.
#2 Interview With The Vampire
Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα ρίξω το IWTV στη 2η θέση, και για την επιλογή με βοήθησε σίγουρα το season finale της σειράς που θα βρείτε στο #1, αλλά κυρίως το season finale εδώ, που έχασε στα σημεία. Οι αλλαγές που έγιναν σε σχέση με το βιβλίο έφεραν μια εξτραβαγκάνζα που ταίριαζε απόλυτα στο ύφος της σειράς. Όμως, το έκαναν και αρκετά φλύαρο. Πέρα από την οπτική πανδαισία, το φινάλε δεν προσέφερε κάτι ουσιαστικό αφηγηματικά στο μεγαλύτερο μέρος του. Όλο το ζουμί συμπυκνώθηκε στις τελευταίες σκηνές και στην τεράστια αποκάλυψη που έλαβε χώρα λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Καθ’ολη τη διάρκεια της σεζόν υπήρξαν έμμεσες ή άμεσες νύξεις στο ότι ο Louis είναι ένας “αναξιόπιστος αφηγητής” και το κλείσιμο το επιβεβαίωσε αυτό με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο! Η σειρά, πατώντας στα θέματα που είχε ήδη εισάγει το βιβλίο, κατάφερε να επαναπροσδιορίσει την ιστορία των χαρακτήρων της Anne Rice, δίνοντάς μας κάτι γνώριμο μεν, αλλά ταυτόχρονα εντελώς φρέσκο. Και, όταν θα μπούμε στη 2η σεζόν, δεν θα πρέπει να θεωρούμε τίποτα δεδομένο, γιατί τώρα συνειδητοποιούμε ότι η εικόνα που είχαμε σχηματίσει στα πρώτα 7 επεισόδια είναι επιτηδευμένα στρεβλή!
#1 Andor
Ξέρω, ξέρω, είχα δηλώσει ότι δύσκολα θα πέσει από την πρώτη θέση το IWTV, αλλά από τη στιγμή που ‘παραμόνευε’ το Andor πάντα 1-2 θέσεις πιο κάτω, δεν είναι να πέφτει κανείς από τα σύννεφα που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή αυτού του μήνα! Η σειρά ξεκίνησε μετριοπαθώς, με 3 καλοστημένα, αλλά ομολογουμένως ψιλοαδιάφορα, επεισόδια. Όμως, ανέβαζε σταθερά τον πήχη με κάθε καινούργιο επεισόδιο και κάθε εβδομάδα μου έδινε έναν λόγο παραπάνω να τη λατρέψω. Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι αντί να εστιάσει στον Cassian Andor, έδωσε τη σκηνή στους χαρακτήρες που αποτελούν τα ορόσημα στο ταξίδι του από κλέφτης που κοιτά την πάρτη του σε ‘νεοφώτιστο’ επαναστάτη. Η σειρά μπορεί να φέρει το όνομά του, αλλά καθιστά γρήγορα σαφές ότι δεν βλέπουμε την ιστορία ενός “Εκλεκτού”. Ο Cassian ήταν, και θα παραμείνει μέχρι το τέλος, ένα μόνο γρανάζι στον τεράστιο μηχανισμό της Eπανάστασης. Ο λόγος ύπαρξης της σειράς είναι για να ρίξει φως στη σημασία αυτού του γραναζιού, αλλά και όσων διαπλέκονται με αυτό. Δεν μας νοιάζουν τόσο οι πράξεις του που θα τον φέρουν μέχρι τη μοιραία αποστολή του “Rogue One”, μας νοιάζει ο τρόπος με τον οποίο θα τις επηρεάσουν οι άνθρωποι που θα συναντήσει στην πορεία. Το Andor είναι μια ανθρωποκεντρική ιστορία, και δεν είναι απλά η καλύτερη σειρά στο franchise του Star Wars (μαζί με το The Mandalorian, αλλά για άλλους λόγους), είναι μια από τις καλύτερες sci-fi σειρές της χρονιάς! Σχεδόν ξεχνάς ότι ανήκει στο franchise, αφού θυμίζει πιο πολύ The Expanse ή Battlestar Galactica, παρά οτιδήποτε έχουμε δει ποτέ στο Star Wars (με εξαίρεση το Rogue One φυσικά). Δεν έχει χαριτωμένα πράσινα πλασματάκια ή γνώριμους χαρακτήρες από το ευρύτερο σύμπαν και το fan service που ειναι διατεθειμένο να κάνει, είναι μηδαμινό. Η εξέλιξή του είναι επιτηδευμένα βραδυφλεγής και οι χαρακτήρες δεν πετάνε χιουμοριστικές ατάκες για να σπάσουν τη μουντίλα. Eίναι, όμως, το πιο ώριμο και καλογραμμένο πράγμα που μας έχει δώσει ποτέ το Star Wars: μια ωμή ματιά εκ των έσω σε ένα τυραννικό καθεστώς, στη φασιστική νοοτροπία και μια επίπονη υπενθύμιση ότι στον πόλεμο δεν υπάρχει το ηθικό μονοπάτι, δεν υπάρχουν ήρωες και κακοί. Το Andor μας μαθαίνει ότι η επανάσταση δεν είναι να είσαι κωλόφαρδος και να ανατινάξεις το Death Star με μια βόμβα. Επανάσταση είναι να γίνεις ίδιος -ίσως και χειρότερος- από τους εχθρούς σου, να προδώσεις, να σκοτώσεις, να εκμεταλλευτείς, να μηχανορραφήσεις, να παραδώσεις την ψυχή σου κυριολεκτικά στο διάβολο για να εξασφαλίσεις ότι δεν θα χρειαστεί να το κάνουν οι επόμενες γενιές…
ΥΓ Λίγο πριν την ολοκλήρωση της συγγραφής του άρθρου κυκλοφόρησαν και τα δυο πρώτα επεισόδια του Willow, το οποίο φαίνεται πολλά υποσχόμενο fantasy και θα το σχολιάσω εκτενώς στην επόμενη ανασκόπηση, όταν θα έχω και πιο σφαιρική άποψη.
Ραντεβού πάλι εδώ τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς για να δούμε πως θα τα πάει η Super-Watchlist λίγο πριν μας αποχαιρετήσει το 2022! Μέχρι να τα ξαναπούμε, για πείτε μου, τι παρακολουθήσατε εσείς μέσα στο μήνα που πέρασε;
My Super-Watchlist: Ιανουάριος ’22
My Super-Watchlist: Φεβρουάριος ’22
My Super-Watchlist: Μάρτιος ’22
My Super-Watchlist: Απρίλιος ’22
My Super-Watchlist: Ιούνιος ’22
My Super-Watchlist: Ιούλιος ’22
My Super-Watchlist: Αύγουστος ’22